Ανοιχτή πόρτα Κοινωνία - Ελλάδα - Οικονομία

Μεσαίωνας;, του Αλέξανδρου Μπέμπη

Spread the love

Αλέξανδρος Μπέμπη

 

 

 

 

 

 

 

 

Το κείμενο που ακολουθεί δεν είναι μια απαισιόδοξη διαπίστωση, αλλά προβληματισμός για εγρήγορση

ή ακόμη και για αφύπνιση χωρίς αυτό να σημαίνει ότι υποτιμώ τη νοημοσύνη οποιουδήποτε.

Απλά εδώ και αρκετό καιρό μια λέξη έρχεται και ξανάρχεται στροβιλίζοντας στο μυαλό μου. Μιθριδατισμός. Η ανοσία στην στάγδην δηλητηρίαση.

Το σκηνικό εδώ και μερικά χρόνια αποκτά μεσαιωνικά χαρακτηριστικά.

Από τη μια μεριά οικονομικές, κοινωνικές, πολιτισμικές κρίσεις καθώς και επιδημίες

και από την άλλη κλειστοφοβία, εσωστρέφεια, κατασταλτικές κρατικές ενέργειες και κυνήγι μαγισσών.

Συνωμοσιολογία, διασπορά ανυπόστατων φημών, κρίσεις μαζικής υστερίας( π.χ. επιδρομή στα S/M), γιατροσόφια και ύποπτης προέλευσης

μαντζούνια που κατακλύζουν τηλεόραση και διαδίκτυο .

Αυτά και σε συνδυασμό με σοβαρές και πρωτόγνωρες φυσικές καταστροφές από βουλιμική ανθρώπινη δραστηριότητα προδιαθέτουν για ζοφερό μέλλον.

Καθυπόταξη των κοινωνιών στον φόβο ώστε να ζητιανεύουν ελπίδα και σωτηρία,

αδιαφορώντας για εκπτώσεις στις δημοκρατικές αξίες, τις εργασιακές κατακτήσεις και κοινωνική αλληλεγγύη και αγωγή.

Ο θάνατός σου η ζωή μου..

Αν θέλουμε να προσεγγίσουμε όλα αυτά με ιστορική ματιά, θα τα χαρακτηρίζαμε ως τον δεύτερο μεσαίωνα της ανθρωπότητας

και η ημερομηνία ορόσημο θα μπορούσε να είναι η 11/9/2001.

Από τότε μέχρι τις μέρες μας, αργά αλλά σταθερά κλιμακώνεται η ανατροπή μιας κανονικότητας όπως μάθαμε και ζήσαμε μετά τον Β’ΠΠ.

Αρκεί να επαναφέρουμε στη μνήμη μας πώς ήταν οι ζωές μας πριν από εκείνη την τραγική ημέρα και πώς είναι σήμερα.

Πέρα από τα όποια στρατηγικά συμφέροντα εξυπηρετούσε, ήταν μια ευθεία δίωξη στην ανθρώπινη καθημερινότητα.

Την ίδια βία, την ίδια επιθετικότητα που εξέπεμψε εκείνη η εικόνα, η ίδια βία και επιθετικότητα μπήκε πλέον και σε κάθε σπίτι. Στον ατομικό μας χώρο.

Κάτι τέτοιες ώρες σκέφτομαι πόσο πολύ λείπει από τον δημόσιο διάλογο στη χώρα μας ο Μάνος Χατζιδάκις.

Ήταν ο άνθρωπος που μια του κουβέντα αρκούσε για να βάλει τα πράγματα στη θέση τους.

Να μας -αυτό που λέμε σχηματικά- επαναφέρει στην τάξη. Στην αξία ενός γενικευμένου αλλά παραγωγικού εγωισμού.

Μια τάξη που δεν χρειάζεται να χρησιμοποιεί περιορισμούς αλλά την ελευθερία του ατόμου, ενάντια σε κάθε στερητική αυθαιρεσία..

Αλλά και μια εσωτερική πειθαρχία που δεν επιβάλλεται με διατάγματα από αυτόκλητους λοχίες τύπου Όρμπαν.

Φυσικά θα με διορθώσουν κάποιοι ότι δεν γίνεται να χαρακτηρίζονται αυτόκλητοι αφού τους ψηφίζουν οι πολίτες.

Μα ακριβώς εκεί κρύβεται το μυστικό τους που καλούμαστε να αποκαλύψουμε.

Εκμεταλλεύονται την δημοκρατία και αξιοποιούν καταστάσεις, χρησιμοποιώντας λόγια και έργα ώστε να αποκτήσουν την έξωθεν καλή μαρτυρία.

Να κατοχυρώσουν το δικαίωμα να περιορίζουν ή ακόμη και να απαγορεύουν την ελεύθερη έκφραση.

Τις εξαιρέσεις και τα δυναμικά αντανακλαστικά. Με τις εξαιρέσεις όμως προοδεύει η ανθρωπότητα εδώ και χιλιετίες.

Κάθε φορά που κάηκαν στην πυρά οι νεωτερισμοί ή χαλάρωσαν τα αντανακλαστικά των κοινωνιών, ακολούθησαν μαύρες περίοδοι.

Αυτός είναι και ένας λόγος που δεν με ενοχλούν διόλου οι διαφορετικές απόψεις των επιστημόνων για την αντιμετώπιση της πανδημίας των ημερών μας.

Ακρογωνιαίος λίθος της επιστημονικής προόδου είναι η διαφωνία και η αμφισβήτηση των δεδομένων. Εν προκειμένω της ιατρικής.

Αυτό είναι όμως ίσως και η μοναδική μας ακτίνα αισιοδοξίας σε όλους τους τομείς. Εύχομαι να μην υπάρξουν σύγχρονοι Γαλιλαίοι και Ζαν ντ’ Αρκ..

Υ.Γ. 1.Δεν θα μπορούσα να μη συμπεριλάβω στην ίδια με τον Χατζιδάκι συνομοταξία ανθρώπων τον Μανόλη Γλέζο που έφυγε από τη ζωή πρόσφατα.

Έναν άνθρωπο που αποκαθήλωσε και ποδοπάτησε το ελεεινό σύμβολο του φασισμού, βάζοντας σε κίνδυνο τη ζωή του.

Δεν υπολόγισε εκπτώσεις.

Από σεβασμό στα νιάτα του και στο αναφαίρετο δικαίωμα του να ορίζει τη ζωή του όπως αυτός θέλει, δεν δίστασε στη σκέψη ότι μπορεί να τη χάσει.

Υ.Γ. 2. Όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι είμαι ανυπάκουος στις συμβουλές των ειδικών για την αντιμετώπιση του ιού που μας καραδοκεί.

Απεναντίας τις εφαρμόζω ευλαβικά.

Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. 

The article expresses the views of the author

iPorta.gr

SHARE
RELATED POSTS
«Τα δύσκολα ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ κοινωνικής συμβίωσης»: 70ο, της Μαρίας Γεωργαλά
Kostis A. Makris
Ένα μνημείο κι εγώ, ρε παιδιά, του Κωστή Α. Μακρή
Σκέψεις της αλάνας, του Γιάννη Πανούση

Leave Your Reply

*
This site is protected by reCAPTCHA and the Google Privacy Policy and Terms of Service apply.