Μόνο στη Ρόδο

 Η «Ολική Επαναφορά» (Total Recall) του Paul Verhoeven δεν είναι κινηματογραφικό αριστούργημα. Είναι όμως ευρηματική χολυγουντιανή ταινία που κρατάει σε αγωνία το θεατή μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Η μαγεία του σασπένς είναι μία από τις μεγαλύτερες αισθητικές και συγκινησιακές ανακαλύψεις της αμερικανικής κινηματογραφικής βιομηχανίας. Στη συγκεκριμένη περίπτωση βοηθάει αποφασιστικά το βασικό σεναριακό μοτίβο. Ένας συνηθισμένος άνθρωπος, χτικιασμένος από τη ρουτίνα της καθημερινότητας, καταφεύγει στην εταιρία του μέλλοντος που έχει βρει τον τρόπο να μετατρέπει τα όνειρα σε πραγματικότητα. Έτσι λένε οι κριτικές. Εγώ το είδα από την αντίστροφη όψη του. Τη μετατροπή της πραγματικότητας σε όνειρο. Υπό την εκδοχή αυτή το σενάριο θα μπορούσε να είναι πολύ πιο ενδιαφέρον. Δυστυχώς όμως το όνειρο δεν είναι πάντα ευτυχισμένο παραμύθι. Ο ταλαίπωρος εργάτης του έργου μπλέκει άγρια στους αραχνοΰφαντους πλοκάμους της σκληρής ονειρικής πραγματικότητας και αγωνίζεται να ξεφύγει από το όνειρο, που αποδεικνύεται πιο δυναστικό από τη μίζερη ζωή του.

Δεν ξέρω αν ο ΣΥΡΙΖΑ, του τελευταίου καιρού, είχε ως πηγή έμπνευσης τη συγκεκριμένη ταινία. Μάλλον όχι. Δεν έχουν χρόνο για κινηματογράφο. Είναι όμως βέβαιο ότι πολιτικά συναντούν και επεξεργάζονται ένα παράλληλο σενάριο. Απέναντι στην, φαινομενική τουλάχιστον, σταθερότητα της δημοσκοπικής του κατάρρευσης επεξεργάσθηκε το σχέδιο της ολικής επαναφοράς στο προσκήνιο. Επιχειρεί να μετατρέψει το όνειρο σε πραγματικότητα. Είναι το πρώτο λεπτομερές και επεξεργασμένο σχέδιο που βλέπουμε να τίθεται σε εφαρμογή από την ανάληψη της εξουσίας από την ετερόκλητη σύμπραξη της κατ’ όνομα Αριστεράς με την ακροδεξιά απόφυσή της. Μέχρι τώρα η λέξη «σχέδιο» ήταν ξένη και άγνωστη στο λεξιλόγιο της Κυβέρνησης. Ζήσαμε και ζούμε ακόμα το βασίλειο του τυχάρπαστου, του ευκαιριακού, του καταστροφικού και αυτοκαταστροφικού, του «βλέποντας και κάνοντας» με τη χειρότερη εκδοχή του όρου. Εδώ όμως πρόκειται για ζήτημα επιβίωσης. Το θέμα είναι υπαρξιακό. Γι΄ αυτό βάλανε στην άκρη τις συνήθειές τους και λειτουργούν με αυστηρό και δομημένο προγραμματισμό.

Ποιο είναι το σχέδιο της ολικής επαναφοράς; Ας το συμπυκνώσουμε σε τίτλους.

Το παραμύθι της καθαρής εξόδου από το μνημόνιο

Οι σειρήνες ηχούν. Λίγη υπομονή ακόμα και θα τρώμε όλοι με χρυσά κουτάλια. Βγαίνουμε από το μνημόνιο, τελειώνει η επιτήρηση και αρχίζει η νέα εποχή υπέρβασης της λιτότητας και επανόδου στην αφθονία. Ο ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζει ότι ο λαός στερείται μνήμης και είναι πάντα ευεπίφορος να πιστέψει μια  ελκυστική επαγγελία, αρκεί να έχει το κατάλληλο εορταστικό περιτύλιγμα.

Τήρηση του διαχρονικού κανόνα της φαυλότητας

Διορισμοί, ευνοϊκές μεταθέσεις. Μια κρατική υπερδομή έμπλεη με κολλητούς, ανήψια, θυγατέρες, συντρόφους, συζύγους, κουμπάρους, φιλενάδες και ότι άλλο έχει ο μπαξές. Ένας εσμός ανεπάγγελτων κατακλύζει την ανώτερη κρατική ιεραρχία και αναπαράγει τον εαυτό της. Κάθε είδους μικροπολιτική και φαύλη υπόσχεση εξαπολύεται στην πιάτσα. Για να έχουν αξιοπιστία οι υποσχέσεις αυτές κάποιες υλοποιούνται, όπως για παράδειγμα η μετατροπή ΤΕΙ σε ΑΕΙ και τόσα άλλα, ο κατάλογος των οποίων θα καταλάμβανε τόμο.

Ο πολιτικός εκμαυλισμός των δημοσίων υπαλλήλων

Το διαρκές κλείσιμο του ματιού προς τους δημοσίους υπαλλήλους. «Μόνο με εμάς μπορείτε να είστε ήσυχοι», τους λένε. «Με τους άλλους θα ζήσετε μαύρες μέρες».

Η ηθική σπίλωση των αντιπάλων και η χειραγώγηση της Δικαιοσύνης 

Δίκες, δίκες, δίκες. Επί δικαίων και αδίκων. Να βγαίνουν από τα ντουλάπια αραχνιασμένες δικογραφίες με μοναδικό στόχο τη μετάθεση της ευθύνης και τη σπίλωση του αντιπάλου.  Πέρα από την ουσία η μεθοδολογία που ακολουθείται είναι τόσο έντονα χοντροκομμένη και παρακρατική ώστε να θέτει σε κίνδυνο την ίδια τη λειτουργία του πολιτεύματος. Ο Βαγγέλης Βενιζέλος έχει αναφερθεί διεξοδικά και αναλυτικά στη φύση αυτής της πρακτικής.

Ο έλεγχος της ενημέρωσης

Πρόσφατα τους πήραν χαμπάρι μέχρι και οι δημοσιογράφοι της ΕΡΤ. Η πολιτική τους, στο θέμα της ενημέρωσης, έχει όλα τα χαρακτηριστικά τριτοκοσμικού καθεστωτισμού.

Ο διεμβολισμός της Κεντροαριστεράς και η μεγάλη παγίδα

Με τρόπο συστηματικό εκδηλώνουν τον υστερόβουλο έρωτά τους προς την Κεντροαριστερά. Ρίχνουν τα δίχτυα τους και περιμένουν τη ψαριά με δέλεαρ τη συμμετοχή στη φθίνουσα παρούσα και μελλοντική, κατά τη γνώμη τους, εξουσία τους. Τάζουν. Απειλούν. Προσπαθούν να γοητεύσουν αλλά και να τρομάξουν. «Ποια σοσιαλδημοκρατία», ρωτούν ειρωνικά. «Εμείς είμαστε η σοσιαλδημοκρατία». «Ελάτε μαζί μας». Η επιχειρηματολογία πατάει πάνω στη μεγάλη παγίδα που έστησαν με τον εκλογικό νόμο. Άλλοτε το ψιθυρίζουν και άλλοτε το λένε ανοιχτά. Ακόμα και αν εκλεγεί ο Μητσοτάκης θα είναι Πρωθυπουργός υπό προθεσμία. Μετά έρχεται η απλή αναλογική. Τότε η τράπουλα θα κοπεί και θα ξαναμοιραστεί. Ας δημιουργήσουμε το νέο αντιδεξιό μέτωπο. Αρκετά με τον Καμμένο. Ήταν λύση ανάγκης.

Η αναβολή των δημοσιονομικών μέτρων του 4^ου Μνημονίου

Το μεγάλο παζάρι ξεκίνησε με τους δανειστές. Η διεκδίκηση είναι απλή. Να μη μειωθούν οι συντάξεις μέχρι τις επόμενες εκλογές. Φαίνεται πως το Σκοπιανό, ένα θέμα εθνικό που απαιτεί συναίνεση και λύση και το οποίο ναρκοθετήθηκε με αστοχίες ομόλογες με τις αστοχίες του Κυπριακού, μπαίνει κατά τρόπο ανεπίτρεπτο στην ανατολίτικη διαπραγμάτευση της εξάντλησης της τετραετίας. Δε διεκδικούν να μην κοπούν οι συντάξεις αλλά να πετάξουν την «καυτή πατάτα» στον κακό Μητσοτάκη.

Ψηφίστε μας για να μην εφαρμόσουμε τα μέτρα που ψηφίσαμε

Ο θρίαμβος του Μακιαβελισμού. Διαρρέουν με κάθε τρόπο πως μόνον αυτοί έχουν τη δύναμη και την πολιτική δυνατότητα να μην εφαρμόσουν τα μέτρα που ψήφισαν. Αντίθετα ο Μητσοτάκης μαζί με το Κίνημα Αλλαγής θα τα εφαρμόσουν πλήρως και θα κάνουν τη ζωή των πολιτών χειρότερη. Εφαρμόζουν ένα παλιό δόγμα της πολιτικής. Οι εκλογές δεν κερδίζονται και δε χάνονται λόγω επιβράβευσης ή τιμωρίας. Κερδίζονται και χάνονται στη βάση του ποιος καλλιεργεί στα διάφορα στρώματα του λαού τις μεγαλύτερες προσδοκίες ακόμα και αν αυτές είναι εμφανώς παραπλανητικές και αναξιόπιστες.

Αυτό είναι το σχέδιο. Κάθε μέρα που περνά το βλέπουμε να ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μας, πολύπτυχα και οργανωμένα. Έχει πιθανότητες να επιτύχει; Επειδή θέλω να είμαι ειλικρινής θα το πω καθαρά, όπως το είχα πει στα όργανα του πολιτικού φορέα στα οποία μετέχω. Ναι έχει. Κάποιοι φαίνεται ότι «τσιμπάνε». Κάποιοι άλλοι ότι γλυκοκοιτάζουν το δόλωμα. Προσωπικά θεωρώ την πιθανότητα της ολικής επαναφοράς του ΣΥΡΙΖΑ εφιαλτική προοπτική για τη χώρα.

Ίσως ο πυγμάχος έχει δίκιο. Το έχει διατυπώσει με μεγάλη ενάργεια. «Όλοι έχουν ένα σχέδιο μέχρι να φάνε τη γροθιά στο στόμα». Το απόφθεγμα ανήκει στον Μάικ Τάισον, το γνωστό πρωταθλητή της πυγμαχίας. Η γροθιά στο στόμα, μάλλον οι γροθιές στο στόμα, έρχονται η μια μετά την άλλη. Το φιάσκο της Novartis, το φιάσκο της επίσκεψης Ερντογάν, η σύλληψη των δύο στρατιωτικών που κρατούνται στις φυλακές της Αδριανούπολης. Η έκθεση της χώρας σε κίνδυνο πολεμικής εμπλοκής, εξαιτίας, μεταξύ άλλων, της ρητορικής ανοησίας του Καμμένου. Ο διεμβολισμός του σκάφους του Λιμενικού και η παρενόχληση  ελληνικού σκάφους στη Χίο. Η πτώση του Μιράζ και ο τραγικός θάνατος του Μπαλταδώρου. Το διαφαινόμενο ναυάγιο του Μακεδονικού, που από εθνικό θέμα το μετέτρεψαν σε μαζικές συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας.

Ο υπολειπόμενος χρόνος θα είναι μακρύς, τραχύς, απρόβλεπτος και πυκνός. Οι εκλογές θα γίνουν το Σεπτέμβριο του 2019. Δε θα χαρίσουν ούτε μία μέρα από την άχαρη και άδεια «εξουσία» τους. Κάπου στο βάθος αντιλαμβάνονται ότι, παρά το σχέδιο ολικής επαναφοράς, ίσως να μην ξαναέχουν την ευκαιρία που τους έδωσε το άστρο του Τσίπρα και η συγκυρία.

Πάνος Μπιτσαξής

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr