Ματίνα Ράπτη -Μιληλή

Μετά τα μεσάνυχτα. Ησυχία. Μέσα στο σπίτι ακούγεται μόνο το μαγεμένο ψυγείο από την κουζίνα, το ρυθμικό ροχαλητό του καλού μου από την κρεβατοκάμαρα και το τικ τακ από το ρολόι στον τοίχο. Έξω από το σπίτι παραδόξως δεν ακούγεται σχεδόν τίποτα! Ούτε φρεναρίσματα, ούτε σπινιαρίσματα…και τώρα που το καλοσκέφτομαι ούτε καν νιαουρίσματα! Ούτε καν η Πάολα!  Δεν σας κρύβω πως έχω αρχίσει να φοβάμαι.

Αν ήμουν η Αγκάθα Κρίστι τώρα θα ήταν η κατάλληλη στιγμή να γράψω ένα αστυνομικό μυθιστόρημα με τίτλο  «Ο δολοφόνος ήταν αόρατος» ή « Ο δολοφόνος πατούσε στις μύτες» ή «Ο δολοφόνος δεν ήταν τελικά ο μπάτλερ».  Αλλά δεν είμαι. Η Αγκάθα Κρίστι, δεν είμαι.

Μασουλάω ένα από τα τελευταία κουλουράκια πού ξέμειναν από το Πάσχα. Αυτά που αν σου ξεφύγει η δόση της αμμωνίας και πας να τα ξεφουρνίσεις, πας καλιά σου από τις αναθυμιάσεις, εσύ κι όποιος βρίσκεται στην κουζίνα εκείνη την στιγμή. Επιζήσαμε όμως και μεις και τα κουλουράκια…και τώρα τρώω το μονόγραμμά μου βαθιά συγκινημένη. Μ. Εντάξει, τρώγομαι ακόμη.

Κοιτάζω τα χέρια μου…σκασμένα. Τα νύχια μου…άβαφα. Τα μαλλιά μου…ε, αυτό δεν θέλω να το συζητήσω. Ευχαριστώ για την κατανόηση.

Μας τελειώνουν τα υγρά μαντηλάκια…να μην ξεχάσω να το συμπληρώσω στην λίστα με τα ψώνια. Γιαούρτια, φρυγανιές, ταχίνι, πελτεδάκια, τυρί, ρύζι, Καμπά και… μαγιά! Μάλιστα, μαγιά! Μα να τελειώσει η μαγιά σε τρία σουπερμάρκετ; Τί στα κομμάτια πια; Να βρίσκεις χαρτιά υγείας και να μην βρίσκεις μαγιά; Εποχιακοί φουρνάρηδες και φουρνάρισσες, αφήστε και σε μένα καμιά μαγιά.  Γιατί;  Γω ψωμάκι να μην φάω; Τι είμαι γώ, καμιά  Σουηδέζα;

Να δούμε και τί έχει η τηλεόραση…Τέτοια ώρα τίποτα…Πάλι στο netflix  θα προσπέσω. Και πάλι καλά να λέμε. Όχι, όχι, δεν γκρινιάζω. Μιά χαρά την βγάλαμε. Αλλά δεν θέλω να δω ούτε ταινία (δεν θα αντέξω), ούτε κάποια σειρά (άμα κολλήσεις με τα απανωτά επεισόδια σε βρίσκει το ξημέρωμα με το κεφάλι καζάνι).  Και βαριέμαι, και πεινάω και δεν νυστάζω.

Μιά βόλτα στο ίντερνετ. Τα νέα της ημέρας. Κρούσματα, θάνατοι, διασωληνωμένοι. Κι αφού ψιλοξετρομάξαμε αχνοφαίνεται στον ορίζοντα να έπεται η  γνωστή καλή Ελληνική κρεβατομουρμούρα. Για τα πάντα.

Κάποιοι τα έχουν βάλει με την Πρωτοψάλτη, αλλά μετά την συγχωρούν και τα βάζουν με τον «Κούλη-βαφτιστικό Κυριάκος» (τον πρωθυπουργό της χώρας μας, για να μην ξεχνιόμαστε). Βολικό.  Δεν βολτάρω άλλο εκεί έξω. Θα απολαύσω την σπάνια ησυχία του δρόμου, στο πραγματικό «εκεί έξω».

Βγαίνω στο μπαλκόνι να πάρω μιάν ανάσα. Μιά βαθιά ανοιξιάτικη ανάσα. Μα τί ηρεμία είναι αυτή;! Εξωπραγματική. Μου θυμίζει κάποιες χειμωνιάτικες νύχτες που χιόνιζε και ήταν όλα κουκουλωμένα κάτω από ένα  πέπλο σιωπής! Λες και το χιόνι σκέπαζε όλους τους ήχους. Είναι το ίδιο, αλλά χωρίς το χιόνι! Είναι σαν να έχει σταματήσει ο κόσμος.

Την ημέρα καταλαβαίνεις πως ο κόσμος κινείται διαφορετικά…αλλά πάντως κινείται. Κουτσά στραβά και χράτσα χρούτσα, ένα μήνυμα για άσκηση, για τον σκύλο, ένα για ψώνια, ένα για να πάμε σε κάποιον μεγαλύτερο, ε, όλο και κάτι γίνεται.

Μα την νύχτα, αργά, είναι σαν να πάτησε κάποιος μια παύση και εσύ να είσαι ο μοναδικός μάρτυρας αυτής της στιγμής!

Μόνο που… δεν είμαι μόνη. Νομίζω πως από το απέναντι μπαλκόνι βλέπω τον γείτονα. Τί κάνεις εξω γείτονα τέτοια ώρα; Τσιγαράκι; Τσιγαράκι;  Καλέ τί κάνει αυτός; Α! απλώνει! Μωρέ μπράβο στον γείτονα. Όμως ένα μπράβο και στην γειτόνισσα να το πούμε. Να μην το πούμε;

Κρύο πάντως δεν κάνει. Ο καιρός γλυκαίνει σιγά σιγά, αλλά ας μπώ μέσα καλύτερα  μην αρπάξω καμιά πούντα και μετά άντε να πείσεις τους άλλους πως δεν είσαι ελέφαντας…

Αγαπημένο μου ημερολόγιο, τελικά νύσταξα.

Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr