Κωστής Α.Μακρής: Είναι ζωγράφος-γραφίστας και συγγραφέας και ασχολείται με το έντυπο, το κείμενο, τη διαφήμιση και την οπτική και λεκτική επικοινωνία.

Κωστής Μακρής

Βροχή δυνατή έξω. Κεραυνοί. Αστραπές. Μπουμπουνητά.
Στο σαλόνι μας το χριστουγεννιάτικο δέντρο

―«Σαν τη νύφη στολισμένο

φουντωτό καμαρωτό,

να το δέντρο φορτωμένο

στο σαλόνι τ’ ανοιχτό»―,

ατάραχο απέναντι στα ακραία καιρικά φαινόμενα.
Εμείς, αφού έχουμε φάει για βράδυ, βλέπουμε αραχτοί στους καναπέδες μια αμερικάνικη χριστουγεννιάτικη αρλεκινοειδή ταινία.

Δεν είναι σπουδαία, αλλά είναι μαλακτική σαν ζεστή σούπα, αφελής και ευχάριστη.
Είναι αργά. Θέλει ακόμα είκοσι λεπτά για να τελειώσει η ταινία αλλά δεν έχουμε αγωνία για το τι θα γίνει. Θα έχει σίγουρα «χάπι εντ».
«Πάμε, σιγά σιγά για ύπνο;» λέει η σύζυγός μου.
«Και δεν πάμε…» λέω. Χωρίς να νυστάζω ιδιαίτερα. Έχω όμως ένα καλό ―που μου αρέσει εννοώ― βιβλίο στο κομοδίνο.
Καθώς ετοιμάζομαι να σβήσω το φως, βλέπω κάτι μικρό και μαυριδερό στον τοίχο.

Πλησιάζω.
Είναι η μύγα στο σαλόνι.

Μια μύγα χοντρουλή, τριχωτή. Δεν πετάει όταν την πλησιάζω.

Περπατάει για λίγο στον τοίχο και μετά, με ένα μικρό πέταγμα, πηγαίνει σε ένα μικρό φωτιστικό, εκεί δίπλα.

Δεν λέω τίποτα στη γυναίκα μου γιατί θα μου πει να τη βγάλω έξω και κάτι με εμποδίζει να το κάνω. Δεν θέλω να το κάνω.

Βρέχει έξω και κάνει κρύο. Σχεδόν χειμώνας.

Και η μύγα στο σαλόνι μοιάζει να μετράει ώρες, μέχρι να… Τόσο νωθρή, σαν παραιτημένη από τη ζωή.
Πού να τη βγάλω έξω; Στο κρύο, στη βροχή… Δεν μου πάει.
Δεν παριστάνω τον ούλτρα ζωόφιλο ή φιλόζωο.

Είμαι ένα σαρκοφάγο ον, σαν τους πολύ αρχαίους προγόνους μου, που στέλνανε την κνίσσα από τα ψητά τους σφάγια στους θεούς τους. Είμαι ένας «χόμο σάπιενς», το πιο επικίνδυνο είδος στον πλανήτη.
Θα πω εγώ, υποκριτικά, ότι «Δεν πειράζω ούτε μύγα»;

Μωρέ, την πειράζω και την παραπειράζω! Όταν είναι καλοκαίρι και έχω ιδρώσει και έρχεται και μου κολλάει επίμονα και ξανά και ξανά και της λέω «Α, πας φυρί-φυρί να σε εξοντώσω!» και εκείνη ―ίσως επειδή δεν καταλαβαίνει τα ανθρώπινα και μάλιστα τα ελληνικά― επιμένει να έρχεται στο ιδρωμένο πόδι, χέρι, λαιμό, αυτιά…
Ε, ναι. Δεν είμαι ο άνθρωπος που δεν πειράζει ούτε μύγα.
Αλλά αυτή η μύγα στο σαλόνι…
Είναι και στολισμένο το δέντρο, έχει και από κάτω του την φάτνη…
Πώς να πειράξω αυτή την δόλια, σχεδόν ετοιμοθάνατη μύγα;
Μπορεί να είναι λίγο βρομιάρα, μπορεί να έχει βοσκήσει πρόσφατα σε ακαθαρσίες, μπορεί χίλια δυο… Αλλά δεν θέλω να είμαι εγώ αυτός που, μια τέτοια μέρα, θα την βγάλει έξω στη βροχή και στο κρύο. 
Της λέω «Καληνύχτα, μύγα», σβήνω το φως και πάω για ύπνο.

Κωστής Α. Μακρής
05 Δεκεμβρίου 2025