Είμαι ένας ευτυχισμένος πολίτης μιας ευτυχισμένης χώρας στην οποία πάρα πολλοί και πάρα πολλές προτείνουν χιλιάδες λύσεις σε προβλήματα που ούτε έχουν αντιμετωπίσει ―παρά μόνο ως συνέπειες της μη έγκαιρης αντιμετώπισής τους, ή επίλυσής τους από εκείνες/εκείνους που θα έπρεπε να τα προλάβουν, να τα αποτρέψουν ή να τα έχουν επιλύσει― και που, το πιθανότερο είναι, να μην αντιμετωπίσουν ποτέ.

Επιπλέον, ακούω και διαβάζω προτάσεις για λύσεις σε πληθώρα προβλημάτων από ανθρώπους που δεν έχουν καμιά ειδίκευση, προϋπηρεσία ή εκπαίδευση στην αντιμετώπιση, διάγνωση και επίλυση των προβλημάτων για τα οποία προτείνουν (ευφάνταστες πολλές φορές) λύσεις.

Αυτό που μειώνει κάπως την ευτυχία μου είναι το γεγονός ότι δεν διαβάζω και δεν ακούω πολλές προτάσεις για το πώς θα αξιολογείται η ικανότητα, επάρκεια και βούληση κάποιου ή κάποιας για να κάνει όσο γίνεται καλύτερα την εργασία για την οποία πληρώνεται, για την οποία έχει εκπαιδευτεί να την κάνει καλά, έχει την ευθύνη της καλής λειτουργίας του τομέα της ευθύνης του και κάνει την εργασία του με τον τρόπο που πρέπει να την κάνει.

Κι αυτό σημαίνει ότι πρέπει, οφείλει και υποχρεούται να κάνει αυτό για το οποίο πληρώνεται να κάνει ωσάν από την καλή ή όχι απόδοσή του να εξαρτάται η ζωή του, η ζωή των παιδιών του και η ζωή άλλων πολιτών και των παιδιών τους. Παραμένω όμως ευτυχής πολίτης αυτής της χώρας διότι ―εκτός των άλλων επιτευγμάτων μας― δεν έχουμε πλέον ληστές να απειλούν την ζωή μας όταν ταξιδεύουμε από την Τροιζήνα στην Αθήνα. Και ειδικά στην Κακιά Σκάλα. Αυτούς τους καθάρισε ο Θησέας πριν από πολλά πολλά χρόνια και του οφείλουμε μεγάλη ευγνωμοσύνη.

ΥΓ. Την μακρινή εκείνη εποχή δεν υπήρχαν συμμορίες που να κλέβουν χαλκό. Αλλιώς οι αρχαίοι πολεμιστές θα είχαν μείνει χωρίς σπαθιά, ακόντια και ασπίδες.