DELIVERY  2241003600  8:00-16:00 & 19:00-22:00

Κωστής Α. Μακρής

Έχω γνωρίσει γυναίκες δυνατές, γυναίκες αδύναμες, γυναίκες τρυφερές, γυναίκες σκληρές, γυναίκες σιωπηλές, γυναίκες φωνακλούδες, γυναίκες που δεν δούλεψαν ποτέ τους, γυναίκες που εργάστηκαν σκληρά.

Είχε πολλές γυναίκες το σόι μας και η ευρύτερη οικογένεια.

Γυναίκες που γνώρισα, γυναίκες που δεν γνώρισα.

Γυναίκες που είχαν ζήσει και πεθάνει αφήνοντας ένα ελάχιστο στίγμα παρουσίας και γυναίκες που άφησε βαθύ ίχνος το πέρασμά τους από τη ζωή.

Από παιδί μου άρεσε να ακούω, κρυφά ―ή φανερά, μετά από κάποια ηλικία―, αυτά που λένε οι γυναίκες μεταξύ τους.

Ήταν μια αποκάλυψη για μένα η αποκρυπτογράφηση του βόμβου και των ήχων και των λέξεων και φράσεων που δεν καταλάβαινα πάντα το πλήρες νόημά τους  αλλά το άρωμα ολοένα και μου γινόταν πιο οικείο σε βαθμό που να θέλω να μπω σαν μέλισσα μέσα στα πολύχρωμα άνθη των γυναικείων συζητήσεων κι όλο αυτό μου άφησε έναν βαθύ σεβασμό στα μυστικά που αν ήταν πραγματικά μυστικά αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να μείνουν (και από εμένα, τον κρυφό ή φανερό αυτήκοο μάρτυρα) μυστικά για πάντα.

Μια θαυμαστή ιστορία, που δεν θυμάμαι αν την έχω πει δημόσια άλλη φορά, ήταν η ιστορία τής θρυλικής θείας Στάσας που είδε έναν επιδειξία μέσα στο λεωφορείο να την έχει πέσει σε μια κοπελίτσα (μαθήτρια;) με το “μόριό του” εκτός βρακιού και άρπαξε το “μόριο”, διέταξε τον οδηγό να σταματήσει και να φωνάξει έναν αστυνομικό και παρέδωσε τον ανίκανο να αντιδράσει επιδειξία ―κρατώντας σφιχτά το όργανό του― στο αστυνομικό όργανο για τα περαιτέρω.

Υπήρχε τέτοια ανατριχίλα απόλαυσης και δικαίωσης του γυναικείου φύλου στην αφήγηση εκείνης τής ιστορίας ―είτε την έλεγε η γιαγιά μου είτε η μαμά μου― που θέλοντας και μη, παρ’ όλο που ως μελλοντικός άντρας εγώ ίσως θα έπρεπε να φρικιάσω, συμμετείχα στην απόλαυση και στην δικαίωση όλων των μικρών κοριτσιών που έχουν βιώσει ανάλογες προσβολές, και ταυτόχρονα ζήλευα το θάρρος και την αίσθηση δικαιοσύνης τής φιλελεύθερης (ως προς τα γυναικεία δεσμά, τα προαιωνίως χαλκευμένα από άνδρες) θείας Στάσας.

Μεγαλώνοντας και ζώντας και διαβάζοντας και ζευγαρώνοντας και αγαπώντας, κέρδισα μέγα βραβείο τιμής και υπόληψης από φίλες που κατά καιρούς προσέγγισα και με προσεγγίσανε όχι τόσο επειδή υπήρχε ένα σαφές (ή όχι και τόσο σαφές) υπόβαθρο ερωτισμού στις σχέσεις μας αλλά επειδή μου είχε από νωρίς βιδωθεί (από τις κουβέντες των γυναικών) στην αρσενική κεφάλα μου η πεποίθηση ότι τα ερωτικά, συνουσιακά και γενετήσια λάθη ή αστοχίες πληρώνονται πάρα πολύ ακριβά· με στέρηση αγάπης, τιμής και υπόληψης.

Το ίδιο και η βία, που όσο κι αν δεν την είχα βιώσει μέσα στην ευρύτερη οικογένεια, υπήρχε στο σινεμά, στη λογοτεχνία και στις ειδήσεις.

Κι όταν αργότερα συνειδητοποίησα πόσες γυναίκες (από κάθε κοινωνικό χώρο, σε κάθε κοινωνική τάξη) είχαν και έχουν βιώσει εφιάλτες ανείπωτους, δίχως μια θεία Στάσα στο πλευρό τους να αδράξει το θρασύ όργανο του κατ’ επίφαση αρσενικού και να τον καταστήσει ανίκανο να προσβάλει τον θείο έρωτα, να εμποδίσει τον θρασύ μιμητή του Πρίαπου να επιβάλει τον ανέραστο ανδρισμό του, την επιβολή ισχύος και την παραβίαση της επιθυμίας τής άλλης ανθρώπου ―μόνο και μόνο επειδή θέλει και επειδή μπορεί―, άρχισα να σκέφτομαι πόσο τυχερός είμαι που άκουσα πολλών γυναικών τις αφηγήσεις, πολλών γυναικών την σκέψη προσέγγισα και κοινώνησα, εξ απαλών ονύχων, την ―ίσως βέβηλη και πάντως “ακατάλληλη δι’ ανηλίκους”―ιστορία τής θείας Στάσας.

Και τώρα πια, κάθε φορά που ακούω αυτά τα ―ανδρικά και γυναικεία― καχύποπτα και κουτοπόνηρα «Γιατί τώρα;» και «Πώς της ήρθε μετά από τόσον καιρό;» σκέφτομαι και αναρωτιέμαι:

Παραγράφονται οι εφιάλτες;

27 Ιανουαρίου 2021

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.   

  The article expresses the views of the author  

   iPorta.gr