Ο Γιώργος Αρκουλής είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας. Πρόσφατα βιβλία του: Οι Πανιώνιοι δεν πλήττουν ποτέ-50 χρόνια παρασκήνιο” και “Εθνικός Πειραιώς: Ιστορία γράφουν και οι δεύτεροι”. Το βιβλίο του “Για τον Απόλλωνα που αγαπήσαμε” διατίθεται από το γήπεδο του Ριζούπολης «Γεώργιος Καμάρας», με ευθύνη του ΔΣ του ερασιτέχνη Απόλλωνα, αλλά και από ορισμένα επιλεγμένα βιβλιοπωλεία. Έχει ενταχθεί ως έργο, στο πλαίσιο του εορτασμού μνήμης για τα 100 χρόνια από την καταστροφή της Σμύρνης.

Στο ναό της Αγίας Παρασκευής στην Ηλιούπολη, βρέθηκα χθες για σύντομο θρησκευτικό χρέος προς την εορτάζουσα, όμως μέχρι να φτάσω στην είσοδο σχεδόν έχασα το μέτρημα από τον αριθμό των βασανισμένων της ζωής οι οποίοι με επιμονή ζητούσαν «μια μικρή βοήθεια». Μια νεαρή κοπέλα σε προχωρημένη εγκυμοσύνη και ένα μωρό στην αγκαλιά (!) εκλιπαρούσε «για το γάλα του παιδιού της», ενώ ένας ρακένδυτος ηλικιωμένος με περασμένη από τον λαιμό του πινακίδα που έγραφε «ΠΕΙΝΑΩ», απέφευγε περαιτέρω λεζάντα προς τους περαστικούς. Στα σκαλιά της εκκλησίας, η επαιτεία σκόραρε γερές πιένες, με μια μαυροφορεμένη γερόντισσα να δίνει τον τόνο: «Να χαρείτε τα ματάκια σας» (ευχή επίκαιρη και αβανταδόρικη, αφού η εορτάζουσα Αγία θεωρείται προστάτις της όρασης…)

Εφυγα με μαύρη την καρδιά μου, με προορισμό το μεγάλο σουπερμάρκετ του Σκλαβενίτη στην λεωφόρο Αλίμου. Με το που πάρκαρα στην αλάνα, ένας νεαρός κρατώντας ταυτότητα στο χέρι, πλησίασε από το πουθενά και άρχισε να εκλιπαρεί για την φτώχεια του, την παρατεταμένη ανεργία του, για το παιδάκι του που περιμένει ψωμί…

Κατανοεί κάποιος τα προβλήματα, την στέρηση, την αγωνία της ανέχεια, την βία της πείνας. Όμως, έχω μια μικρή απορία:

Γιατί όλες αυτές οι αδικημένες από την ζωή ψυχές, που δεν μπορούν να τα φέρουν βόλτα και ζητιανεύουν σε επίκαιρα σημεία της πόλης ή σε σταυροδρόμια με φανάρια κυκλοφορίας, δεν αποφασίζουν να μεταβούν για την καθημερινή τους επίκληση:

Εξω από το Μέγαρο Μαξίμου

Μπροστά στην προεδρία της Δημοκρατίας (εκεί όπου προχθές η πρώτη πολίτις της χώρας δαπάνησε τεράστιο ποσό για να δεξιωθεί χιλιάδες -όπως γράφηκε- καλεσμένους, επειδή πέρασαν 47 χρόνια από  την αποκατάσταση της Δημοκρατίας)

Μπροστά στα σπίτια των υπουργών του λαού

Μπροστά στα γραφεία των μεγάλων κομμάτων (Πειραιώς, Κουμουνδούρου, Περισσό κλπ.)

Μπροστά στα γραφεία των εφοπλιστικών εταιριών…

Δηλαδή εκεί όπου φυσάει το χρήμα.

Που ξέρεις, όλο και κάποιος φωτορεπόρτερ θα βρεθεί να συγκινηθεί και να μοιράσει στα πρακτορεία ειδήσεων (της αλλοδαπής- όχι τα εγχώρια…) εικόνες της μεγάλης ελληνικής ντροπής. 

ΥΓ: Και της κατάντιας!