Θέλω να σου πω ένα παραμύθι… Για μια λευκή πόλη που κοιμάται κάτω απ’το χιόνι … και για τα όνειρα της που ταξιδεύουν σαν δραπέτες ή ασημένια σύννεφα σε γυάλινο ουρανό … Και πως μόνο ένα μικρό κορίτσι ξαγρυπνάει για να προσέχει όσους κοιμούνται καταπονημένοι κι ανήσυχοι. Έτσι βυθισμένοι, έτσι ανυπεράσπιστοι στους εφιάλτες που είναι η ζωή τους …

Το κορίτσι πάλι ζωγραφίζει συνεχώς τις ιστορίες που θα συμβούν στο μέλλον …

Γιατί έτσι γίνεται πάντα. Αφού όλα όσα θα γίνουν, είναι δέντρα με τη ρίζα τους να βουλιάζει στο μέλλον και τα κλαδιά τους να υψώνονται στο παρελθόν… Έτσι γινόταν πάντα.

… Το κορίτσι λοιπόν του παραμυθιού παίρνει έπειτα τα φύλλα αυτών των δέντρων, επάνω τους χαράζει εικόνες και τις αφήνει έξω στο χιόνι. Κατόπιν χαζεύει από το παράθυρο αυτές τις εικόνες μαζί με τις ιστορίες τους να ζωντανεύουν…

Όταν όλοι σας στην πόλη κοιμάστε, μην ξεχνάτε ότι οι ιστορίες σας ξαγρυπνούν για σας… Τα δάκρυα απόψε στο μαξιλάρι σας ως αύριο

θα έχουν γίνει αγριολούλουδα, σημάδι αλάθευτο πως η άνοιξη έρχεται.

… Όμως απόψε θέλω να σού συνεχίσω το παραμύθι με τα φύλλα, τα δέντρα και το χιόνι. Το χτες και το αύριο που είναι ένα. Που όταν κοιτάζεις πίσω, βλέπεις εμπρός. Αν θέλεις κι εσύ … Θέλω να σου πω ένα παραμύθι. Ν’ αρχίσω;

ΥΓ. Τα δάκρυα απόψε

στο μαξιλάρι μου ως αύριο

θα έχουν γίνει αγριολούλουδα,

σημάδι αλάθευτο, έρχεται άνοιξη.