Τζίνα Δαβιλά

Τα κόκκινα πασχαλινά μου παπούτσια ήταν λαμπερά. Τα έλεγαν  λουστρίνια. Μου άρεσαν γιατί καθρεφτίζονται πάνω τους τα πάντα. Ακόμη και η λευκή κορδέλα με τον φιόγκο στα μαλλιά μου. Τα δώρα  μου, πασχαλινά και χριστουγεννιάτικα, τα δώρα μου όλα, τα αγόραζαν οι γονείς μου αν και συχνά μού έλεγαν ότι ήταν από τη νονά μου. Ποτέ δεν ρώτησα γιατί δεν ερχόταν  η ίδια να μου τα φέρει. Ή δεν θυμάμαι πια αν ρώτησα. Πήγαινα- δεν πήγαινα δημοτικό.

Μικρότερη είχα κατακόκκινα λουστρίνια μποτάκια. Τα βλέπω στις φωτογραφίες των Χριστουγέννων άρα ήμουν περίπου ενάμισι. Με αυτά έκανα έργο βαρύ  και με αποτύπωμα: κλωτσούσα το ψυγείο ΠΙΤΣΟΣ. Αργότερα βλέποντας τα σημάδια στην πόρτα του ψυγείου ρωτούσα τη μητέρα  μου: «Γιατί έχει χτυπήματα, μαμά;» «Από τα κόκκινα μποτάκια σου. Πήγαινες μπροστά στην πόρτα και ξεκινούσες νταν- νταν- νταν ανηλεώς…».

Ο λουστρινένιος κόσμος που αντικατοπτριζόταν στα μποτάκια μου και αργότερα στα παπούτσια μου κατέρρευσε όχι πολύ αργότερα. Θυμάμαι συχνά ότι θα  ήθελα να έχω ακόμη και σήμερα εκείνα τα μποτάκια και να κλωτσώ ό,τι δεν μου αρέσει. Ως  μη ούσα τρελή, όχι σαν εκείνον τον παλαβό της Κουμουνδούρου που πριν από ακριβώς τριάντα  χρόνια με πλησίασε,  με ακινητοποίησε κρατώντας τους ώμους μου, με κλώτσησε με μανία στις γάμπες ουρλιάζοντας  και έφυγε αφήνοντάς  με κουλουριασμένη από τους πόνους.

Κάπου-κάπου επιθυμώ να κλωτσώ ό,τι σαθρό, αύθαδες, αγενές και αχάριστο βρίσκεται στο  δρόμο μου ανακόπτοντας τόσο την εξέλιξή μου όσο και την πληρότητα της ψυχής μου.

Επιθυμώ να κλωτσήσω ό,τι λουστρίνινο, υποκριτικά λαμπερό θέλει να προσποιηθεί το πανάρχαιο Φως ή το Φως της Ανάστασης του Θεανθρώπου.

Επιθυμώ  να κλωτσήσω όλα τα μικρά ανθρωπάκια που κάνουν  χείριστες πράξεις κατά της Ανθρωπότητας, του Περιβάλλοντος, των ζώων, των ηλικιωμένων, των παιδιών.

Επιθυμώ να κλωτσήσω τους  αδίκους και αχάριστους.

Αδιαφορώ να κλωτσήσω τους εχθρούς μου. Είναι ασήμαντοι. Θα  ήθελα όμως να κλωτσήσω τους “σημαντικούς” μου που είναι πιο ασήμαντοι, τελικά, από τους εχθρούς μου και αποτελούν τα βαρίδια μου. Γιατί η Αγάπη ξαλαφρώνει, δεν βαραίνει. Και δεν συγχωρώ ούτε τον εαυτό μου για τις λάθος επιλογές  μου.

Αναστάσεως ημέρα η σημερινή κι εγώ κλωτσώ. Προφανώς επειδή η Συγχώρεση είναι αυτή που αρμόζει στον Ιησού. Αμφιβάλλω αν μπορώ να συγχωρήσω. Για να είμαι ακριβής αμφιβάλλω αν ο κοινός άνθρωπος μπορεί να συγχωρεί. Ίσως ξεχνά, προσπερνά, αφήνει  πίσω του, μα δεν συγχωρεί. Αν ήταν η συγχώρεση  κάτι εύκολο ή τόσο απλό θα ήμασταν όλοι θεοί, αγνοί, αμόλυντοι, καθαροί. Πολλοί ευαγγελίζονται τη συγχώρεση αλλά πόσοι την πράττουν ουσιαστικά με ποιοτικά χαρακτηριστικά;

Η βαθιά και αληθινή Συγχώρεση ανήκει στον Ιησού,  στον Χριστό, σε όποιον τελικά κατανοεί ακόμη και την πιο επαίσχυντη, ελεεινή πράξη. Ποιος από  εμάς συγχωρεί τον παιδεραστή; Ποιος  τον άνθρωπο που σκότωσε ή έκανε κακό στο παιδί μας, στο εγγόνι μας, σε άνθρωπο που αγαπάμε; Ποιος συγχωρεί τον άνθρωπο που ξεκίνησε έναν πόλεμο καταστρέφοντας εκατοντάδες ανθρώπων; Ποιος εκείνον που επιβουλεύτηκε, χτύπησε, βασάνισε τον ηλικιωμένο; Ας είμαστε ειλικρινείς. Κανείς. Δεν είμαι τόσο μεγαλόθυμη για  να διεκδικώ τον τίτλο της «συγχωρούς», αλλά δεν είμαι και κακιά. Απλώς δεν ξεχνώ το κακό που προκαλείται από τον οποιονδήποτε σε οποιονδήποτε. Δεν δύναμαι να  χωρέσω εντός μου την κακία, ηθελημένη ή όχι. Δεν συγχωρώ τη βλακεία γιατί δεν την ξεχνώ. Διότι όταν ξεχνώ επιτρέπω την επανάληψη της πράξης.  Και αποτελεί πράξη πολιτισμού και τεράστιας δύναμης και αυτοπειθαρχίας το γεγονός ότι δεν τον κλωτσώ.

Το γοητευτικό,  εκτυφλωτικό Φως που γιορτάζουμε κάθε Πάσχα, ένθεοι, αγνωστικιστές, αθεϊστές, είναι η μνήμη και η δοξολογία της υπερκόσμιας Πράξης Συγχωρέσεως του Ιησού στον άδικο θάνατό Του. Θυμόμαστε την υπεράνθρωπη πράξη της Αναστάσεως, συμβολικής ή πραγματικής. Υποκλινόμαστε στο θαύμα της πράξεως του  Ιησού να συγχωρεί τους θανατωτές Του, να λέει από τον Σταυρό «Πατέρα, δεν  ξέρουν τι κάνουν…».

Τελικά, ξέρουμε να συγχωρούμε; Από αυτό εξαρτάται και η ποιότητα ή η θαλπωρή του Φωτός που έχουμε μέσα μας.

Καλό Πάσχα, συνάνθρωποι, καλή Εβδομάδα Διακαινησίμου. Με το στόχο το επόμενο Πάσχα να έχουμε το Φως της Συγχώρεσης εντός μας. Αν γίνεται…

ΥΓ: το παρόν κείμενο είναι βαθιά εξομολογητικό. Και μάλλον τολμηρό. Δεν φοβάμαι να σταθώ ειλικρινής μπροστά στην Συνείδησή μου και στον Θεό, πόσω μάλλον στους εκλεκτούς αναγνώστες. Έστω κι αν με αποδομήσουν.

19 Απριλίου 2020

 Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr