Θα το έχετε νιώσει και σεις, είμαι σίγουρη, γι΄αυτό που ζούμε λέω, αυτό το «τρεχάτε ποδαράκια μου», αυτό το «αλλού πατώ κι αλλού βρίσκομαι», αυτό ντε το «δεν ξέρω τί μου γίνεται».

Η ζωή που έγινε μιά άλλη. Η ζωή της άλλης, αν έχετε ακουστά, που όλα γίνονται πιό γρήγορα…που όλοι και όλα βιάζονται. Λες και παίζουμε ένα ατελείωτο κυνηγητό. Δεν προλαβαίνουμε ο ένας τον άλλον. Δεν έχουμε χρόνο για τις οικογενειές μας, τους φίλους μας, τον εαυτό μας.

Εμένα πάντως, ως πιτσιρίκι  μου άρεσε το κρυφτό. Ήταν σαφέστατα πιό ξεκούραστο. Και τώρα, να, πάρε να ‘χεις, να μαθαίνεις περί της τεμπελιάς σου…σαλίγκαρε, ε σαλίγκαρε. 5, 10, 15, 20, 25…φτού να μην με ματιάξω!

Αλλά αυτά όμως, το ξέρω γιατί το γκούγκλαρα, δεν λέμε αερολογίες εδώ, όλα αυτά τα θαυμαστά που μας συμβαίνουν ως άνθρωποι κανονικοί -και ουχί ως υπερήρωες, γιατί τέτοια δεν περνάει ο Μπάτμαν, είναι τσεκαρισμένο τώρα αυτό- όλα αυτά δεν τα αποφασίζουμε εμείς. Άλλοι κάνουν κουμάντο.

Είναι σου λέει, κάτι αδερφές με πετρέλαια…επτά νομίζω, κάτι λέσχες, να δεις πώς τις λένε…κάτι σαν χάμπουργκερ, δε θυμάμαι και καλά, οι Ιλουμινάτι, οι εξωγήινοι, οι ερπετόμορφοι, με αρχηγό τον Βόλντεμορτ, πιθανά η θεία μου η Κούλα και γω δεν ξέρω ποιός άλλος. Και όλοι αυτοί μαζί έκατσαν και αποφάσισαν πως όλος ο κόσμος απο τούδε και στο εξής, θα πίνει καφέδες, λίτρα κόκα κόλα και θα…τρέχει.

Η ταχύτητα λοιπόν…το ζητούμενο της εποχής!

Τα αυτοκίνητα έγιναν πιό γρήγορα, τα αεροπλάνα επίσης, για καράβια, τρένα, μηχανάκια, ποδήλατα δεν συζητάμε ! Ειδικά κάτι τρένα στην Ιαπωνία είναι στο τσακ να βγάλουν φτερά! Μεγάλη ζάλη! Αν δεν προλάβεις να τα φρενάρεις, τελειώνει το νησί, γιατί νησί είναι η Ιαπωνία, μεγάλο μεν, αλλά νησί, έχεις πέσει στην θάλασσα και τα γυρνάς σε υποβρύχια και μετά τα πας βραχάκι βραχάκι!

Οι υπολογιστές. Δεν μπορούν πια ούτε οι ίδιοι  να υπολογίσουν πόσο γρήγοροι είναι. Ως και τα τηλέφωνα έγιναν πιό…σπίρτα! Τους μιλάς, σου απαντάνε, σου μετράνε την πίεση, τα λεφτά, τα λάικ, σου λένε τον καιρό, σου θυμίζουν να πιείς νερό, τα γενέθλια της πεθεράς σου, τη δόση της αντιβίωσης, τη δόση της εφορίας…

Βέβαια, με μιά διακοπή ρεύματος, μιά κρίση στο πετρέλαιο, ο Ντόναλντ να στραβοξυπνήσει που λέει ο λόγος,  κόβεται όλων η μαγκιά, μαχαίρι…αλλά ας μην κακομελετάμε, τουλάχιστον όχι μέχρι να τελέψουν τα πετροδόλαρα και να στερέψει από όλες τις πλουτοπαραγωγικές πηγές  ο πλανήτης.

Πάντως το θέμα είναι πως όλοι και όλα τρέχουν. Γύρω μου, ξοπίσω μου, από πάνω μου, ώς και από κάτω μου…

Μετρό. Εγώ όταν μπήκα πρώτη φορά στο  δικό μας μετρό,*ζητώ ταπεινά συγνώμη από τους Θεσσαλονικείς*, τα χρειάστηκα  λίγο από τον βιαστικό κόσμο και το στριμωξίδι και κοιτούσα τις μισακές χρωματιστές γραμμές κάτω, στους διαδρόμους, σαν υπνωτισμένη μη και χάσω την αλλαγή συρμού και την έξοδο, ώσπου μπήκα κάποτε στο μετρό του Λονδίνου μπέρδεψα τις άπειρες γραμμές στο πάτωμα και τα είδα όλα κωλυόμενα! Κόντεψα να αφήσω τα κοκαλάκια μου underground…να με μελετάνε στα μουσεία οι επόμενες γενιές… «Χόμους, σαστίσιους, πανίκους-πανίκους!» HELP, I need somebody. Anybody who knows the way up and out….please.  Ήμουν μιά βλάχα τουρίστρια, τί δεν καταλαβαίνετε;! Απαπα, τα θυμήθηκα και νομίζω πως  παίζει πάλι το δεξί μου μάτι! Είδα κι έπαθα να το σταθεροποιήσω! Δεν μπορώ τον πανικό. Μπαααα!

Από πάνω μας, πάλι, εκτός που μας ψεκάζουν, δεν το συζητώ, γίνεται και της τρελής το πανηγύρι από τις πτήσεις. Μα πού πάνε τόσοι άνθρωποι ολημερίς  κι ολονυχτίς και μάλιστα αεροπορικώς; Αναρωτιέμαι! Και κοστίζει κιόλας το άθλημα. Αλλά πάλι  θα μου πεις, και πώς να πάνε κυρά μου, με τον αραμπά;  ‘Εχουνε και δουλειές. Πάσο. Ο αραμπάς ταλαιπωρεί και τα αλογάκια και μεις αγαπάμε και τα αλογάκια και τα γαιδουράκια *Α, προπό, κάντε κάτι με τα καημένα τα γαϊδουράκια της Σαντορίνης και όπου αλλού τα ταλαιπωρούν. Σφίγγεται η καρδιά μου*.

Τι έλεγα, α, μάλιστα, πιο σιγά βρε παιδιά, έλεγα! Να ηρεμήσουμε λίγο θέλω.

Ο ουρανός μας. Μην τον βλέπετε έτσι γαλάζιο και φωτεινούλι τη μέρα και το βράδυ να λάμπει με τα αστεράκια του τα ρομαντικά και το φεγγαράκι των ερωτευμένων. Για κάντε να μπείτε στον υπολογιστή σας και δείτε τις πτήσεις που γίνονται αυτή την στιγμή πάνω από την χώρα μας να πάθετε κολούμπρα! (Εν τω μεταξύ, γράφω  «κολούμπρα» και «κολούμπρα»,  χρόνια τώρα και δεν έχω ιδέα τί είναι η κολούμπρα!)

Και αν κάνετε το λάθος και τσεκάρετε παρακείθε μια γύρα και δείτε τις πτήσεις ανά τον πλανήτη την ίδια στιγμή, πάμε ντουγρού για ανακοπούλα! Ειδικά πάνω από τις μεγαλουπόλεις! Μις μουτζούρα από τελίτσες τελίτσες τελίτσες που είναι φορτία με ταξιδιώτες! Coffee or tea?  Κι όλοι αυτοί, την ίδια στιγμή, στον αέρα! Ηello!!

Πώς το κάνανε εκείνο το ωραίο στην Εντατική με τον Κλούνεϊ ;

-« Ντόκτωρ Ρος, τον χάνουμε»

-«Οχι, no f@@@@@@ way, εγώ δεν έχω χάσει ασθενή εδώ και 6000 επεισόδια και δεν θα είναι αυτός ο πρώτος,  φορτώστε τον απινιδωτή και κάντε πέρα…κλίαρ…κλίαρ λέμε παιδί μου, καν΄πιο κει που κάθεσαι και με χαζεύεις…Τσουμπούφ…τσουμπούφ…εγκέν…Τσουμπούφ. Ουπς. Τελικά θα είναι ο πρώτος. Ντάμιτ.»

Εννοώ πως πάνω από τα κεφαλάκια μας γίνεται ο κακός χαμός και που πέφτει που και που ένα μόνο αεροπλάνο στα τόσα, το βρίσκω θαύμα θαυμαστόν, των θαυμάτων μέγα!!

Δεν υπάρχει χώρος να πετάξουν τα πουλιά λέμε!  Γι΄αυτό δε βλέπουμε εξωγήινους. Δεν βρίσκουν τρύπα στον εναέριο χώρο να μας έρθουν! Αυτοί στο Ρόζουελ, να δείτε πως πήγαν από τρακάρισμα οι καημένοι, από σπόντα! Εδώ μέχρι και ο Τζων Τραβόλτα, σου λέει, πετώντας πάει στα γυρίσματα…Και το αεροπλάνο του το παρκάρει στην αυλή του! Άκουσον άκουσον!

Και όταν τρέχει ακόμα και η γη, που γυρίζει και γύρω από τον ήλιο και γύρω από τον εαυτό της και όλο μαζί το ηλιακό μας σύστημα, σαν τον περιοδεύοντα θίασο, τρέχει κι αυτό γύρω γύρω και τώρα τελευταία έμαθα πως και ο γαλαξίας μας, μαζί και όλοι οι γαλαξίες, έχουν τον ακάθιστο και όλοι μαζί τρέχουν προς τα κάπου…που ούτε ο Θεούλης δεν μας λέει κατά πού -ίσως γιατί δεν θα έχει αποφασίσει ακόμα πού να μας παρκάρει- τί να σου κάμει κι ο απλός ο ανθρωπάκος, ε, να μην τρέχει κι αυτός;  Κι από τον πανικό του να βιάζεται γιατί δεν προλαβαίνει και να κορνάρει, να βρίζει, να καβαλάει πεζοδρόμια, να παρκάρει όπου βρει και να περνάει φανάρια και να τρακάρει ενίοτε, γιατί απλά… θα βιάζεται, ενώ εγώ πάντα θα αναρωτιέμαι πού πάει!

Κι ένα παράξενο πράγμα βρε παιδιά, λες και δίνουν όλοι μαζί ραντεβού να ξεχυθούν στους ίδιους δρόμους, στα ίδια μαγαζιά, στις ίδιες ταβέρνες, στις ίδιες καφετέριες, στους ίδους κινηματογράφους ακριβώς την ίδια στιγμή!

Γιατί μη μου πείτε πως δεν έχετε προσέξει πως την στιγμή που εσείς αποφασίζετε να αλλάξετε λωρίδα στον δρόμο, για να πάτε σε αυτήν που ¨τρέχει¨, μαζί με σας  κάνουν την ίδια σκέψη και όλοι οι υπόλοιποι οδηγοί και να που βρίσκεστε πια στην άλλη λωρίδα, μόνο που τώρα τρέχει η διπλανή που ήσασταν πριν λίγο! Ανεξήγητο;!

Ένα μετακινούμενο μπουλούκι που μόνο βιάζεται. Και που, παραδόξως, μόλις φτάσει εκεί που βιαζόταν να πάει, κοιτάζει το ρολόι του γιατί πρέπει να φύγει επειδή πρέπει να πάει κάπου αλλού και έχει ήδη καθυστερήσει!

Αυτά είναι που σκέφτομαι και γω εδώ και ώρα. Τι πολυτέλεια ο ελεύθερος χρόνος, αυτός ο μαγικός χρόνος που σου επιτρέπει να αναλογιστείς περί των σοβαρών θεμάτων της ζωής και περί της ζωής γενικότερα.

Αλλά τί άλλο να κάνεις τόση ώρα μποτιλιαρισμένη σε ένα αυτοκίνητο, σε κάποια οδό της αχανούς μας πόλης, παρά να αναρωτιέσαι ακίνητη μέσα στην…κίνηση:

«Μα πού πάνε όλοι αυτοί καλοκαιριάτικα;»

Εκείνη ακριβώς την στιγμή που το μπροστινό αυτοκίνητο αρχίζει να κινείται, ο πισινός σου κορνάρει εκνευρισμένος και ο διπλανός σου θέλει να σου βγει μπροστά και σου κάνει νοήματα και κυκλωτικές  κινήσεις ζεϊμπέκικου, είναι η στιγμή που θα αναρωτηθείς εκ νέου και ενώ ισιώνεις το καθρεφτάκι του παρμπρίζ σου:

«Μα πού πας και συ καλοκαιριάτικα;»

Ματίνα Ράπτη -Μιληλή

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr