Ματίνα Ράπτη -Μιληλή

Η Εurovision είναι, από το Τελ Αβίβ…Σε θέλουνε. Λέγε, τί κάνουμε; Πάμε, δεν πάμε; ΄Ελα Μαντάνα μου, ο ατζέντης σου είμαι κούκλα μου. Ακούς; Μαντάνα;  »

Και κάπως έτσι άρχισαν όλα.

Αρχικά η Μαντάνα δεν ήξερε τί ήταν η Eurovision. Της το εξήγησαν και έδειξε να καταλαβαίνει. Έκανε ένα νεύμα δηλαδή πως κατάλαβε γιατί ήταν φρέσκα τα μπότοξ και δεν μπορούσε να κάνει και πολλά.  Αυτό με το ¨Ευρώπη¨ την μπέρδεψε λίγο. Λογικό μου ακούγεται.

«Το Τελ Αβίβ είναι στην Ευρώπη;» Ρώτησε η συνταξιούχα σταρ την ώρα που προσπαθούσε να κάνει μπαλίτσα το ρύζι με τα ξυλάκια της.

« Όχι μάνα μου…Μην κολλάς στις λέξεις. Τί σου λέμε τόση ώρα τόσοι άνθρωποι εδώ. Ένα πανηγύρι είναι…τοπικό…εμείς κι εμείς. Μην φανταστείς. Πώς είναι το Σούπερ μπολ…αλλά σε μπολάκι.  Αυτοί κι αυτοί δηλαδή. Και το πάνε κάθε χρόνο κάτι σαν περιοδεία και αλληλοψηφίζονται. Μετά βγαίνει ο νικητής και φτού κι απ΄την αρχή. Πάντως εσένα αυτοί σε συμπαθούνε. Μαντάνα λένε και κλαίνε.  Να μην έχεις ανησυχία. Κι έχει και καλά λεφτά. Να το σκεφτείς παιδί μου. Δέκα λεπτά δουλίτσα το έκανες το πανωσήκωμα στο εξοχικό στο Μαϊάμι. Ορίστε που γκρίνιαζες…η Μπιγιονσέ έχει πισίνα στην ταράτσα, η Μπιγιονσέ έχει πισίνα στην ταράτσα…»

(Αυτό με την Αυστραλία πάντως ήταν που την έστειλε αδιάβαστη. Έτρωγε κινέζικο εκείνη την ώρα, ακούει πως θα λάβει μέρος και η Αυστραλία, της στραβώνει το στόμα, πάνω που της είχαμε εξηγήσει γιατί είναι μέσα και η Ρωσία, της φεύγει το ξυλάκι, της καρφώνεται στο μάτι… Παναγιά μου Μεγαλόχαρη, με το ένα μάτι την βλέπω στη σκηνή! Άμα πάει τελικά να θυμηθούμε να βρούμε τίποτις παγέτες να της ράψουμε στο ματοκάλυμμα και να το πούμε και καλά… μόδα. Όπως τότε που είχε αφήσει άβαφη την ρίζα και μετά όλες κυκλοφορούσαν για χρόνια σαν τις τσιγγάνες με την ρίζα μέχρι το αυτί!

Αν είστε άντρας και διαβάζετε την  παραπάνωπαράγραφο, παρακαλώ όπως αναζητήσετε όποια κύρια βρίσκεται πιο κοντά σας, ώστε να σας εξηγήσει τα περι βαφών για να μπορέσω να συνεχίσω)

«Και πώς θα πάω στο Τελ Αβίβ. Δεν θα με κράξουν;»

(Κι όμως κυρίες και κύριοι…μπορεί και να ρώτησε. Αφήστε με να πιστεύω πως ρώτησε.)

«Βρε κουτό, θα πας εκεί και καλά σαν τον ΟΗΕ ένα πράμα… Αγάπη ολούθε, έλα ν΄αγαπηθούμε ντάρλινγκ και τίποτα δεν ήτανε, όλα καλά  όλα ανθηρά και λίγο από πολίτικαλ μέσατζ, ξέρεις εσύ και θα φύγεις κιουρία. Α! Θα πεις κι ένα-δυό τραγουδάκια. Αυτό μωρέ. Σιγά τα ωά!»

«Δύο τραγούδια; Ολόκληρα; Απανωτά; Είσαι τρελός;! Δεν θα κουραστώ; Έχω το γοφό, το ξέχασες; Και εννοείται playback, έτσι; »

«Ε, όχι εντελώς play back…»

«Apapa, ή play back ή δεν τραγουδάω τίποτα. Θα πάω εκεί να τους ευχηθώ καλή επιτυχία και του χρόνου, να ζήσετε και μην τον είδατε τον Κήτσο τον λεβέντη τον αρχιληστή.»

«Καλά βρε παιδί μου, αυτά τα βρίσκουμε. Play back θες Play back. Σου χαλάω εγώ χατήρι; Να δούμε μόνο ποιό τραγούδι θα πεις πρώτο.»

«Αχ, ποιό να πω πρώτο, ποιό να πω; Να πω το Πάπα ντοντ πριτς;  Που είναι και επίκαιρο;»

«Άστο αυτό, πού το θυμήθηκες αυτό μέρες που ‘ναι…  Μωρέ ποιό να πεις, ποιό να πεις; Α! Το βρήκα! Να πεις αυτό με την προσευχή που είναι πιασάρικο. Να προσευχηθούμε κιόλας μην μας βρει κανά κακό εκεί κάτω.  Θα ρίξουμε κει πέρα στη σκηνή καμιά εικοσαριά Ιλουνιμάτι να ψέλνουν, είναι ψαρωτικό αυτό, το έχω δει σε ένα ντοκυμαντέρ…μετά θα πέσουν και τα φώτα, καπνοί, φασαρία, το κοινό θα φωνάζει «Ντάνααα, Ντάνααα», εσύ θα ανεβοκατεβαίνεις σκαλιά…παν΄κατ΄παν΄κατ’…Ούτε που θα το καταλάβεις πότε θα ξεμπερδέψουμε. Tα μεσουλίντ μόνο να μην ξεχάσεις να πάρεις μαζί και την αλοιφή για τις αρθρώσεις, θυμάσαι τί πάθαμε την άλλη φορά που έπεσες; Δύο μήνες κάναμε να σε φέρουμε σε λογαριασμό. Α! Και τώρα που είπα λογαριασμό…να τους πούμε τα λεφτά μπροστά. Μη γίνει κανένα μπαμ και μείνουμε με τις κοτσίδες στο χέρι… Τέλ Αβίβ είπαμε…δεν πάς στην Ντίσνευλαντ.»

«Οκ, με τρέλανες, να πάμε. Μιά ερώτηση μόνο. Η Ντάνα ποιά είναι;»

« Μία, δεν την ξέρεις.»

« Και  κάτι άλλο για να ‘χουμε καλό ρώτημα, τί έχει εκεί κοντά;»

«Τί εννοείς κοντά;»

« Για βόλτα λέω, πού είμαστε πιό κοντά; Μύκονο για μπάνιο ή Ντουμπάι για ψώνια; Να μην πάθω τσάμπα το τζετ λάνγκ.»

«Κάπου στην μέση είσαι. Και τα δύο τα βολεύεις. Είδες που τελικά δεν ήταν καθόλου δύσκολο να αποφασίσεις!»

«Α, και δεν θέλω πολλές χαιρετούρες και πιασίματα. Σιχαίνομαι. Επίσης θέλω οι παρουσιαστές να είναι πιό κοντοί από μένα, στην χειρότερη ίσα με μένα. Μοντέλα και μπασκεμπίστες αποκλείονται»

«Αυτό δύσκολο γιατί έχουν  ήδη κλείσει την Μπαρ Ραφαέλι, την ξέρεις.»

«Ποιά, εκείνη την γκαμήλα την ξεϊγκλωτη; Ξέχασέ το.»

«Μα την έχουν ήδη κλείσει την κοπέλα και σε συμπαθεί πολύ. Άρεσες πολύ στην μαμά της. Τέλος πάντων θα δω τί θα κάνω. Θα σε βάλουνε με άντρα για αρχή και βλέπουμε.»

«Ξέρεις μωρέ τί άλλο θέλω, το δεύτερο τραγούδι να είναι πολιτικό. Θέλω να κάνω στροφή στην καριέρα μου. Α! Και κάτι άλλο ήθελα να ρωτήσω, τί  ήθελα να δεις. Θυμήθηκα. Εκεί που πάμε υιοθετώ ή όχι;»

«Ε, όχι! Φτάνει πια! Αρκετά δεν έχεις;»

«Καλά ντε, μιά ερώτηση έκανα. Όχουυυυ»

Και κάπως έτσι έγινε η πιό σύντομη αρπαχτή στην ιστορία των αρπαχτών.

Η Μαντάνα ήρθε, είδε, τραγούδησε, έδωσε κι ένα μικρό σεμινάριο πώς να γίνεται σούπερ σταρ σε τρία απλά βήματα (ξέρετε, αυτό με το όνειρο και την δουλειά δουλειά δουλειά), μετά χόρεψε τον χορό του Ζαλόγγου με ένα άλλον που δεν τον ήξερα αλλά ήταν φτυστός ο Σνουπ ντογκ… και τώρα λογικά είναι στο ιδιωτικό της τζετ και μετράει τις λιρίτσες της.  Και φυσικά όπου φύγει φύγει. Σαν τους θεατές  του σταδίου που μισοάδειασε μόλις τελείωσε την εμφάνιση της. Για τα 62 της πάντως καλά κρατιέται το Μαντονάκι…ολίγον Πουροβίζιον αλλά ΄ντάξξξ…Και μας είπε να ξυπνήσουμε κιόλας! Και κερατάς και δαρμένος!! αχαχαχα

Πληροφοριακά… η Ολλανδία κέρδισε, αν με ρωτάτε, δεν κατάλαβα το γιατί. Βασικά ποιά ήταν η Ολλανδία;;; Η Ελλάδα πάτωσε…κι αυτό να το καταλάβω. Η Τάμπτα στεναχωρέθηκε αλλά θα την πάει ο καλός της μιά βόλτα με το κότερο και θα το ξεπεράσει. (Άλλος μην πάει με το κότερο κι έχουμε άλλα). Η Β.Μ. ( ούτε να το γράψω δεν θέλω) κόντεψε να μας στείλει αδιάβαστους κάποια στιγμή που νομίζαμε πως έβγαιναν πρώτοι… Ευτυχώς ο σοφός λαός μίλησε και την γλυτώσαμε. Όχι, κάντε το εικόνα, του χρόνου τέτοια μέρα στα Σκόπια για τον τελικό;! Κοκομπλόκο! Πάντως μιά φορά της ξέφυγε της Μπακοδήμου ένα «καλή επιτυχία Μακεδονία» κι έγινε Ο ΧΑΜΟΣ! Και τώρα, ορίστε, καμαρώστε! Ο Θεούλης μας λυπήθηκε.

Για μένα πάντως, φέτος έπρεπε να κινήσει η Φουρέϊρα κι ας μην διαγωνιζόταν. Να της το δίνανε τιμής ένεκεν. Βγήκε το κορίτσι εκεί με το κορμάκι της, τα αστεράκια της στα επίμαχα, τους έστειλε όλους αδιάβαστους και τέλος. Γιατί έτσι γίνονται οι δουλειές παιδιά.

Βασικά φέτος η Eurovision ήταν, αυτό που λένε στις πανελλήνιες, «palouki». Αν έπρεπε να το αντιμετωπίσεις σοβαρά δεν έπρεπε να πάει κανείς εξαρχής. Αλλά επειδή αυτή είναι η μέρα που έχει καταγραφεί στην μνήμη μας κάπως αλλιώς και μου λείπει η παλιά εκείνη εποχή που μαζευόμασταν τρελοπαρέες στο καθιστικό με την μεγάλη τηλεόραση, παραγγέλναμε σουβλάκια ή πίτσες, κρατάγαμε τεφτεράκι με τις βαθμολογίες, βάζαμε τα στοιχήματά μας και ξενυχτούσαμε με την Δάφνη Μπόκοτα μέχρι να δούμε την Ελλάδα να …πατώνει (όχι πάντα, αλλά σχεδόν πάντα),  καλώς έγινε κι όπως έγινε.

Ελπίζω μόνο όταν όλα τελείωσαν να θυμήθηκαν να κατεβάσουν τις έρμες τις Αυστραλέζες από τα καλάμια γιατί τα λυπήθηκα τα κορίτσια κρεμασμένες τόση ώρα. Άσε που ζαλίστηκα κιόλας! Έχουν  και μεγάλο ταξίδι μέχρι να γυρίσουν σπίτια τους. Καλές ήταν μωρέ κι αυτές οι καημένες… Μου θύμισε κάτι μπουζούκια, παλιά, που κρεμούσαν την Βανδή από κάτι σκοινιά και πηγαινοερχόταν πάνω από τα κεφάλια μας και της φεύγανε τα τσιμπιδάκια στα ξηροκάρπια! Τί τραβάνε κι αυτοί οι καλλιτέχνες όμως για να βγάλουν το ψωμάκι τους!

Και τί να πει κι ο Σάκης!!! Σάααααακηηηηη… Α! Και του χρόνου με την Φουρέϊρα μπας και δούμε Θεού πρόσωπο.