Λίγα λόγια για το βιβλίο:

Σε μια πατρίδα ήλιου και νερού, την πατρίδα μας και όπου η πλουσιότερη γλώσσα, η γλώσσα μας, ελάχιστα έως καθόλου έχει περιγράψει τη χώρα του αλατιού, τους ανθρώπους  του, τις συνθήκες εργασίας και  τις σχέσεις τους με το προϊόν, έρχεται το βιβλίο αυτό, να υμνήσει το αλάτι, όχι μόνο ως στοιχείο σημαντικό της ζωής   όχι μόνο ως πλουτοπαραγωγικό πόρο, που προσφέρει εργασία σε μια σειρά επαγγελματιών, μα και ως στοιχείο αρχέγονο, που παλαιόθεν έγινε αντικείμενο φιλοσοφικής ανάλυσης και συσχέτισής του με δυνάμεις του φωτός ή και του σκότους…

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ :

1) «Σήμερα θα ειπωθεί η τελευταία ιστορία», ακούστηκε – δεν έχει σημασία αν ήταν αντρική ή γυναικεία φωνή. Σημασία έχει πως η φωνή την άρχισε αργά. Σημασία έχει πως ήταν μια υπέροχη ιστορία που μιλούσε για τον κόσμο από τότε, μέχρι και τώρα. Για το αλάτι που έσφιγγε τη ζύμη του κόσμου και μετέβαλλε τον κόσμο αυτόν σε εύγευστο ψωμί. Σημασία έχει ότι η ιστορία έλεγε πως ο κόσμος αυτός ήταν το ψωμί που κρατούσε τον Θεό ζωντανό.

2) «Ως τώρα αγαπούσα τα σώματα. Ο καιρός μού αποκάλυψε ότι το σώμα είναι το διάμεσο που ενώνει με τη Γη και τη φθορά. Το πρόσωπό μας είναι που ανήκει αλλού. Στο πρόσωπο καθρεφτίζεται το πρόσωπο του Άλλου. Εκείνου που ο κόσμος ακόμα ψάχνει να βρει ένα όνομα να τον καλεί. Τώρα τον λένε Θεό, ξέρεις επειδή είναι ταχύς και δεν τον φτάνουν, άλλοι τον λένε ουρανό, πλάστη, προστάτη, αφού ελπίζουν να είναι γι’ αυτούς μια ασπίδα απέναντι στα αναπάντεχα που ονομάζουμε “κακά” που μας περιμένουν, άλλοι τον λένε Δύναμη, Αρχιτέκτονα, μέγα Λογιστή ή Γεωγράφο, Παντόπτη ή και Δία.

Το πρόσωπο, λοιπόν, του θεού που καθρεφτίζεται στο πρόσωπό σου, ομολογώ πως είναι υπέροχα λαμπρό κι αυτό το πρόσωπο απόψε θα το αγγίξω. Αυτό θα αγαπήσω και θα το αποτυπώσω στην ψυχή μου το τελευταίο μου ετούτο βράδυ στις Αλυκές. Γι’ αυτό εσύ μην νιώθεις άσχημα, μόνον αφέσου. Είσαι το έργο ενός Θεού που δεν σε παραμέλησε, αλλά σε χρησιμοποίησε ώστε να αποδώσει δίκην δικαίου. Δεν ξέρω ακριβώς πως, μα πιστεύω πως απόψε –σαν θα δοθεί το σώμα στη θυσία, με τα καρφιά που πέντε μήνες τώρα σφυρηλατήθηκαν από τους γύφτους–, η δικαιοσύνη για τις ύβρεις θα αποδοθεί. Οι αθώοι θα ελευθερωθούν. Οι υπαίτιοι, αφού άγγιξαν την οδύνη κι ανηφόρισαν τον Γολγοθά τους, ίσως και να ανακάλυψαν το έλεος, ώστε να έγιναν και άξιοι για να συγχωρεθούν».