Εκείνο το Σάββατο ήταν αλλιώτικο. Δεν μπορούσε να το εξηγήσει ούτε ο ίδιος. Προσπάθησε αλλά το άφησε… δεν ήθελε να χαλάσει τη διάθεση του με σκέψεις βαριές. Σηκώθηκε από το κρεβάτι, άνοιξε τα παντζούρια να φωτίσει το σπίτι, έκανε ένα γρήγορο καφέ και πήγε να ετοιμαστεί. Ήθελε τόσο πολύ να βγει έξω! Να περπατήσει ανάμεσα στον κόσμο, να γίνει ένα με την φασαρία στους δρόμους. Κι αυτό έκανε. Και ήταν η πρώτη φορά που περπατούσε ανάλαφρα και με το κεφάλι ψηλά. Ναι, ψηλά! Ήταν όντως, η πρώτη φορά. Ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλι. Σταμάτησε για λίγο το βήμα του, έβγαλε έναν βαθύ αναστεναγμό, ελάφρυνε το μέσα του και συνέχισε.
Ήταν τόσο όμορφη εκείνη η μέρα. Και ήθελε να την ρουφήξει όσο μπορεί! Είχε υποσχεθεί στον εαυτό του, ότι δεν θα άφηνε τίποτα να του το χαλάσει. Ούτε εκείνη. Ναι, εκείνη!!! Το μεγάλο βάσανο της καρδιάς του, που εμφανίζεται όποτε θέλει.
Κάθισε στο αγαπημένο του καφέ. Κι εκείνη ήρθε ξαφνικά και τρύπωσε στο μυαλό του. Ξαφνικά άρχισε να νιώθει το σφίξιμο στο λαιμό του και την καρδιά του να χτυπάει σαν τρελή. Δεν έδωσε πολύ σημασία. Προσπάθησε να ειναι ψύχραιμος. Παρήγγειλε τον καφέ του, άναψε το τσιγάρο του και χάζευε τους περαστικούς που περνούσαν δίπλα από το τραπέζι του.
Ο ήλιος χτυπούσε στο πρόσωπο του, αλλά δεν τον ενοχλούσε. Τίποτα δεν τον ενοχλούσε εκείνη τη μέρα, παρά μόνο εκείνη. Και τότε πήρε την μεγάλη απόφαση. Να πάει να αγοράσει στολίδια για το σπίτι του. Τρία χρόνια σε εκείνο το σπίτι δεν είχε στολίσει ποτέ. Ένιωσε σαν μικρό παιδί ξαφνικά. Έτσι ήταν πάντα… Απρόβλεπτος. Αυθόρμητος.
Εκείνη σαν να εξαφανίστηκε για λίγο από δίπλα του. Σαν να είχε καταφέρει έστω για λίγο να την διαχειριστεί. Δεν ήθελε να τα βάλει μαζί της. Ήξερε μετά από τόσα χρόνια οτι όσο την παλεύει, μόνο κακό κάνει στον εαυτό του. Τίποτα παραπάνω.
Έκανε τα ψώνια του και γύρισε βαρύς στο σπίτι να στολίσει. Τα είχε κάνει όλα, παρόλα αυτά τον είχε κυριέψει εκείνο το άσχημο συναίσθημα. Το πάλευε. Την χρωστούσε στον εαυτό του εκείνη την πάλη. Στόλισε λοιπόν το σπίτι, άναψε το δέντρο του, έβαλε ένα ποτήρι κρασί και κάθισε δίπλα της… Μετά από τόσα χρόνια την είχε μάθει καλά. Ήξερε πως να της φερθεί για να μην τον πληγώσει. Εκείνη τη μέρα απλά αποφάσισε να αλλάξει. Της χαμογέλασε, την πήρε αγκαλιά και κάθισαν εκεί μαζί να κοιτούν τα λαμπιόνια στο χριστουγεννιάτικο δέντρο.

Αφιερωμένο…

Αναστασία Φωκά