Ανοιχτή πόρτα Πόρτα σε ιστορίες/χρονογραφήματα/διηγήματα

Κάποτε, βγαίναν κοχύλια στη στεριά, του Δημήτρη Κατσούλα

Spread the love

Παλιά, πολύ παλιά, μα πάρα πολύ παλιά, η θάλασσα έφθανε μέχρι τα δικά μας μέρη, κι όταν είχε φουρτούνες ξεπετούσε στη στεριά όλων των ειδών το θαλάσσιο βασίλειό της : ψάρια μικρά, μεγάλα, υπερμεγέθεις τσιπούρες, κόκκινους καρχαρίες, δράκαινες, φώκιες και φυσικά όστρακα . Αυτό δεν είναι δική μου εκτίμηση και θεωρία, το καταγράφουν εγκυκλοπαίδειες και το αποτυπώνουν χάρτες .

Ο ποταμός Βελίκα έπαψε να παίζει κυρίαρχο ρόλο παρά μόνο να κουβαλά πέτρες, λιθάρια, χώματα, ξεριζωμένους κορμούς πλατανιών, άμμο και κατ’ αυτό τον τρόπο ανέβασαν το ύψος του εδάφους αναγκάζοντας τα θαλάσσια νερά να χαμηλώσουν τη στάθμη τους στην αρχή κι ύστερα στο σημείο που βρίσκονται σήμερα, δηλαδή στην ακτογραμμή Μεσσηνιακού κόλπου- Μεσσήνης .

Θυμάμαι κάποια καλοκαίρια, εκεί γύρω στα ’60, τα έζησα στις παρυφές του βουνού στην αρχή, κι ύστερα κάτω χαμηλά εκεί που τελείωνε η πλαγιά του γεμίζοντας λινοσακούλες από κοχύλια . Ούτε τότε αλλά ούτε και σήμερα ακόμα δεν έχω καταλάβει για ποιον λόγο τα μάζευα. Α ! , είχαμε φτιάξει κι ένα σπίτι από αχυρόμπαλες, πηλό και η σκεπή του από φούντες καλαμιών όπου εκεί τα αράδιαζα .

Αρκετές φορές την εβδομάδα κατέβαινε και η μάνα  μου από το χωριό φέρνοντας φαγητό στην κατσαρόλα και στον ώμο της κρεμασμένο ένα ταγάρι με δυο καρβέλια ψωμί . Ποτέ δεν με μάλωσε γι αυτή μου τη συλλογή – αν και της είχα καταλάβει ολόκληρο το καλύβι – παρά με επιβράβευε για τα κατορθώματά μου, και την άλλη μέρα το πρωί όταν ξυπόλυτος κατηφόριζα για νέες ανακαλύψεις κοχυλιών, εκείνη έπαιρνε τις λινοσακούλες και τις πετούσε. Μάλλον πρέπει να τις σκόρπιζε σε όλη την πλαγιά .

Πενήντα χρόνια μετά, εξακολουθώ να κάνω τις βόλτες μου στην ίδια ακριβώς πλαγιά αλλά ούτε ένα κοχύλι δεν συνάντησα μπροστά μου ακόμα .

Άσχετο, αλλά νομίζω ότι υπάρχει και καλύτερος τρόπος ορισμού της ποίησης από αυτόν : είναι εκείνος κατά τον οποίο η ποίηση γίνεται η αναζήτηση των οριστικά χαμένων και πνιγμένων κοχυλιών στη στεριά, σ’ εκείνη δηλαδή στην οποία μάταια επιμένουν κάποιοι αδιόρθωτοι και με τη νεανική ορμή που τους διακρίνει πιτσιρικάδες, πολλές χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τη θάλασσα .

Δημήτρης Κατσούλας

Δημήτρης Κατσούλας

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr

SHARE
RELATED POSTS
Μ. Γλυνός: “Εμείς τιμούμε το “συμβόλαιο συνεργασίας” με τους πολίτες”-Σε Τήνο και Άνδρο ο Επικεφαλής της “Συμμαχίας Νοτίου Αιγαίου”
Ζωή με κεφαλαίο, του Κωστή Α. Μακρή
Μισή ζωή μας ανήκει, του Δημήτρη Κατσούλα
2 Σχόλια
  • Δημήτρης Κατσούλας
    24 Απριλίου 2020 at 09:35

    @Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης:
    Διευκρινίζω ότι οι θέσεις μου και η γραφή μου είναι ξεκάθαρες χωρίς ν΄ακολουθώ κάποιον. Το αν συνέπεσαν λέξεις τινες ή ακόμη και ο τρόπος σκέψης να χρησιμοποιούνται και από τον υπαινίσαντα γνωρίζω ότι η γλώσσα είναι μία και κοινή για όλους και ο καθείς την χειρίζεται με τα δικά του εργαλεία που διαθέτει.

  • Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης
    22 Απριλίου 2020 at 13:30

    Σας θυμίζει τίποτα ή απ’ το άθλημα της λογοκλοπής έχει πλήρως αμβλυνθεί η μνήμη σας. Σας το θυμίζω λοιπόν:
    http://artinews.gr/%CF%84%CE%B1-%CE%BA%CE%BF%CF%87%CF%8D%CE%BB%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%AC%CF%82

Leave Your Reply

*
This site is protected by reCAPTCHA and the Google Privacy Policy and Terms of Service apply.