Η Δώρα Παρδάλη-Σωτρίλλη σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή της Θεσσαλονίκης, απ΄ όπου πήρε το πτυχίο του τμήματος των Μεσαιωνικών και Νεοελληνικών Σπουδών με καθηγητές τους Κακριδή, Πολίτη, Σαββίδη, Ανδριώτη, Βακαλόπουλο, Μαρωνίτη και άλλους.

Δίδαξε στο 4^ο Γυμνάσιο Ρόδου, το «Καζούλλειο» και οι μαθητές της για πάντα θα θυμούνται την μοναδικότητα, το επίπεδο, το βάθος των μαθημάτων της, την μεταδοτικότητά της και κυρίως την δύναμη των γνώσεων και του λόγου της.

Έζησε δίπλα στον άνθρωπο της ζωής της, τον σύντροφο και το στήριγμά της, στον αγαπημένος της «Οδυσσέα», τον οδοντίατρο Θωμά Σωτρίλλη. Απέκτησαν την λατρεμένη τους κόρη Ματίνα Σωτρίλλη, που ζει με τον σύζυγό της Ιωάννη στην Αγγλία και εργάζεται ως συμβουλευτική ψυχολόγος στο Λονδίνο.

Η Δώρα Παρδάλη-Σωτρίλλη ήταν μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου στο Διεθνές Κέντρο Λογοτεχνών και Μεταφραστών Ρόδου και συμμετείχε στη συντακτική επιτροπή του περιοδικού «Ήλιος».

Ο Πρόεδρος κ. Φιλήμων Νικολάου, το Δ.Σ. και οι αιμοδότες αισθάνονται την υποχρέωση, αποχαιρετώντας την Δώρα Παρδάλη-Σωτρίλλη να ευχαριστήσουν όσους συμπολίτες μας, αντί στεφάνου, κατέθεσαν χρήματα υπέρ του εθελοντικού έργου του Συλλόγου μας.

Επίσης ευχαριστούμε τις οικογένειες της Ελένης Τσαδίμας, του Αθανασίου Παρδάλη, του Κωνσταντίνου Παρδάλη, της Σταυρούλας Χριστοπούλου, του Σταύρου Ψειρόπουλου, της Κατερίνας Τσαδίμα, της Μαρίας Παρδάλη, του Χρήστου Καπότου, του Κωνσταντίνου Αργύρα, του Νίκου Γιακουμάρου, του Αντώνη Αργύρα, του Δημήτρη Καλλουδάκη, του Γιάννη Κατσιμπράκη, του Σταμάτη Σωτρίλλη, του Κουματερού Αναστασίου, του Θανάση Κουντουργιώτη, του Χριστοφοράκη Μιχαήλ και Ελένης, του Δημητρίου Οικονομίδη, του Γεωργίου Σαρικά, που με αντίστοιχο τρόπο στήριξαν το έργο και τις δράσεις μας που μέσα από τις αιμοδοσίες και τις εκδηλώσεις που θα διοργανώσει, θα φροντίζει να επιστρέφει στην κοινωνία του νησιού μας κάθε προσφορά προς τον Σύλλογο αιμοδοτών Ρόδου «Άγιος Εφραίμ».

Κλείνοντας φέρνουμε στο νου κάποιους από τους γλυκύτατους και τρυφερούς στίχους για το δικό μας αντίο στην μεγάλη αγωνίστρια που με το μεγάλο της χαμόγελο και την ποίηση πάλεψε ως το τέλος…

«Οι κλειστοί κάλυκες βιάζονται
να ντροπιάσουν τα μάγουλα
της παπαρούνας.
……

Συμβιβάζομαι
με το ελάχιστο
του οξυγόνου μου»