Ματίνα Ράπτη -Μιληλή

Αρχείο iporta.gr: 6 Δεκ.2018

Για την Ελένη Τοπαλούδη

«Μην κλείνεις καρδιά μου, μίλα μου λίγο ακόμα. Τι καιρό σας κάνει; Έφαγες κάτι ή κάνεις πάλι καμιά τρελή δίαιτα. Πρωϊνό να τρως. Να μην αφήνεις το στομάχι άδειο. Δεν κάνει. Είσαι παιδί ακόμα…Να προσέχεις. Ακούς. Μην κοροϊδεύεις την μανούλα. Θα γίνεις και συ γονιός μιά μέρα και θα μας καταλάβεις. Να προσέχεις και να ντύνεσαι. Μην αρπάξεις καμιά πούντα και δεν θα είμαι εκεί να σου φτιάχνω σουπίτσες. ΄Επρεπε να σου δείξω μερικά πράγματα να ξέρεις. Τώρα εκεί, μόνο σου, μικρό παιδί, τρέμω. Να προσέχεις, εντάξει. Ό,τι σου συμβαίνει να μας το λες. Εμείς με τον μπαμπά σου είμαστε εδώ για σένα . Πάντα. Ό,τι και να σου συμβαίνει…Καρδιά μου. Μας λείπεις. Σ΄αγαπάμε. Σε περιμένουμε.  Να προσέχεις. »

Για την ακρίβεια δεν σταματάνε ποτέ να είναι παιδιά στα μάτια μας. Όσο και να μεγαλώσουν, όσο μακριά ή κοντά και να ζουν από την ¨φωλιά¨. Πάντα μα πάντα θα έχουμε την έγνοια τους.

Θα αγχωνόμαστε όταν αργούν να τηλεφωνήσουν, θα παθαίνουμε πανικό όταν πονάνε, θα τρελαινόμαστε στην ιδέα ότι κάποιος τα στεναχωρεί.

Ειδικά όταν ζουν μακριά, όταν σπουδάζουν κάπου στα ξένα ή στην άλλη άκρη της Ελλάδας, εκεί τα πράγματα δυσκολεύουν γιατί παλεύουμε ανάμεσα στο να το παίζουμε ψύχραιμοι και κουλ και στο να αρπάξουμε το πρώτο αεροπλάνο και να σκάσουμε στην πόρτα της εστίας με το τάπερ με την κοτόσουπα στο χέρι…

Όλα ένα βουνό και μιά θάλασσα …κι όλα ανάμεσά μας.

Και όσες φορές κι αν έκλεισα την οθόνη του υπολογιστή μετά από ατελείωτες ιντερνετικές συνδέσεις να λέμε τα ίδια και τα ίδια νέα μας (να αγιάσει το άγιο skype και όλες  οι άλλες συναφείς εφαρμογές), όσες φορές κι αν με διαβεβαίωσε πως περνάει καλά, διαβάζει, έχει καλές παρέες και είναι μια χαρά, ποτέ δεν μπόρεσα να μην κάνω δέκα προσευχές και να μην ανησυχώ για όλα. Να μην βλέπω όνειρα και να πετάγομαι στον ύπνο μου και να μην ανάβω κεράκια σε όποιο ξωκλήσι έβρισκα στον δρόμο μου.

Γι΄αυτό και αυτές τις μέρες που ακούω και διαβάζω για το κορίτσι στην Ρόδο δεν μπορώ να μην σκέφτομαι συνεχώς τους γονείς της και να μην κλαίω και γι΄αυτούς.

Έκλαψα γι΄αυτό το κορίτσι κι ας μην το γνώριζα.  Ήταν σαν να το γνώριζα. Σαν να το άκουγα στο τηλέφωνο να κλείνει τα εισιτήρια για να γυρίσει πίσω να κάνουν όλοι μαζί Χριστούγεννα. Οικογενειάκα. Είδα τη μαμά της να στολίζει το σπίτι. Να φτιάχνει το δωμάτιό της για να την υποδεχτεί. Να στρώνει τα καθαρά σεντόνια και να αερίζει το πάπλωμά της. Να φτιάχνει γλυκά, να στρώνει τα γιορτινά σεμεδάκια της. Να βάφει τα μαλλιά της για να την δει η κόρη της περιποιημένη. Κι είχε τόσα πράγματα να κάνει ακόμα που ο χρόνος σχεδόν δεν της έφτανε. Και δεν της έφτασε τελικά. Γιατί απλά τελείωσε.

Να ζεις τον χειρότερο εφιάλτη, τον χειρότερο εφιάλτη όλων των γονιών.

Το σενάριο που κανείς δεν θέλει να φέρει στο μυαλό του ούτε σαν φευγαλέα σκέψη.

Δεν ξέρω πώς μπορεί κάποιος να συνέλθει από κάτι τέτοιο. Θα ήθελα να τους πω μια κουβέντα παρηγοριάς για την Ελένη τους αλλά σίγουρα δεν θα έβρισκα λέξεις. Μόνο δάκρυα.

Από προχθές γυρνάνε στο μυαλό μου δυο λέξεις. Αυτές τις δύο λέξεις που λέω  ακόμα και τώρα στην κόρη μου πριν κλείσω το τηλέφωνο, πριν την αφήσω από την αγκαλιά μου μετά το σ΄αγαπώ…πάντα…

«Να προσέχεις»

6/12/2018

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr