• Ο κυνισμός είναι στοιχείο της υψηλής διπλωματίας. Το γνωρίζουμε.Δεν μας εκπλήσσει.Όμως εδώ ο κυνισμός είναι αφόρητος. Γιατί ποιος αντέχει το «θέαμα» των δολοφονημένων παιδιών. Αυτά τα αγγελάκια με τα αίματα στο πρόσωπο.Ποιος αντέχει να βλέπει τις φάλαγγες με τους ξεριζωμένους. 5εκ σε εσωτερικές μετακινήσεις και 2 εκ έξω από τα Ουκρανικα σύνορα. Αυτοί που το προκάλεσαν, άνευ αποχρώντος λόγου, κοιμούνται καλά το βράδυ; Δεν βλέπουν εφιάλτες; αντικρίζουν τις γυναίκες τους, τα παιδιά τους, τα εγγόνια τους σαν να μη τρέχει τίποτα;

Εντάξει είμαι αφελής. Αλλά δεν το χωράει ο νους μου. Σε όλους τους αδίκους πολέμους. Έστιν δίκης οφθαλμός; Δυστυχώς όχι.

• Ο Πούτιν υποχωρεί και δη κατα κράτος. Αντιλαμβάνεται ότι δεν μπορεί να διαχειριστεί κατοχή χώρας με 40εκ. Η κατάληψη είναι άλλο πράγμα από τη κατοχή. Όταν έχει σπάσει το μίσος σε πόλεις και χωριά, σε γειτονιές και σε τετράγωνα, όταν ακόμα και σε κατακτημένες πόλεις βγαίνουν οι άνθρωποι και διαδηλώνουν. Τι θα κάνει; πόσο αίμα θα χύσει; πόσο και με πόσες συλλήψεις στη Ρωσία θα διατηρήσει τη συναίνεση. Τι θα πει ο λαός του όταν γίνει το ψωμί ψωμάκι. Η αυτό παγίδευση είναι ήδη γεγονός. Γι’ αυτό και τώρα αναγνωρίζει την Ουκρανία, δεν θέτει θέμα πλέον πτώσης της κυβέρνησης και ζητά να μην τον πολεμούν και να αναγνωρίσουν οι Ουκρανοί αυτά που ήδη έχει από καιρό. Το Ντονμπας και τη Κριμαία. Και να μη μπει η Ουκρανία στο ΝΑΤΟ που έτσι κι αλλοιώς δεν θα έμπαινε.

•Πλην του Ισραήλ που έχει ειδικούς εύλογους λόγους να ανησυχεί αρχίζει να δυσαρεστείται και η Κίνα. Η ήττα της Ρωσίας στον μη στρατιωτικό σχεδιασμό της είναι παταγώδης. Εκκωφαντική. Πολυεπίπεδη. Άντε να το ξανακάνει τώρα στον επόμενο στόχο της. Αρχίζει να αισθάνεται και τον θόρυβο των κινητήρων των νατοϊκών αεροπλάνων και αντιδρά με την σιδηρά αλλά αναξιόπιστη φιγούρα της Ζαχαρόβα και δηλώσεις όλο και πιο ηλίθιες. Αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι η πυρηνική απειλή μπορεί να είναι και τζούφια αν ξεπεράσει τα όρια. Αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι το αντιρωσικό μένος που παίρνει διαστάσεις , με υπερβολικές πράγματι προεκτάσεις, γεννά φαντάσματα. Το Κατιν, τον λιμό της Ουκρανίας, τις εκτοπίσεις των Ελλήνων, τα γκουλαγκ, τη φιλανδοποίηση. Ότι η Ευρώπη θα γίνει πανίσχυρο αντίπαλο δέος.

• Όμως διαφαίνεται αχνά η δυνατότητα μιας «λύσης». Δεν ξέρω τι θα κάνει η Ουκρανική ηγεσία. Όμως εκεί υπάρχουν και αυτοί που λένε ότι το «μολων λαβέ» έχει πλέον ρεαλιστική διάσταση. Και ότι όσο ο Πούτιν προελαύνει τόσο πιο πολύ θα ηττάται. Τόσο πιο πολύ θα αναζητά απεγνωσμένα «λύση».

• Δεν ξέρω τι θα κάνουν οι Ουκρανοί. Δεν είμαι στο μυαλό τους. Υποθέτω όμως ότι το μείζον είναι να μη χυθεί άλλο αίμα και όχι οι συμβολισμοί. Κριμαία και Ντονμπας είναι υποθέσεις που έχουν στην ουσία κριθεί. Αυτό που δεν έχει κριθεί είναι η δύσκολη απεμπλοκή των Ουκρανών από την αγκαλιά του Αζοφ και των σκοτεινών του πλοκαμιών. Αν το τολμήσουν θα κερδίσει η υπόθεση τους ευρύτερη αξιοπιστία.