Όταν η πολιτική γίνεται αποκλειστικά και δια μέσου μόνο των εικόνων. Ως μονοσήμαντη αλλά επικερδής επικοινωνία. Κι όταν το μοναδικό πολιτικό επιχείρημα της επαγγελματικής αριστεράς που ισχυρίζεται ότι βρίσκεται αλλά δεν κατέχει την εξουσία, είναι… μια γραβάτα. Ε, τότε κάποιοι τύποι σαν τον Τσίπρα προτείνονται για Νόμπελ ποικίλων μορφών από πολλαπλά κέντρα ή παράκεντρα εξουσίας.

Εγώ προσωπικά θα του απένειμα πάντως το Νόμπελ βιοηθικής και χημείας. Κυρίως επειδή πήρε τους συντρόφους μας και τους έκανε γουρούνια. Μέσα σε τέσσερα χρόνια! Λέγεται και νόμπελ – σύνδρομο της Κίρκης. Κατά τα άλλα οι αγώνες και οι προσδοκίες μιας ολόκληρης γενιάς ισοφαρίζονται με το ιστορικό γεγονός του να κατέχουν οι Αλέξης, Σκουρλέτης εκ Φιλοθέης και Σταθάκης, εφοπλιστής, την εξουσία. Με όποιο τίμημα. Καταπατώντας τις όποιες αρχές, δεσμεύσεις, ιδεολογίες κλπ. Προωθώντας πειθήνια τα συμφέροντα των γερμανικών τραπεζών και του ΝΑΤΟ. Το δε χυδαίο αντεπιχείρημα των πρώην συντρόφων και νυν τρωκτικών της εξουσίας είναι: Ναι, αλλά άμα φύγουμε εμείς θά’ρθουν οι άλλοι … Ιδού λοιπόν το επίτευγμα τους: Οι δεξιοί ξανάρχονται. Όχι με τον Λογοθετίδη, με τον Βορίδη!

ΥΓ: Κατά βάθος πάντως τού πάει η γραβάτα …και το παπιγιόν μπορώ να πω. Μια ζωή προετοιμαζόταν γι’ αυτό. Κι αυτός και η Περιστέρα. Από την ΚΝΕ ακόμη. Ο καλύτερος φίλος των Νατοαμερικανών και της μονόφθαλμης Ευρώπης των Μέρκελ – Γιουνκέρ. Να δείτε που θα καταλήξει σε μονόκλ. Σαν τον Άρη Μαλιαγρό… Στην ταινία Μοντέρνα Σταχτοπούτα.