Κωστής Μακρής

Από μικρό παιδί θαύμαζα το βατραχάκι που έπεσε μέσα στον κουβά με το γάλα και χτυπιόταν χτυπιόταν μέχρι που έγινε το γάλα βούτυρο, πήδηξε έξω και σώθηκε. Όταν ήμουνα στην Τρίτη Δημοτικού, είχα βρει ένα βατραχάκι στον κήπο, το έπιασα ―όχι, ποτέ δεν σιχαινόμουν βατραχάκια, φίδια, σαύρες και πολλά άλλα ζούδια― και έφτιαξα μια λακκούβα αρκετά μεγάλη ―φανταζόμουνα ότι ήταν μια λίμνη εφάμιλλη της του Μαραθώνος!― τη γέμισα νερό και έριξα μέσα το βατραχάκι και το χάζευα να κολυμπάει χωρίς να με απασχολεί το πώς ένιωθε εκείνο. Μάλλον ήταν Κυριακή γιατί κάποια στιγμή άκουσα μητρική φωνή «Τρώμε!» και παράτησα λίμνη και βατραχάκι και πήγα για φαΐ και όταν ξαναγύρισα στη λίμνη ούτε νερό είχε μείνει ούτε βατραχάκι. Μεγάλωσε έκτοτε ο θαυμασμός μου για τα βατραχάκια που επιμένουν και αγωνίζονται και για τη ζωή τους και για την ελευθερία τους.

 21 Οκτωβρίου 2020

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. 

The article expresses the views of the author

iPorta.gr