Μόνο στη Ρόδο

Αποστόλου Παύλου 50, Βενετοκλέων, 

Pane di capo: Λεωφόρος Ρόδου-Λίνδου (ύψος ΙΚΑ), Λεωφόρος Κρεμαστής & «Πηγές Καλλιθέας»

Ο Μάνος Στεφανίδης είναι Ιστορικός Τέχνης και Αναπληρωτής Καθηγητής στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ

Στον Δημήτρη Τάσιο, τη μούσα μου!

Αγαπημένοι μου φίλοι στο facebook δεν θέλω να έχω από εσάς μυστικά για αυτό και θα σας αποκαλύψω όλη την αλήθεια για την μη υπουργοποίησή μου. Αλλά και όλο το καυτό παρασκήνιο της υπουργοποίησής Κικίλια. Και τούτο διότι οι ανυπόστατες φήμες που κυκλοφορούν περί το άτομο μου, πρέπει επιτέλους να διαψευσθούν από τα πλέον αρμόδια χείλη. Λοιπόν ναι, ήταν στις προθέσεις του πρωθυπουργού, το επιβεβαιώνω, να με υπουργοποιήσει, ναι, ήθελε να μού δώσει ένα υπουργείο στο οποίο το διακύβευμα να είναι εξαιρετικά σοβαρό, ναι, ήθελε κάποιον αντιΠολάκη στη θέση του Πολάκη. Ναι, ήθελε εμένα. Εμένα! Εν ολίγοις ιδού η πάσα αλήθεια:

Ήταν μόλις προχτές τη Δευτέρα και είχα μόλις φτάσει στην Τήνο για διακοπές όταν χτύπησε το κινητό μου επίμονα. Επρόκειτο για έναν αριθμό άγνωστο μου. Όταν ένας αριθμός είναι άγνωστος, συνήθως δεν προμηνύεται τίποτε καλό, πρόκειται συχνά για δουλειά ή και αγγαρεία, για αυτό και δεν απάντησα. Ήμουν σε διακοπές, ήμουν χαλαρός, με συνόδευε ένα τοπ μόντελ της Βικτώρια Μπέκαμ, άρα δεν ήθελα ενοχλήσεις και περισπασμούς. Λογικό; Λο – γι – κό – τα – το! Νομίζω…

Ήταν, θυμάμαι τώρα και μελαγχολώ, προχωρημένο μεσημέρι όταν το κινητό μου ξαναχτύπησε και για δεύτερη φορά. Επρόκειτο για το ίδιο επίμονο, ενοχλητικό θα λεγα, και συμβολικό, εν τέλει, χτύπημα. Τώρα ξέρω. Επρόκειτο για το χτύπημα της μοίρας. Εγώ, ανίδεος και αθώος σαν τον Οιδίποδα, για τους παραπάνω λόγους που δεν χρειάζεται να επαναλάβω, πάλι δεν απάντησα. Δεν απάντησα!

Ήταν το μοιραίο μου σφάλμα. Όταν, αργά το απόγευμα έβλεπα ειδήσεις, πληροφορήθηκα ενεός* ότι το γραφείο του νέου πρωθυπουργού, εκείνες ακριβώς τις ώρες, έκανε πολλές κλήσεις σε γνωστούς και αγνώστους εξωκοινοβουλευτικούς για να τους ενημερώσει πως ο κύριος Μητσοτάκης ήθελε να τούς υπουργοποιήσει. Το πράγμα ήταν φως φανάρι. Με καλούσαν από το πρωθυπουργικό γραφείο, έχει ξαναγίνει εξάλλου και στο παρελθόν, για να μού προτείνουν κάποιο υπουργείο κι εγώ ο ανόητος και αυτάρκης αιθεροβάμων δεν απαντούσα. Γαμώ την ατυχία μου, γαμώ. Δεν απαντούσα στο Πεπρωμένο μου! Κάπως έτσι όμως γράφεται η ιστορία πολλές φορές. ( Μουσικό φόντο από το τέλος του Ντον Τζιοβάνι με τον Κομεντατόρε**). Όταν σε καλεί το πεπρωμένο σου και εσύ αρνείσαι να το ακούσεις Το κάλεσμα της μοίρας που λένε κι οι ποιητές. Το αφηγούμαι τώρα και μού σηκώνεται η τρίχα κάγκελο.

Εκ των υστέρων έμαθα ότι ο νέος πρωθυπουργός έψαχνε για το Υπουργείο Υγείας κάποιον καλοφτιαγμένο, αθλητικό τύπο που να σκαμπάζει και λίγα πράγματα από ιατρική, να έχει κάποια σχέση με τα φάρμακα, να είναι σέξι και αψίκορος – ένα είδος Πολάκη της Δεξιάς – για να τον κάνει υπουργό Υγείας. Έψαχνε, τέλος, κάποιον που να έχει τηλεοπτική εμπειρία, να είναι επικοινωνιακός, να έχει σχέση με την ακαδημαϊκή κοινότητα και να του αρέσουν οι ωραίες γυναίκες. Επίσης να αρέσει κι αυτός στο ωραίο φύλο. Ήταν ηλίου φαεινότερον πως επρόκειτο για μένα. Ο πρωθυπουργός έψαχνε εμένα! Όμως εγώ δεν ήμουν εκεί. Εγώ δεν σήκωνα το γ@μημένο τηλέφωνο. Εγώ και η αιώνια ραστώνη μου, η αναβλητικότητα μου, η αντιπάθεια μου προς τις τηλεφωνικές κλήσεις, το μίσος μου προς τα κινητά. Όλοι οι φίλοι μου το ξέρουν, ο Μητσοτάκης όμως το αγνοούσε. Και αυτό ήταν νομίζω μοιραίο … ήτο fatal. Σε συνδυασμό δε με την femme fatale*** που συνήθως με συνοδεύει, ήταν ο ορισμός της τραγωδίας. Φαταλισμός.
Η υπόλοιπη ιστορία είναι πια γνωστή σε όλους. Το γραφείο του πρωθυπουργού παρά τις επανειλημμένες προσπάθειες του – αυτό οφείλω να το ομολογήσω – δεν με εντόπισε εγκαίρως, η ευκαιρία χάθηκε και τότε υποχρεώθηκαν να ψάξουν για μίαν εναλλακτική λύση. Το ίδιο εξ άλλου συνέβη και με την Όλγα Κεφαλογιάννη. Δεν την έβρισκαν γιατί είχε ξεχαστεί στο μπάνιο.

Κάπως έτσι λοιπόν υπουργοποιήθηκε ένα αντίγραφο μου. Ένα copy paste μου, χλωμό, υποτονικό, σχεδόν αδιάφορο. Ο, κατά τα άλλα συμπαθής, κ. Κικίλιας. Ανθ’ ημών Βασιλάκης! Είναι να τρελαίνεσαι! Από τη θέση αυτή πάντως δεν μπορώ παρά να τού ευχηθώ – είναι εξάλλου γνωστή η μεγαθυμία μου – επιτυχία και ευόδωση των προσπαθειών του. Εξάλλου πρόκειται για τον αντικαταστάτη μου στο υπουργείο Υγείας το οποίο, όπως ήδη περιέγραψα, προοριζόταν για μένα. Έχουμε πλέον κάτι κοινό. Εκτός της Τζένης.

Κατακλείδα του δράματος:

Δεν πειράζει πρόεδρε … Να είσαι σίγουρος πως την επόμενη – και ελπίζω ο ανασχηματισμός να γίνει γρήγορα – θα σηκώσω το καταραμένο τηλέφωνο. Τα παθήματα γίνονται μαθήματα. Όμως οφείλω να σε ενημερώσω πως την προσεχή φορά θα προτιμούσα το υπουργείο Εθνικής Άμυνας. Κατά βάθος είμαι στρατιωτικός τύπος.

ΥΓ. Πολλοί τέως υπουργοί υπογράφουν τ. υπουργοί. Άρα μπορώ κι εγώ να υπογράφω παρολίγον υπουργός;

* Αν δεν ξέρετε τη λέξη δεν πειράζει. Συνεχίστε την ανάγνωση και θα την αντιληφθείτε από τα συμφραζόμενα.
** Αν δεν ξέρετε το κομμάτι, συνεχίστε την ανάγνωση, χωρίς να λάβετε υπόψη το μουσικό φόντο.
***Συνήθως αυτές οι γυναίκες εξελίσσονται σε φαμ φαταούλ.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.   

The article expresses the views of the author      

iPorta.gr