Πόρτα σε ιστορίες/χρονογραφήματα/διηγήματα

Καλό και κακό εν μέσω πανδημίας, του Κωστή Α.Μακρή

Spread the love

Κωστής Μακρής

― Αν ο Διάβολος επιδιώκει το κακό και ωθεί προς αυτό τούς ανθρώπους, δεν θα έπρεπε να ανταμείβει τους κακούς; Οπότε η Κόλαση δεν θα έπρεπε να είναι για τους κακούς ό,τι είναι ο Παράδεισος για τους καλούς;

― Και πού το ξέρεις ό,τι δεν είναι έτσι; Για όσους πιστεύουν σε αυτά.

― Δεν το ξέρω. Αλλά αν είναι έτσι, αυτό νομίζω ότι είναι κακό.

― Για ποιους;

― Για τους καλούς. Εκείνους που πιστεύουν στον Παράδεισο, ως ανταμοιβή για το καλό, και στην Κόλαση, ως τιμωρία για το κακό.

― Χα χα! Καλός είσαι εσύ!

― Κι αν ήμουν κακός; Τι θα άλλαζε;

― Θα φορούσες συνέχεια μάσκα.

― Υγειονομική εννοείς;

― Όχι. Άλλη. Για να μη φαίνεται το αληθινό σου πρόσωπο.

― Γιατί;
― Επειδή νομίζω ότι το φανερά κακό δύσκολα μπορεί να βλάψει τους άλλους.

― Πολλές φορές όμως δείχνει τόσο ελκυστικό.

― Περισσότερο κι απ’ το καλό;

― Έτσι μου φαίνεται. Αλλά πώς μπορείς να τα ξεχωρίσεις;

― Δεν ξέρω.

― Ούτε εγώ.

― Επομένως; Πού καταλήγουμε;

― Στο ότι μας είναι πολύ δύσκολο να καταλήξουμε στο τι είναι καλό και τι είναι κακό.

― Αυτό δεν το θεωρώ καλό.

― Ούτε κι εγώ. Ό,τι κι αν είναι όμως, αυτό έχουμε. Και θα ζήσουμε όλοι μαζί με αυτό.

― Ίσως αυτό το «θα ζήσουμε όλοι μαζί» να είναι μια λύση.

― Για ποιους; Για εκείνους που πιστεύουν σε Παράδεισο και Κόλαση ή για όλους;
― Νομίζω για όλους. Να μην κάνουμε κάτι που θα είναι εμπόδιο στο «θα ζήσουμε όλοι μαζί». Δεν βλέπω άλλο σκοπό στη ζωή από τη ζωή την ίδια. Μέχρι να τελειώσει όσο πιο φυσικά γίνεται. Ανεξάρτητα από το τι θα γίνει μετά.

― Συμφωνώ. Ίσως αυτό να είναι το καλό. Ότι μας βοηθάει να ζούμε όλοι μαζί. Και το αντίθετό του, αυτό που μας εμποδίζει να ζούμε όλοι μαζί, να είναι το κακό. Όσο κρατάει η ζωή.

― Ίσως…

13 Ιουνίου 2020

Εικόνα:

Ιερώνυμος Μπος (Hieronymus Bosch) , Ο κήπος των επίγειων απολαύσεων, λάδι σε ξύλο βαλανιδιάς, 220 x 389 εκ., Μουσείο Πράδο, Μαδρίτη

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr

SHARE
RELATED POSTS
Μια “Εξομολόγηση” που δεν διενοούμην ποτέ, της Ωραιοζήλης-Τζίνας Δαβιλά
Ο γεράκος μου…, της Ιωσηφίνας Τσουμπή
Αμάν πια με τις μάσκες, του Γιώργου Αρκουλή

Leave Your Reply

*
This site is protected by reCAPTCHA and the Google Privacy Policy and Terms of Service apply.