Ο κ. Αντώνης Διαματάρης είναι Ομογενής Έλληνας της Αμερικής, Αρθρογράφος, Επιχειρηματίας, πρώην Εκδότης, Πρόεδρος και Διευθυντής της Εφημερίδας “Εθνικός Κήρυξ” που κυκλοφορεί καθημερινά στην Αμερική, νυν Σύμβουλος του “Ε.Κ” και πρώην Υφυπουργός Εξωτερικών. 

GREEK RESTAURANT – NEW YORK 253-17 NORTHERN BLVD

Επισκεφθείτε τη νέα ιστοσελίδα μας

visit our new web site

Οποιο και να είναι το τέλος του ουκρανικού ζητήματος, που μέρα με την ημέρα παίρνει όλο και πιο επικίνδυνες διαστάσεις, δεν θα είναι αυτό που επιθυμεί η Δύση.

Κι αυτό, γιατί για μεν την Ρωσία, η Ουκρανία -με την οποία μοιράζεται εκτενή σύνορα- αποτελεί θέμα μείζονος εθνικής ασφάλειας, ενώ για την Αμερική δεν ισχύει το ίδιο.

Εξάλλου και η Αμερική χρησιμοποίησε το δόγμα του Μονρόε (1823) για να κρατήσει τις μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις της εποχής μακριά από το δυτικό ημισφαίριο, ξεκαθαρίζοντας ότι αυτό υπάγεται στην δική της άμεση ζώνη επιρροής.

Ηταν στο πλαίσιο αυτής της πολιτικής και στο γεγονός ότι η Κούβα βρίσκεται μόλις 90 μίλια μακριά από την Φλόριδα, που η Αμερική θα έφτανε μέχρι πόλεμο με την Σοβιετική Ενωση αν δεν βρισκόταν τρόπος να απομακρυνθούν οι πυρηνικοί πύραυλοι που είχαν εγκαταστήσει εκεί, κάτι που έγινε στο παρά ένα με αντάλλαγμα την απομάκρυνση των αμερικανικών πυρηνικών όπλων από την Τουρκία.

Ωστόσο, ένα από τα αποτελέσματα της κρίσης της Ουκρανίας είναι ότι συσπειρώνει το ΝΑΤΟ.

Η στρατιωτική αυτή συμμαχία των δυτικών χωρών τέθηκε σε σοβαρή αμφισβήτηση μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ενωσης.

Μάλιστα πολλοί, όπως οι Τραμπ και Μακρόν, πίστευαν ότι είχε χάσει τον λόγο της ύπαρξής του.

Τώρα, με την κρίση στην Ουκρανία συσπειρώθηκε. Αναβαθμίζεται.

Στέκεται απέναντι στην Ρωσία, όπως παλιά στεκόταν απέναντι στη Σοβιετική Ενωση.

Κι αυτό αποτελεί ένα γεγονός μείζονος σημασίας γενικά και ιδιαίτερα για την Ελλάδα και την Κύπρο, έστω κι αν η δεύτερη δεν είναι -ακόμα- μέλος του ΝΑΤΟ.

Εάν στην κρίση της Ουκρανίας η Τουρκία παίξει σημαντικό ρόλο στο νέο συσπειρωμένο ΝΑΤΟ, τότε είναι πολύ πιθανόν να της συγχωρηθούν οι πολλές αμαρτίες της και να ξεπλυθεί στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Αν όμως, εξαιτίας της μεγαλομανίας του Ερντογάν -και των σοβαρών προβλημάτων που αντιμετωπίζει, π.χ. Οικονομία- ακολουθήσει μια σχετικά ουδέτερη πολιτική μεταξύ των δύο αντιπάλων, τότε αυτό θα την περιθωριοποιήσει ακόμα περισσότερο.

Στην πρώτη περίπτωση, η προστασία της ενότητας του ΝΑΤΟ θα θέσει επιτακτικά στο τραπέζι και τις σχέσεις Ελλάδας-Τουρκίας και θα τους ασκηθούν αφόρητες πιέσεις για να λύσουν τα μεταξύ τους προβλήματα τόσο στο Αιγαίο, όσο και στην Κύπρο, που μία λύση θα προνοεί και την είσοδό της στο ΝΑΤΟ.

Στην δεύτερη περίπτωση, το ΝΑΤΟ θα αναγκαστεί να στηριχθεί ακόμα περισσότερο στην Ελλάδα προσφέροντάς της μια έξτρα προστασία από την Τουρκία.

Και στη μία και στην άλλη περίπτωση το Ουκρανικό δεν θα αλλάξει μόνο την ισορροπία δυνάμεων στην περιοχή, και δεν θα καταστήσει επιτακτική την ανάγκη για τον έλεγχο της Ρωσίας, αλλά θα αλλάξει και τα δεδομένα στην  Ανατολική Μεσόγειο.