Σήμερα το απόγευμα στην πλατεία Αλεξάνδρας του Πειραιά… Ήλιος, ζέστη, χαρά θεού. Πλήθος πιτσιρίκοι ακόμη και νήπια παίζουν με το γλυπτό του Τανιμανίδη, το μνημείο για τη γενοκτονία των Ποντίων, αναβαίνουν επάνω στους κυλίνδρους του, τους χρησιμοποιούν ως μπασκέτες, κρύβονται (!) στα ελάσματα με τους γονείς τα φωτογραφίζουν ευτυχείς τα βλαστάρια τους.

Μία μαμά λέει την πεντάχρονη κόρη της που έχει εξαφανιστεί στους σιδερένιους δαιδάλους της κατασκευής “Μπέτυ πρόσεχε το μνημείο!” Γελάω. Σκέφτομαι, γιατί όχι; Το έργο έχει καταστεί οικείο τοπόσημο, προσιτό μέγα αντικείμενο, ένας καλοκάγαθος γίγαντας μήκους δεκατεσσάρων μέτρων και αξιοποιείται έτσι κατά τις ανάγκες των χρηστών του, των περιπατητών της Ζέας και της Καστέλλας. Δεν φτιάχτηκε για τεχνοκριτικούς ή συλλέκτες. Το θέμα είναι να φέρουμε κοντά τον κόσμο στην τέχνη χωρίς στόμφο ή πόζα. Αφήνοντας τον κόσμο ν’ αποφασίσει τι θα αγαπήσει και τι όχι. Το έχω ξαναπεί: Στη χώρα της γλυπτικής, η γλυπτική, ιδιαίτερα η δημόσια, βρίσκεται εν διωγμώ.

Η πιτσιρικαρία λοιπόν γύρω του φλερτάρει, κάνει πάρτι, χαίρεται την ελευθερία πριν το ρολόι δείξει έξι. Βέβαια έχουν σημειωθεί λόγω… κατάχρησης κάποιες αβαρίες. Στη βάση του μνημείου λείπουν αρκετά ελάσματα με αποτέλεσμα να είναι εμφανέστερο το περιεχόμενο των “βαρελιών”. Τα ευαγγέλια, οι κλειδαριές, τα τα δισκοπότηρα, τα λιβανιστήρια κλπ. Άρα το γλυπτό συνδιαμορφώνεται από όσους το χαίρονται έστω κι έτσι. Αποκτάει έτσι μια καινούργια ζωή. Αλλάζει. Δεν είναι άσχημα.

Στο βάθος το ανακαινισμένο κτήριο του Τσίλερ λάμπει στην καθαρή ατμόσφαιρα και επιβλέπει αγαπητικά τη γύρω κατάσταση. Έχει δει, στα εκατό χρόνια της ζωής του, ουκ ολίγες αλλαγές. Ουκ ολίγες θεομηνίες, συμφορές, εξάρσεις και πάλι απ’την αρχή.

Στην τελευταία φωτογραφία το νεοκλασικό που πέρασε ο Γιάννης Τσαρούχης τα παιδικά του χρόνια. Πολύ κοντά στο Πασαλιμάνι. Δείγμα ενός αστικού πολιτισμού οριστικά χαμένου. Σήμερα είναι άδειο αφού έχει υπάρξει, κατά καιρούς, φροντιστήριο, εστιατόριο, καταστήματα πολυτελών ενδυμάτων κλπ. Οι πήλινοι άτλαντες και τα μαρμάρινα φουρούσια των μπαλκονιών του χρυσίζουν στο δειλινό. Η ώρα όμως του εγκλεισμού πλησιάζει. Όπου φύγει φύγει οι πολυάριθμοι αργόσχολοι μαζί με την Αριάδνη και τον μπαμπά της.