Δημήτρης Κατσούλας

Σου έχει τύχει ποτέ να ακούσεις σειρήνα ασθενοφόρου στην επαρχία και μάλιστα λίγο πριν η νύχτα ρίξει το μαύρο της πέπλο για να σκεπάσει κουρασμένες ψυχές από τον κάματο μιας ολόκληρης μέρας στα χωράφια ή να καταλαγιάσει τον πόνο μιας νεαράς κοπέλας  σαν τα κρύα τα νερά η οποία επέστρεψε από το νοσοκομείο Κυπαρισσίας το απόγευμα και η οποία είχε υποβληθεί στην δεύτερη προγραμματισμένη αιμοκάθαρση;

Και μπορεί το ασθενοφόρο κατά την μεταφορά της πασχούσης στο χωριό να τήρησε όλους τους κανόνες διακριτικότητας – ως εξ άλλου όφειλε – δεν παρετηρήθη όμως το ίδιο (και φυσιολογικώ τω λόγω) όταν για δεύτερη φορά μέσα σε λίγη ώρα και αφού οι δείκτες είχαν ‘καβαλήσει’ το 12 ξαναεμφανίστηκε για να παραλάβει νεαρό ο οποίος επιστρέφοντας από την εργασία του έπεσε σε χαντάκι διαλύοντας πόδια και χέρια, πλευρά και αυχένα. Καθήμενοι στην πλατεία για να ξαποστάσουμε πίνοντας μια μπίρα  εμείς οι φίλοι, από τα ντεσιμπέλ της σειρήνας και την φωτιστική πινακίδα στην κορυφή του να μετατρέπει τη νύχτα σε μέρα τυφλώνοντας γύρωθεν τους πάντες.  Ο ήχος, τόσο διαπεραστικός όπου ο αντίλαλος ‘χτυπώντας’ στο απέναντι βουνό ή και ενδιάμεσα των σπιτιών, προμήνυε κάτι το εξαιρετικά επείγον, κάτι σαν ‘ξεκαθαρίστε τον κεντρικό δρόμο από τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα, είναι επείγον, πρέπει να μη χάσουμε λεπτό, είναι επείγουσα περίπτωση…’.

Πάντα με αναστάτωναν και με συγκινούσαν τα ασθενοφόρα, ειδικά κατά την άφιξή τους προκειμένου να παραλάβουν κάποιον ανήμπορο, βαριά ασθενούντα, κάποιος ο οποίος μόλις είχε θέσει το Pensordil κάτω από την γλώσσα και μετρούσε…λεπτά ζωής. Γι αυτό λοιπόν, βλέποντας ένα να πλησιάζει ή να απομακρύνεται ή να διασχίζει μια λεωφόρο, κάνε σε παρακαλώ μια ευχή γι αυτούς που βρίσκονται μέσα, για τον ασθενή που τυχόν μετράει ώρα και δεν έχει τη δύναμη να πει στον οδηγό ‘τρέξε όσο πιο γρήγορα μπορείς, πρόσεχε την κυκλοφορία όμως, αντέχω λίγο ακόμα…’. Αλλά,αλλά την μεγαλύτερη αγωνία την τραβά ο συγγενής που έτυχε να συνοδεύει τον ασθενή. Του κρατά το χέρι σφιχτά, απαλά χαϊδεύει την παλάμη του, τίποτα δεν λέει αλλά από μέσα του προσεύχεται σιωπηλά και τάζει στον Άγιο Κωνσταντίνο και Ελένη προστάτιδες των Άνω Καλών Νερών όπου εκεί γύρω έλαβε χώρα το χθεσινοβραδινό συμβάν με τον νεαρό. Πιο πολύ όμως προσευχήσου για τους διασώστες που κάνουν το παν για να φθάσουν όσο πιο γρήγορα και με ασφάλεια μπορούν στο νοσοκομείο. Τους πρέπουν συγχαρητήρια, η προσφορά τους είναι ανεκπλήρωτη. Όπως ο δημοσιογράφος δεν γνωρίζει ωράριο γιατί τα γεγονότα τρέχουν και χρήζουν άμεσης κάλυψης, το αυτό ισχύει και για το προσωπικό των ασθενοφόρων πέραν του ότι έχουν να έρθουν σε επαφή με διαμελισμένα πόδια και χέρια, συνανθρώπους μας που έπαθαν είτε αλλεργικό είτε νευρικό σοκ στα βαθιά σκοτάδια της νύχτας ή λίγο εκεί πριν τη φέξη.

Πού ξέρεις! Έχει αποδειχθεί ότι πολλές φορές ένα ‘Κύριε ελέησον τον αμαρτωλόν σου Κύριε…’ είναι ικανό και αρκετό να γαληνέψει μια ψυχή και να σωθεί.

Τη στιγμή που θα βγεις όρθιος και σιδερένιος από το νοσοκομείο νεαρέ μου – ορμητικέ – θα το γλεντήσουμε δεόντως, και καθόλου δεν παραπονούμεθα για την ‘αναστάτωση που μας επέφερες για πρώτη φορά στο χωριό σου’ – αν κι εδώ που τα λέμε – το ψητό Μανιάτικο γλίτσινο χοιρινό με τις πορτοκαλόφλουδες κατά την ζύμωσή του στο κιούπι, ήταν υπέροχο. Όσο τουλάχιστον προφθάσαμε να δοκομάσουμε…

Φίλε, από χθες βράδυ και μετά τοποθέτησε σε παρακαλώ και κάποια μάτια στην… πλάτη σου για φύλακα άγγελο.