Κωστής Α.Μακρής: Είναι ζωγράφος-γραφίστας και συγγραφέας και ασχολείται με το έντυπο, το κείμενο, τη διαφήμιση και την οπτική και λεκτική επικοινωνία.

Κωστής Μακρής

«Τα σαλιγκάρια είναι ερμαφρόδιτα. 

Αυτό σημαίνει ότι κάθε σαλιγκάρι διαθέτει 

τόσο αρσενικά όσο και θηλυκά όργανα αναπαραγωγής. 

Για να γονιμοποιηθεί πρέπει να ζευγαρώσει με άλλο σαλιγκάρι 

και να φέρουν σε επαφή τα αντίθετα γεννητικά τους όργανα.»

Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CE%B3%CE%BA%CE%AC%CF%81%CE%B9

Τι είναι κανονικό; 

Σύμφωνα με τα λεξικά, κανονικό είναι αυτό που αρμόζει, υπακούει και υποτάσσεται σε κάποιον κανόνα με τον οποίο συμφωνεί. 

Ποιος, ποια ή τι ορίζει έναν κανόνα;

Εδώ οι γνώμες πολυίστανται. 

Για κάποιους, κάποιες μπορεί να είναι ένας βασιλιάς, ένας πανίσχυρος ηγεμόνας ή ηγέτης (θρησκευτικός ή κοσμικός) ή ένας σοφός που μπορεί να διατυπώσει έναν κανόνα (κοινωνικό, οικονομικό, επιστημονικό, θρησκευτικό, ηθικό κ.λ.π.) με ισχύ αξιώματος, νόμου ή δόγματος. 

Για κάποιους, κάποιες είναι ο Θεός (ο οποιοσδήποτε Θεός) που ορίζει τον Κανόνα και την Κανονικότητα. 

Για πολλούς και πολλές, ένας κανόνας θεσπίζεται από ένα σύνολο ανθρώπων μετά από συλλογικές δημοκρατικές διαδικασίες όπως είναι, για παράδειγμα, ένα δημοψήφισμα.

Για άλλους και άλλες, είναι η Φύση που φτιάχνει τους κανόνες που διέπουν τη ζωή μας. 

Αλλά και η Φύση, ως πραγματικότητα, δεν είναι εύκολο να ιδωθεί με τα ίδια μάτια από όλους και όλες, επειδή η αλήθεια του καθενός και της καθεμιάς αποτελεί μια “ιδιότροπη”, “ιδιόρρυθμη” και απολύτως υποκειμενική θέαση της πραγματικότητας. 

Πολλοί και πολλές υπερασπίζονται τα εθιμικά δίκαια και τα ήθη ως κανόνες ή και θέσφατα και τους φαίνεται ότι θα αλλάξει «ο ρους των ποταμών» ή ότι διασαλεύεται η Τάξη του Κόσμου όταν επιχειρείται από κάποιον, κάποια ή από κάποια αρχή να θεσμοθετηθούν νέοι κανόνες που δεν συμβαδίζουν με τους ―κατά την αντίληψη του καθενός και της καθεμιάς― παραδεδεγμένους κανόνες και την πατροπαράδοτη “κανονικότητα”. 

Επειδή έχω δει, από πολύ μικρή ηλικία, σαλιγκάρι να γεννάει τα ζελατινώδη και τυλιγμένα σε βλέννα αβγά του μέσα σε μια τρύπα στο υγρό χώμα, και επειδή έμαθα αρκετά νωρίς ότι τα σαλιγκάρια (όπως και άλλα πλάσματα) είναι ερμαφρόδιτα, έχω εξοικειωθεί από νωρίς στην κανονικότητα των εξαιρέσεων και στις εξαιρέσεις των κανόνων. 

Έμαθα ―ή με έμαθαν― να σέβομαι τη φύση και τη ζωή σε κάθε της μορφή. Έμαθα αρκετά για τον ρατσισμό, τον σεξισμό, τον “σπισισμό” (ειδισμό), τον ναζισμό, τον φασισμό, τον κομμουνισμό, τον φανατισμό και άλλους –ισμούς. Τώρα είμαι καλύτερα.

Ακόμα και τώρα όμως ενοχλούμαι, στενοχωριέμαι και θυμώνω αν δω άνθρωπο να πατάει ένα σαλιγκάρι· επειδή το σαλιγκάρι βρέθηκε στον δρόμο του, επειδή νομίζει ότι ο ίδιος ότι είναι ανώτερη μορφή ζωής από το σαλιγκάρι (κάτι που αποτελεί έκφραση “σπισισμού”) ή επειδή σιχαίνεται τα σαλιγκάρια. Βέβαια δεν έχω απαλλαγεί εντελώς από τον “πατριωτισμό” του είδους μου και τα συναισθήματα απέχθειας και οργής απέναντι σε όποιον/όποια κακοποιεί έναν άνθρωπο, άντρα, γυναίκα ή παιδί, έχουν μεγαλύτερο ειδικό βάρος.

Θα αναρωτηθείτε ή θα ρωτήσετε, ίσως, «Τι σχέση έχουν τα σαλιγκάρια και οι -ισμοί με τον γάμο των ομοφύλων;». 

Θα σας απαντήσω. 

Τα σαλιγκάρια, όπως έγραψα και στην αρχή αυτού του κειμένου, είναι ερμαφρόδιτα. Δηλαδή μπορούν να φέρονται στις μεταξύ τους αναπαραγωγικές σχέσεις και ως “αρσενικές” και ως “θηλυκές” οντότητες, καθώς έχουν και τα δύο είδη αναπαραγωγικών (γεννητικών) οργάνων. 

Αυτό είναι μια κανονικότητα για τα σαλιγκάρια. 

Και οι άνθρωποι όμως, παρόλο που για το είδος μας ο ερμαφροδιτισμός κάθε άλλο παρά κανονικότητα ή σύνηθες φαινόμενο αποτελεί, συμπεριφέρονται ενίοτε ερωτικά, σεξουαλικά ή κοινωνικά με τρόπο που μπορεί να μην συνάδει με το είδος των γεννητικών οργάνων που φέρουν εκ φύσεως. 

Αυτό δεν καθιστά όποιον ή όποια συμπεριφέρεται έτσι «αντικανονικό». Δεν αλλάζει ο ρους των ποταμών, δεν δύει ο ήλιος στην Ανατολή και δεν πλέουν καράβια στη στεριά επειδή κάποιος ή κάποια επιλέγει μια ερωτική, σεξουαλική ή κοινωνική συμπεριφορά με την οποία υπάρχουν πολλοί και πολλές που την θεωρούν αποκλίνουσα από αυτό το οποίο θεωρούν «κανονικό». 

Και δεν νομιμοποιείται κανένας και καμιά να αντιμετωπίζει αυτά τα άτομα ωσάν σαλιγκάρια. Να τα πατάει δηλαδή ή να τα ταπεινώνει επειδή είναι αυτά που είναι και επειδή ο ίδιος ή η ίδια διαφωνεί μαζί τους ή τα «σιχαίνεται».

Όπως, νομίζω, ότι είναι λανθασμένη συμπεριφορά να κοροϊδεύουμε, να απαξιώνουμε ή να αποδοκιμάζουμε κάποιους και κάποιες επειδή ―λόγω επαγγέλματος, αξιώματος ή παραδοσιακών απαιτήσεων του λειτουργήματός του/της― είναι υποχρεωμένος ή υποχρεωμένη να φοράει άκρως αποκαλυπτικά (ή και καθόλου) ενδύματα ή ―αντιθέτως― χρυσοποίκιλτους ποδήρεις χιτώνες, να φέρει παράδοξα και στεματοειδή καλύμματα κεφαλής και να περιφέρεται με χρυσές ή επίχρυσες ποιμαντορικές (κάτι σαν βοσκοράβδι ή γκλίτσα πολυτελείας δηλαδή) ράβδους.  Ακόμα και αν βγάζουν πύρινους λόγους εναντίον ανθρώπων που θα έπρεπε να περιβάλλουν με την αγάπη την οποία ευαγγελίζεται η ανώτερη αρχή που δηλώνουν ότι διακονούν.

Οπότε, σε σχέση με τον γάμο των ομοφύλων που πρόκειται ―κατά πάσα πιθανότητα― να θεσμοθετηθεί, δεν βλέπω διασάλευση καμιάς Κοσμικής ή “Θείας” Τάξης, καθώς ο καθένας και η καθεμιά μπορεί να ακολουθεί τον κανόνα και τις κανονικότητες που του ορίζει η φύση του· με τον απλούστατο όρο να μην θεωρεί ότι αυτό που θεωρεί καλόν ως δικό του κανόνα είναι ο καλύτερος κανόνας και η απόλυτα ορθή κανονικότητα για όλους και όλες. 

Όσο για την τεκνοθεσία, ο Μόγλη(ς) ―που είχε ανατραφεί σε οικογένεια λύκων― μου φαινόταν αξιοζήλευτος κατά την παιδική μου ηλικία και θεωρούσα ότι είναι πολύ καλύτερο να σε μεγαλώνει ένα ζευγάρι λύκων, όπως ο Ακέλας και η Ράκσα (ο “Δαίμονας”) που σε αγαπάνε και σε προστατεύουν ακόμα και από τον τίγρη, παρά ένα “κανονικό” ζευγάρι ανθρώπων που μπορεί όχι μόνο να μην σε αγαπάει αλλά και που μπορεί να σε κακοποιεί (με πολλούς τρόπους) ή και να σε δολοφονήσει. 

Επίσης, αυτό που δεν μου αρέσει καθόλου ―μα καθόλου!― είναι η προσπάθεια κάποιων να επιβάλουν ως γενικό κανόνα και καθολική κανονικότητα στους άλλους και τις άλλες τον δικό τους κανόνα και τη δική τους κανονικότητα. 

Όσο δηλαδή η ελευθερία και το ευ ζην του καθενός και της καθεμιάς δεν περιορίζει και δεν αλλοιώνει την ελευθερία και το ευ ζην των άλλων, εμένα δεν μου πέφτει λόγος για το τι κάνει, πώς ζευγαρώνει, πώς χαίρεται τον έρωτα, το μεγάλωμα παιδιών και πώς ζει ο καθένας και η καθεμιά. 

Έτσι νομίζω σήμερα… 

Αύριο ―όπως έλεγε και η Σκάρλετ «Οσαπαιρνειοάνεμος» Ο’Χάρα― «είναι μια άλλη μέρα».

Κωστής Α. Μακρής

22 Ιανουαρίου 2024