« Δεν κατοικούμε μια χώρα, κατοικούμε μια γλώσσα»

( Emil Cioran)

Ξεπέρασε πρόσφατα τα 400 δις το δημόσιο χρέος και στη Βουλή συζητούσαν για τον ύμνο του  ΕΑΜ και την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης το 1982 ( σημ : αν και τότε δεν αναγνωρίστηκε από όλους )

Σήμερα ένας οικογενειάρχης που έχει χρέη, όπως οι περισσότεροι, δεν απασχολεί το νου του με την Ιστορία. Την τράπεζα και την εφορία μάλλον σκέφτεται ο άνθρωπος.

Συνεπώς : το να παίζουμε ρόλους στη μικροαστική μας δημοκρατία με βάση τα εμφυλιοπολεμικά ένστικτα των προηγούμενων γενεών, δεν βοηθάει να μειωθούν τα χρέη, ούτε και θα αυξηθούν έτσι μισθοί-εισοδήματα ή θα υποχωρήσει η ακρίβεια.

Παρωχημένες ιδεολογικές πεποιθήσεις και ξεπερασμένα δόγματα, καθώς και υπερπατριωτικές κορόνες, αποσπούν εσκεμμένα την προσοχή της μάζας την ώρα που καταχρεώνονται μεθοδικά οι επόμενες γενιές.

Πέρασε πολλά, και πολύ πρόσφατα, αυτή η κοινωνία και οι περισσότεροι πολίτες είναι «διχασμένοι» : όχι όμως από ιδεολογική σύγχυση για την ψήφο τους αλλά από αβεβαιότητα και ανασφάλεια για το μέλλον των παιδιών τους.

Αυτό τον διχασμό εντός μας κανένας άλλος τεχνητός «διχασμός» δεν μπορεί να τον καλύψει…

Ας το έχουν αυτό κατά νου οι πολιτικές ηγεσίες (και κυρίως όσοι τους συμβουλεύουν…)