•Στο συνέδριο της ΝΔ ο Πρωθυπουργός διατύπωσε ένα ενδιαφέρον τσιτάτο, δημιουργικής λογογραφιας. Εχθρός μας είπε είναι «η έπαρση, ο παραγοντισμός και ο κυβερνητισμός». Θα προσέθετα τον εκδικητισμό προς τον αντίπαλο και την ανοχή στη διαφθορά για να συμπληρωθεί μια πεντάδα που λίγο πολύ την έχουν εμφανίσει όλες οι κυβερνήσεις. Εν προκειμενω τώρα το τι είναι έπαρση και τι παραγοντισμός το γνωρίζουν όλοι οι Έλληνες. Ο κυβερνητισμός όμως μπορεί να προκαλεί μια εννοιολογική δυσκολία. Μια απορία. Τι είναι τούτο; Είπα να συμβάλλω στην αποσαφήνιση.

•Στην Ελλάδα λένε αν ρίξεις πέτρα, στα τυφλά ή σκύλο χτυπάς ή πρόεδρο. Στη πρώτη γραμμή οι υπουργοί. Οι βουλευτές ως εκλεγμένοι είναι διαφορετική περίπτωση. Πέραν όμως της λεγόμενης κεντρικής πολιτικής σκηνής η κάθε κυβέρνηση διορίζει ένα πλήθος αξιωματούχων. Πολλοί από αυτούς, όχι όλοι βέβαια, είναι ανεπάγγελτοι η έχουν δουλειές που δεν ανταποκρίνονται στην περιωπή τους. Αυτοί σταδιακά βλέπουν τη κυβέρνηση ως επάγγελμα. Ως σύμβαση αορίστου χρόνου. Δεν μπορούν, φρικάρουν με το ενδεχόμενο απώλειας του αξιώματος. Δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς το φωτοστέφανο του όποιου αξιώματος την αίγλη και τη περιρρέουσα κολακεία. Θεωρούν ότι η χώρα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς αυτούς. Είναι αναντικατάστατοι. Αυτοί είναι ικανοί να κάνουν τα πάντα για να παραμείνουν στη θέση τους. Αυτό περίπου είναι ο κυβερνητισμός.

•Όταν οι άνθρωποι αυτοί χάνουν το αξίωμα χρειάζονται στοργή. Συμπαράσταση. Συχνά και ειδικές υπηρεσίες επαγγελματικού προσανατολισμού και ικανότητας αυτοπροσδιορισμού. Πρέπει να υπάρχει ένα πρόγραμμα μια κρατική αρωγή γι ‘ αυτές τις περιπτώσεις. Είναι προς το δημόσιο συμφέρον. Γιατί τελούντες εν απογνώσει λένε δημόσια ότι μπορείς να φανταστείς για να υπενθυμίσουν την ύπαρξη τους. Να μην ξεχαστούν.