Σε μια χώρα όπου εδώ και δεκαετίες από το βήμα της ΔΕΘ οι πάντες έχουν τάξει τα πάντα, από πακτωλούς παροχών, μέχρι θάλασσα στα Τρίκαλα καταντήσαμε τα τελευταία χρόνια το μόνο που να μην έχει φορολογηθεί να είναι ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΣΠΙΤΙ ΣΤΟ ΛΙΒΑΔΙ.

Μια αμερικάνικη τηλεοπτική σειρά, που αναφέρεται στις φιλότιμες και τίμιες προσπάθειες μιας οικογένειας που προσπαθεί να επιβιώσει αυτοδύναμη και υπερήφανη και χωρίς κανενός είδους δεκανίκι από το δοβλέτι.

Το δοβλέτι είναι δοβλέτι.

Όρος που δεν αφορά μόνο στον τρόπο λειτουργίας της πάλαι ποτέ Οθωμανικής Αυτοκρατορίας,αλλά έγινε καθεστώς απανταχού της Γης και καθιερώθηκε ως ο καμβάς όπου με διπλοβελονιά και σταυροβελονιά υφαίνεται το αλισβερίσι μεταξύ κράτους και πολιτών.

”Πελάααατες μου”, όπως έλεγε ο αγαπημένος Θανάσης Βέγγος στις ταινίες.

Μια απαράμιλλης έμπνευσης ατάκα, που απογειωνόταν στην κυριολεξία από το ανεπιτήδευτα υποκριτικό ταλέντο του ηθοποιού,

που κατάφερνε να ενσαρκώνει ταυτόχρονα τον γοητευμένο και απογοητευμένο άνθρωπο που αγκωμαχάει για να ”τα φέρει βόλτα”.

Τον απαισιόδοξα αισιόδοξο, μόνο κατάμονο άνθρωπο που βασίζεται στις δικές και μόνο δικές του δυνάμεις για να επιβιώσει.

Αυτό το αγκομαχητό αναδύεται και στις συνεντεύξεις των πολιτικών αρχηγών, προς άγρα πελατείας.

Εν προκειμένω εκλογικής πελατείας.

Με μια διαφορά.Το δικό τους υποκριτικό ταλέντο είναι επιτηδευμένο χωρίς ίχνος υπερηφάνειας.

Την ίδια μυρωδιά πήραμε από την συνέντευξη του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ και επειδή αυτή η κολόνια κρατάει χρόνια, την ίδια θα πάρουμε και το επόμενο Σαββατοκύριακο από τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Οι πολιτικοί φυσικά μπορούν να εκφράζονται όπως θέλουν και να υπαινίσσονται ό,τι θέλουν και έτσι κρίνονται.

Απαιτείται όμως προσοχή από όλους εμάς όταν αναφερόμαστε στο δημόσιο λόγο μας σε ”εκλογική πελατεία”.

Συγκαταλέγονται σε αυτήν η οικογένεια Ίνγκαλς και ο Θανάσης μας;

Ή μήπως είναι ένα περιττό βάρος για τους πολιτικούς, αφού δεν εκλαμβάνουν ως παροχές τις ”παροχές” από το δοβλέτι;

Και σαν ένα περιττό βάρος από το οποίο δεν μπορεί να απαλλαγεί το καθεστώς και το αλισβερίσι όμως είναι εκ των ων ουκ άνευ, προσπαθεί διαστρεβλώνοντας την πραγματικότητα να του αλλάξει τα χαρακτηριστικά.

Είναι ντροπιαστική απαξίωση να συγκαταλέγουν και να χαρακτηρίζουν ως ”εκλογική πελατεία” τους, τους σύγχρονους ”Βέγγους”, τους ανέργους,τα νέα παιδιά που ξεζουμίζονται για 150 ευρώ με τετράωρη εργασία,τους χαμηλοσυνταξιούχους και γενικά όσους υποφέρουν από τις συνέπειες που είχε ένα εκτρωματικό μοντέλο ανάπτυξης που εφαρμόστηκε στη χώρα μας.

Όλες αυτές οι κοινωνικές ομάδες δεν είναι εκλογική πελατεία κανενός.

Είναι θύματα όλων.

Είναι μέγιστος μακιαβελισμός να προκαλείς θύματα για να τα κάνεις πελάτες.

Να καλλιεργείς απόγνωση για να θερίζεις ελπίδα.

Υ.Γ. Δέχομαι ασμένως τον χαρακτηρισμό του αναρχικού αντιεξουσιαστή,υπό την προϋπόθεση ότι θα σταματήσουμε να αποκαλούμε ”αναρχικούς” και ”αντιεξουσιαστές” τους κουκουλοφόρους μπαχαλάκηδες που δρουν σαν πραιτοριανοί πεμπτοφαλαγγίτες του καθεστώτος.

Αλεξάνδρος Μπέμπης