Τελευταία τακτική Σύγκλητος του 2018. Με τον Πρύτανη Στέφανο Γκρίτζαλη και την Αντιπρύτανη Αμαλία Πολυδωροπούλου

Από σήμερα λοιπόν ολοκληρώθηκε και επίσημα η θητεία μου ως Αντιπρύτανης του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Πριν από 4 χρόνια, αγχωμένος απαντούσα στο τηλεφώνημα του (υποψήφιου) πρύτανη, “με τιμά η πρόσκλησή σου, αλλά δεν ξέρω αν μπορώ να τα καταφέρω”. Η καθησυχαστική απάντησή του ήταν “θα είμαι δίπλα σου συνέχεια…”.

Τέσσερα χρόνια μετά, νιώθω μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, γνωρίζοντας ότι όχι μόνο ήταν δίπλα μου σε όλα, αλλά ήταν μέσα σε κάθε σημαντική απόφαση, επιλογή, κατεύθυνση και ανάληψη ευθύνης.

Σίγουρα η ολοκλήρωση μίας πορείας ενέχει την αναπόφευκτη αίσθηση αυτοκριτικής και ενδοσκόπησης. Όμως χαίρομαι για ένα πράγμα: χαίρομαι που λυπάμαι.

Χαίρομαι που λυπάμαι όχι για την πορεία που τελειώνει — ήταν εξ’ αρχής συμφωνημένη η θητεία μας, με μια δεμένη ομάδα που δεσμεύτηκε από την αρχή μόνο για μία θητεία, και οι εξαίρετοι και αγαπημένοι συνάδελφοι που θα συνεχίσουν έχουν πολλά να δώσουν — αλλά που αφήνει τη γλυκόπικρη αίσθηση της συγκίνησης. Νιώθω ευγνώμων για την πορεία αυτή. Κοιτάζοντας προς τα πίσω, σκέφτομαι όσα λίγα κατόρθωσα να συνεισφέρω στα πολλά που έγιναν, τη μικρή συμβολή μου στη διεθνοποίηση του πανεπιστημίου μας, τη φοιτητική μέριμνα, την ικανοποίηση από την αναγνώριση του ιδρύματός μας. Πάντα λέμε, θα μπορούσε να είχα προλάβει κι άλλα… Ας κριθούν από τα αποτελέσματα αυτά. Η πρόθεση ήταν πάντα ειλικρινής. Η προσπάθεια πάντα στο μέγιστο των δυνατοτήτων. Τα ωράρια ανύπαρκτα και η αφοσίωση χωρίς ενδοιασμούς, αφού ο Πρύτανης ο ίδιος ήταν πάντα πιο αφοσιωμένος, πιο σκληρά εργαζόμενος, πιο ενθουσιώδης, ένα βήμα μπροστά και μας έδινε το χέρι να ακολουθούμε. Να βλέπουμε αποτελέσματα. Το πανεπιστήμιό μας να γίνεται σημείο αναφοράς. Το είδα στο εξωτερικό άπειρες φορές αυτά τα χρόνια.

Και όσο μεγάλωνε το Πανεπιστήμιο, τόσο ….μίκραινε μέσα μου. Γινόταν ένα πανεπιστήμιο σε μικρό όνομα. Το Πανεπιστήμιο Αιγαίου, έγινε Στέφανος, Αμαλία, Αλεξάνδρα…. και αργότερα Ελένη.

Το Πανεπιστήμιο Αιγαίου, έγινε Ελένη, Δέσποινα, Τούλα…. έγινε Ανθή, Αγγελική, Νίνα, Ελπίδα, Τάνια, Μαρία, Ιγνάτης, Δημήτρης, Παναγιώτης, Στρατούλα, Κατερίνα, Γεωργία, Σοφία,Δημήτρης, Παναγιώτης, Τάσος, Γιάννης… πόσα ονόματα, πόσα γραφεία πού έγιναν άνθρωποι με πρόσωπα γελαστά, που έλεγαν “εδώ είμαστε, μαζί παλεύουμε όλοι, το πονάμε…”.

Το Πανεπιστήμιο Αιγαίου έγινε νησιά με συναδέλφους και γραμματείες και προσωπικό με μικρό όνομα, που έλεγαν ” εδώ είμαστε, μία οικογένεια, μαζί παλεύουμε, όλοι το πονάμε…”.

Τόσα μικρά ονόματα, τόσες στιγμές, τόση κοινή προσπάθεια… κι όλα χωράνε στις μνήμες της καρδιάς που θα κρατήσει μόνο καλές αναμνήσεις, μόνο ευγνωμοσύνη και ευχαριστίες προς όλες και όλους. Δεν θα μου φτάσουν οι λέξεις για να πω πόσο αληθινά είναι αυτά που νιώθω για την κάθε μία και τον κάθε έναν από εσάς.

Δεν φτάσαμε στην Ιθάκη, Στέφανε. Δεν σταματάει το ταξίδεμα. Ξέρουμε ότι τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας, τον θυμωμένο Ποσειδώνα δεν τους φοβηθήκαμε. Δεν τους βρήκαμε μπροστά μας γιατί δεν τους κουβαλούσε η ψυχή μας. 

Απολαύσαμε το ωραίο ταξίδι. Και δεν βρήκαμε καμία φτωχική Ιθάκη, γιατί ακόμη ταξιδεύουμε. Τα νερά του Αιγαίου είναι μόνο για ταξίδια. Είμαι ευγνώμων κι εγώ για το ταξίδι που μου χάρισες, για τα πανιά που όρθωσες, για τους ανθρώπους που μου γνώρισες, για το δοιάκι που κρατούσες άξια στο σκάφος του Πανεπιστημίου Αιγαίου σαν καλός καπετάνιος και καλός φίλος.

Άξιοι συνάδελφοι θα συνεχίσουν τις ρότες. Δίπλα τους θα είμαστε, για όσο μας χρειάζονται.

Και μέσα μας θα κουβαλούμε τη σκέψη της χαράς, που μπορέσαμε να μικρύνουμε το Πανεπιστήμιο, και να το κάνουμε να χωράει στην καρδιά μας.

 Ο Σπύρος Συρόπουλος είναι τ.Αντιπρύτανης του Πανεπιστημίου Αιγαίου και  Γενικός Γραμματέας της Συνόδου Πρυτάνεων στην European Universities Association.