Ο Όσκαρ Ουάιλντ αναγνώριζε μόνο μια θανάσιμη αμαρτία: τη ρηχότητα.

Δεν είναι σκοπός μου να γράψω εδώ ποιες είναι κατά τη γνώμη μου οι θανάσιμες αμαρτίες αλλά μία από αυτές είναι σίγουρα και για μένα το να είναι κάποιος ρηχός.

Ρηχός στη σκέψη, ρηχός στον λόγο, ρηχός στα συναισθήματα, ρηχός στην αγάπη.

Κι όταν λέω αγάπη δεν εννοώ απαραιτήτως την ερωτική αλλά εκείνη την αγάπη που σε κάνει να ξεχνάς τον καφέ που ψήνεται διαβάζοντας μια γοητευτική σελίδα ή κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο δυο δεκοχτούρες να ψειρίζονται τρυφερά.

Στη σύγχρονη Ελλάδα των ελαχίστων προσπαθειών και των διαφημιστικών «εύκολα, γρήγορα, οικονομικά» υπάρχουν πολλοί εραστές και ερωμένες τού ρηχού που βαριούνται να μπουν στον κόπο να σκεφτούν σε τι είδους ύψη είχε φτάσει η ανθρώπινη σκέψη 2500 χρόνια πριν αρχίσουν να ρουφάνε το ίδιο οξυγόνο που ρουφούσε και ο Αριστοτέλης και πολλοί άλλοι.

Το επιχείρημα «τι μας χρειάζονται» τα Λατινικά και τα Αρχαία Ελληνικά είναι τόσο ηλίθιο όσο και το επιχείρημα «τι τις χρειαζόμαστε τις ελιές αφού έχουμε δίλιτρες πλαστικές φιάλες με έκστρα παρθένο ελαιόλαδο».

Και με τέτοια σκεπτοκτόνα επιχειρήματα (άι-κιου ραδικιού) εφορμούν οι «Καρπεντιέμηδες» του ρηχού λόγου και του θανατηφόρου παραλόγου ενάντια σε όποια ρίζα σκέψης, βαθέως και ορθού λόγου έχει απομείνει.
Πιστεύοντας ελάχιστα στο αύριο οι ίδιοι, αδράχνουν με τη στραγγάλη της ανοησίας τους το παρόν, κρύβοντας τον φόνο με τη φανταχτερή τους ανεπάρκεια.

Και βρίσκονται πάντα και παντού οι «Καρπεντέμηδες» (κατά το «Γκαντέμηδες») της μηδενικής προσπάθειας να τους χειροκροτούν.

Κάνοντας το «βαριέμαι», το «δεν μπορώ», το «τι με νοιάζει εμένα», κανόνες και μέτρα μιας ζωής τόσο ρηχής και άνοστης που ούτε μια πολύ μικρή αγαπούλα να μην μπορεί να επιβιώσει στη γλίτσα της.
Μια αγαπούλα μικρή, όσο η σκέψη που χρειάζεται για να πεις «σ’ αγαπώ» και να μη σε κοιτάξει με λύπη και καταφρόνεση το αντικείμενο του ρηχού σου πόθου.

06 Σεπτεμβρίου 2018

*Καρπεντιέμης = αυτός που αδράχνει την ημέρα.

Από το «Carpe diem, quam minimum credula postero»(Άδραξε την ημέρα, να εμπιστεύεσαι ελάχιστα το αύριο). Οράτιος, Ωδές (ή Carmina).

Κωστής Μακρής

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr