• Το τραγουδούσε το Ελεύθερο Θέατρο για το μυθικό ήρωα της παιδικής μας ηλικίας . Τον «μικρό ήρωα» Γιώργο Θαλασση. Τον πιτσιρικά που κατατρόπωνε τους κατακτητές ναζί και εξήπτε την φαντασία μας και το πρώιμο πνεύμα αντίστασης. Τώρα το θυμήθηκα για το Σωτήρη Τσιόδρα. Τον «μικρό ήρωα»του κορωνοϊού. Τι να κάνει; πώς το βλέπει;

•Να ανοίξουμε. Να κλείσουμε. Να μισανοιξουμε. Μπεστε μέσα. Βγέστε έξω. Ναι στα κομμωτήρια. Όχι στο λιανεμπόριο. Όχι στα σχολεία. Ναι στις λειτουργίες. Ναι στο ψάρεμα από την Κυψέλη νοητικά. Ό,τι να’ναι. Η κυβέρνηση αφήνει τη σύγχυση να απλώνεται σαν νέφος. Αναποφάσιστη. Μπερδεμένη. 4 υπουργεία ζητούν να ανοίξουμε. Τα υπόλοιπα ζητούν να κλείσουμε; Ποιος ζητά από ποιον; Ιδου η απορία.

•Πού είσαι Σωτήρη Τσιόδρα; Αφωνία; Στο βάθος σε καταλαβαίνω. Ρε δεν με παρατάτε. Να μου τη πέφτει ο ένας και ο άλλος; να με βρίζει ο κάθε πικραμένος; έχω την ιατρική μου, τους φοιτητές μου, την επιστήμη μου, την οικογένεια μου.

Αρκετά.

•Υπάρχει όμως ένα λαχείο που λέγεται ηθική ευθύνη. Κι όταν σου τύχει σου έτυχε. Ο Τσιόδρας ξέρει ότι αν μιλήσει θα τον ακούσουμε όλοι. Όχι ότι υποτιμούμε τους άλλους. Αλλά πώς να το κάνουμε; Άλλα τα μάτια του λαγού και αλλά της κουκουβάγιας. Μερικές φορές δεν έχει σημασία τι ακούς αλλά ποιος είναι αυτός που στο λέει. Αυτό το απλό δεν το κατανοεί η κυβέρνηση.