Η Ματίνα Ράπτη -Μιληλήέχει πτυχίο Κοινωνιολογιας και η πτυχιακή της εργασία ήταν πάνω στην κακοποίηση ανηλίκων. Γράφει μικρές ιστοριες που εχουν να κάνουν με το σήμερα και το χθες. Της αρέσει να παρατηρεί τους ανθρώπους γύρω της και να ακούει τις ιστορίες τους.

Λίγο πριν την Ανάσταση. Αυτή η αναμονή και η ηρεμία…

Λίγο πριν, θα βρεθούμε με τα καλά μας ρούχα, τα φαναράκια και τις λαμπάδες μας δίπλα δίπλα. Άγνωστοι και γνωστοί, φίλοι και λιγότερο φίλοι, συγγενείς κι αγαπημένοι. Θα περιμένουμε το φως. Το Άγιο Φως. Έρχεται πάντα από κάποιον που στέκεται δίπλα μας, ή μπροστά μας. Θα του ευχηθούμε χαμογελαστοί και θα ενώσουμε τις άκρες από τα στολισμένα μας κεριά . Το δικό μας με το φυτίλι του ακόμα ανέγγιχτο. Η ξένη φλόγα θα το αγκαλιάσει γλυκά.

Προσεκτικά θα τραβήξουμε το κορδόνι να φτιάξει το τελικό φυτίλι. Νέα φλόγα θα ξεπηδήσει από την δική μας λαμπάδα και αυτή με την σειρά της θα δώσει το Άγιο φως στον χαμογελαστό άγνωστο η γνωστό διπλανό μας που περιμένει υπομονετικά τείνοντας μας την δική του λαμπάδα. Ένας ατελείωτος δρόμος από φλογίτσες σχηματίζεται που ξεκινάει δειλά από το ιερό της εκκλησίας και απλώνεται παντού γύρω. Διακλαδώνεται και θεριεύει μαζί με τις ευχές τις αγκαλιές και τα φιλιά της αγάπης. Εκείνες τις στιγμές σαν να συγχωρούμε τα πάντα. Σαν να μην μας αγγίζει η ασχήμια του κόσμου. Η ατμόσφαιρα γεμίζει αγάπη και ευλογία. Εκείνες τις στιγμές η αύρα των πιστών αλλά και των απίστων ενώνεται και γίνεται σαν μια χρυσή πάχνη μέσα στην ανοιξιάτικη νύχτα. Και δεν ξέρω πώς, αλλά όλα μυρίζουν γιασεμί και λεβάντα και ζουμπούλια!

Μπορεί να είναι μια ιδέα μου. Μπορεί η ψυχή να εναρμονίζεται με το περιβάλλον. Μπορεί. Και μετά οι καμπάνες… και τα πυροτεχνήματα που σπάνε την ηρεμία της στιγμής που μοιραστηκαμε και η συλλογική μας αύρα διαλύεται στην ατμόσφαιρα και σκορπίζει στον ουρανό όπως και οι άνθρωποι που επιστρέφουν ο καθένας στην μικρή του πραγματικότητα. Στην εστία του. Το φως συνεχίζει να απλώνεται στα σπίτια. Οι λαμπάδες συνεχίζουν να καίνε σε ένα ποτήρι δίπλα σε εικονοστάσια και καντηλακια κι για όσο αντέξουν. Κάποιες σταγόνες κεριου έχουν αφήσει τα σημάδια τους πάνω σε χέρια και ρούχα. Μια μυρωδιά από καμμένα μαλλιά μπορεί να αιωρείται ακόμα για λίγο στον δρόμο πριν ξεκλειδώσουν οι αυλοπορτες. Εκεί που το στρωμένο τραπέζι περιμένει μαζί με αυτούς που έμειναν σπίτι να περιμένουν. Και η μέρα ξημερώνει τραγουδώντας…

Χριστός Ανέστη – Αληθώς Ανέστη ο Κύριος