Αν δεν το διαβάσετε θα πράξετε σοφά.

Θα χάσετε χρόνο και έχετε πολύ πιο σημαντικά πράγματα να κάνετε.
Αντί να το διαβάσετε, καλό είναι να ξεκινήσετε τις δουλειές σας.
Μην διαβάζετε άλλο.

Πρέπει να μαγειρέψετε ή να εργαστείτε ή να ξεκουραστείτε ή να κάνετε ό,τι άλλο γουστάρετε.

Πρέπει να πάτε παιδιά ή εγγόνια στο σχολείο, στο κολυμβητήριο, στα αγγλικά, στο γυμναστήριο ή αλλού.

Πρέπει να ασχοληθείτε και με τον εαυτό σας.
Αρκετά μέχρι εδώ.

Σταματείστε τώρα το διάβασμα.

Καλύτερα να διαβάσετε καμιά σελίδα από το βιβλίο που σέρνεται εδώ και μέρες από καναπέ σε πολυθρόνα, με τον σελιδοδείκτη να μη λέει να ξεκουνήσει προς το τέλος.

Πρέπει να κάνετε και μερικά τηλεφωνήματα.

Γιορτές, γενέθλια, τι κάνει το συνάχι της φίλης, το τρακάρισμα του φίλου, τα γκομενιλίκια της άλλης φίλης, τα τριγλυκερίδια της θείας.

Ένα σωρό πράγματα έχετε να κάνετε.

Σας προειδοποίησα.

Μη διαβάζετε άλλο! Χαμένος κόπος και χρόνος.

Έχετε και τα σόσιαλ μίντια. Πού βρίσκουνε τόσο χρόνο, ρε παιδί μου;

Πρέπει να τακτοποιήσετε και κείνους τους λογαριασμούς.

Πρέπει και να βλαστημήσετε την ώρα και τη στιγμή που μας πήρε και μας σήκωσε όλους μαζί και δεν μας πήγε πουθενά.

Γι’ αυτό σας λέω. Μη διαβάζετε άλλο.

Πρέπει να πάρετε τηλέφωνο τον φίλο ή τη φίλη και να κουτσομπολέψετε τον μ@λ@κ@ τον κοινό σας φίλο που βγήκατε μαζί το Σάββατο και είπε ότι ψήφισε τους μ@λ@κ1σμ3νους εκείνους (όποιοι κι αν είναι «εκείνοι») και τους υπερασπίζεται, παρόλο που δεν ξέρουν τι τους γίνεται, κι όχι μόνο δεν ξέρουν εκείνοι και ο φίλος ή η φίλη τι τους γίνεται ―ενώ εσείς ξέρετε τι σας γίνεται και έχετε τις λύσεις― αλλά τα προβλήματα, που εσείς και αυτοί που ψηφίσατε θα τα λύνατε πατ κιουτ, συσσωρεύονται και μετά από μισή ώρα, τρία τέταρτα ή μία ώρα τηλεφώνημα έχετε ένα ικανοποιησούνι κι ένα «Αααχ! Τα είπα και ξαλάφρωσα!».

Μετά όμως από λίγη ώρα, να μια σαυροειδής καταθλιψάρα να ξετρυπώνει σαν δράκος Κομόντο από μια τρύπα ωρολογιακή, σαν από βόμβα κάποιου παλιού πολέμου, και τίποτα δεν σας ξαλαφρώνει που τα έχετε πει, μια μελαγχολική αυτοϊκανοποίηση είναι το να τα λες και να νομίζεις ότι ξεχαρμάνιασες, δεν είναι και κάνας οργασμός της προκοπής, να πεις…

Αλλά συνεχίζετε να διαβάζετε και παρόλο που σας έχω προειδοποιήσει, εσείς επιμένετε και νομίζετε ότι κάποια άκρη θα βρείτε.

«Δεν μπορεί! Κάπου θα το πηγαίνει ο μπιπ» σκέφτεστε, αλλά σας το είπα από την αρχή, πουθενά δεν το πηγαίνω, σχεδόν μόνο του πάει ό,τι πάει, κι από εμάς ούτε σπρώξιμο θέλει, ούτε φρενάρισμα, γιατί ποιος στάθηκε μόνος του, ολομόναχος, χωρίς τον κατάλληλο εξοπλισμό, μπροστά σε νταλίκα με χαλασμένα φρένα και έπαθε ζημιά η νταλίκα; Μόνο ο Σούπερμαν αλλά κι αυτός αλλοεθνής είναι και παραμυθένιος και αντίθετος με όλους τους νόμους της φυσικής και…

Σταματείστε επιτέλους να διαβάζετε!

Φτάνει! Μέχρι εδώ!

Έχετε ένα σωρό σοβαρά πράγματα να κάνετε.

Θα αρχίσουν και οι ειδήσεις σε λίγο.

Πρέπει να ξέρετε τι γίνεται στον κόσμο.

Να έχετε μια ενημέρωση, βρε αδερφέ.

Να μη σας θεωρούνε χάπατα.

Και θέλετε και ν’ αρχίσετε να κλαψουρίζετε για τη μοίρα την κακή και για το τι μας βρήκε… Έτσι;

Αλλά… Το καλό ή το κακό δεν μας βρίσκει πάντα από μόνο του.

Χρόνια τώρα ρίχνουμε βοτσαλάκια μην τύχει και χάσει τον δρόμο του αυτό που μετά λέμε «Κοίτα να δεις τώρα τι μας βρήκε!».

Και δεν μιλάω για χαλάζια, σεισμούς, κεραυνούς, πλημμύρες ή πυρκαγιές, που κι αυτά, δε λέω, μπορεί τυχαία να σε βρουν αλλά δεν θα πάθεις και τόοοοσο μεγάλη ζημιά, αν δεν έχεις ρίξει κι εσύ τα πετραδάκια σου. Κάτι ένας αντισεισμικός σχεδιασμός, κάτι μια σωστή δόμηση, κάτι μερικές αντιπυρικές ζώνες, κάτι ένα καθάρισμα φρεατίων, μια αναδάσωση και μια συλλογική εγρήγορση… Όλο και κάτι γλυτώνεις. Ακόμα και με μια ομπρέλα στη βροχή.

Περπατάμε μέσα στο δάσος όταν ο λύκος είναι εκεί και ρίχνουμε και πετραδάκια άσπρα, κόκκινα, πράσινα, μπλε, μαύρα να τα βλέπει αυτό-που-μας-τυχαίνει.

Αλλά εμείς, εκεί! Πιστοί στα πιστεύω μας, τις ιδεολογίες μας και τις αρχές μας, μην τυχόν και του ξεφύγουμε αυτού-που-μας-τυχαίνει και πάμε παρέα με άλλους να συνεννοηθούμε, να δούμε τι θα κάνουμε και πώς θα φάμε τον λύκο ή τον δράκο πριν μας φάει εκείνος. Αλλά, από την άλλη, άντε να συνεννοηθείς με τόσους μ@λ@κες γύρω, που νομίζουν ότι ξέρουν που πάνε τα τέσσερα.

Και ο δράκος, η πλημμύρα, ο σεισμός, η πυρκαγιά, η εθνική καταστροφή πάντα βρίσκουν τον δρόμο να μας πάρουν έναν έναν στο κατόπι. Τους βοηθάνε πολύ τους δράκους μας τα άσπρα, κόκκινα, πράσινα, μπλε, μαύρα πετραδάκια μας και δεν χάνουν τον δρόμο του εκείνοι. Αλλά κι εμείς δεν είμαστε τίποτα χαμένοι να μην ξέρουμε ότι πάντα οι άλλοι μας φταίνε και σιγά μην ενώσω τις δυνάμεις του με τα βλαμμένα! «Μοναχός σου χόρευε κι όσο θέλεις πήδα». Ε; Κι ας τρώμε το πήδημα της αρκούδας μέσα στην ανοργασμική μας αυτάρκεια και την ιδεοληπτική μας μοναξιά…

Αλλά μέχρι εδώ ήτανε. Φτάνει πια το διάβασμα!

Δεν έχετε τίποτα να μάθετε απ’ αυτό που διαβάζετε.

Έχετε σημαντικά και επείγοντα πράγματα να κάνετε.

Τι κι αν είναι πάντα στο κατόπι μας ο δράκος, έτοιμος να μας κάνει χλάπα χλούπα κι εμάς και τα πολύχρωμα βοτσαλάκια μας που του δείχνουνε τον δρόμο που τραβάμε χωριστά από τους άλλους, κι όχι εν-τη-ενώσει-η-ισχύς γιατί ποια ένωση, ποια ισχύς και του κώλου τα εννιάμερα; Και με ποιες και με ποιους; Όταν έχεις να κάνεις με ένα σωρό μ@λ@κ3ς γύρω σου που ο καθένας νομίζει ότι το δικό του βοτσαλάκι δείχνει τον σωστό δρόμο ενώ εμείς ξέρουμε ότι μόνο το δικό μας χρώμα βότσαλο είναι το σωστό! Α, να χαθούνε οι βλάκες!

Γι’ αυτό σας ξαναλέω…
Σταματείστε να διαβάζετε και πηγαίνετε να μαζέψετε τα βοτσαλάκια που σας ταιριάζουν. Μέγεθος, χρώμα, βάρος…

Μην μπλέκεστε με κείμενα που ―δήθεν― μιλάνε για «ενότητα», «κοινό συμφέρον» και άλλες τέτοιες αηδίες.

Ο καθένας για τον εαυτό του και οι δράκοι εναντίον όλων!

Κι εγώ που παριστάνω ότι γράφω, τι νομίζετε ότι κάνω;

Βοτσαλάκια πολύχρωμα σκορπίζω που παριστάνουν το κείμενο.

Ίσως επειδή δεν μου αρέσουν οι μονόχρωμες πραγματικότητες.

Ίσως επειδή είναι ο μόνος τρόπος για να βρω τον δρόμο για το σπίτι μου και να το βρω στη θέση του, γερό. Ένα σπίτι που να χωράει πολλούς ανθρώπους και πολλά χρώματα μέσα του.

Και σας ευχαριστώ που δεν διαβάσατε αυτό το κείμενο.
Δεν θα άλλαζε και τίποτα.

Κωστής Μακρής

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr

12 Μαρτίου 2018