Νίκος Βασιλειάδης

Από χθες με διακατέχει μια αγωνία. Πήρα τηλέφωνο μια εταιρεία security για να εγκαταστήσω στο σπίτι κάμερες και συναγερμούς ασφαλείας, άλλαξα κλειδαριές, έβαλα σύρτες και σκέπτομαι σοβαρά να πάρω και υπηρεσία 24ωρης φύλαξης. Και όλα αυτά γιατί στο μπαλκόνι μου ( το πίσω που δεν βλέπει στον δρόμο ευτυχώς) επί 5 χρόνια βρίσκεται μια σπασμένη καρέκλα. Μια ίδια ακριβώς σπασμένη καρέκλα με αυτή που με υπερηφάνεια εκθέτει το Μουσείο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης και που τράβηξε το βλέμμα όλων των φιλότεχνων της υφηλίου συμπεριλαμβανομένου και του πρωθυπουργού μας. Άσε που τώρα που το σκέφτομαι θα πρέπει να ετοιμάσω το σπίτι μπασ και θέλει να θαυμάσει και την δική μου καρέκλα ο πρωθυπουργός.

Γιατί κύριοι και κυρίες που δεν σκαμπάζετε γρι από τέχνη, μια σπασμένη καρέκλα δεν είναι μια οποιαδήποτε καρέκλα. Είναι σπασμένη. Είναι σπασμένη για όλους τους κοινωνικούς, ψυχολογικούς, οικονομικούς, περιβαλλοντικούς λόγους που ταλανίζουν αυτή την στιγμή την ανθρώπινη κοινωνία. Μια σπασμένη καρέκλα είναι το σημάδι της απονενοημένης προσπάθειας του ανθρώπου να αφήσει έστω και λίγο πάνω της όλο το βάρος της ανθρώπινης ύπαρξης που έχει συσσωρεύσει στον αδιάκοπο και αγχώδη αγώνα δρόμου της πρόσκαιρης ύπαρξής του. Και όμως με δική του υπαιτιότητα η καρέκλα έσπασε γιατί ο ίδιος ο άνθρωπος επέλεξε να χτίσει την ζωή του και ό,τι τον περιβάλλει με φθηνά υλικά.

Και εδώ έρχεται το ερώτημα για τον καπιταλισμό και την υπερκατανάλωση γιατί το δίχως άλλο μια καρέκλα σπάει γιατί ο άλλος είναι χοντρός. Έτσι δεν είναι; Ή μήπως δεν άντεξε την πίεση της εποχής και σε μια πράξη διαμαρτυρίας ενάντια στο κοινωνικό προτσές (να που βρήκα φράση που να ταιριάζει με αυτή την λέξη), αποφάσισε να την πετάξει να την σπάσει; Μια σπασμένη καρέκλα είναι μια ολόκληρη ιστορία της ανθρώπινης ύπαρξης και των περιβαλλοντικών της ανησυχιών καθώς μπορεί να συμβολίσει την μετά χρήση εποχή που ακολουθεί . Να ανακυκλωθεί ή να παραμείνει ένα αιώνιο σκουπίδι που θα στιγματίζει την παρουσία του ανθρώπου στον πλανήτη γη; Όπως και να έχει το πράγμα εγώ έχω τις αγωνίες μου καθόσον ποτέ δεν σκέφτηκα πως θα είχα στο μπαλκόνι του σπιτιού μου ένα τόσο μεγάλης αξίας καλλιτεχνικό δημιούργημα. Και σκέφτομαι με λύπη εκείνο το τραπεζάκι από το ΙΚΕΑ που πέταξα τον Αύγουστο καθώς είχαν φαγωθεί τα πόδια του. Τώρα θα είχα πλήρη την συλλογή….Φευ…

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr