Η Ματίνα Ράπτη -Μιληλή είναι Κοινωνιολόγος με ειδίκευση στην κακοποίηση ανηλίκων. Ζωγραφίζει σε πέτρες, κεραμίδια και αρέσκεται στην παρατήρηση ανθρώπων και των ιστοριών τους.

Η καρδιά είναι ένας μυς. Είναι ένα μυικό όργανο στο μέγεθος μια γροθιάς.  Το ξέρατε αυτό; Το ξέρατε.  ‘Ενας ακόμα μυς στο σώμα μας, αλλά  πολλή κούραση ο καημένος. Μέρα νύχτα δεν σταματάει να πάλλεται. Όσο ζούμε και αναπνέουμε. Για την ακρίβεια ζούμε και αναπνέουμε εξ αιτίας του, της.  Στην χαρά μας, στην λύπη, στην τρομάρα, στην ηρεμία, στην λαχτάρα, στα όνειρά μας. Όλοι μας έχουμε τον ίδιο μυ που όμως για κάθε έναν από εμάς πάλλεται διαφορετικά. Το ζητούμενο, θα μου πείτε, είναι να μην σταματάει. Σωστό κι αυτό. Αλλά… αυτό το αλλά που ζει αγκαλιά με την καρδιά μας, καρδιά μου, αυτό τα αλλάζει όλα. 

Χτυπάς, καρδιά μου,  σαν αυτό το τεράστιο το ρολόι στο τοίχο της κουζίνας. Ένα φτηνό είναι, μεταλλικό,  με μαύρους αριθμούς και έναν λεπτοδείκτη κολλημένο στο παρά πέντε. Αγορασμένο από ένα παζάρι πολυτελείας, προσφορά. Μια μπαταρία μικρή θέλει μόνο.  Όλη μέρα δεν το ακούω καθόλου. Με την φασαρία της μέρας, τα κορναρίσματα, τα κουδούνια, τον απορροφητήρα, την τηλεόραση. Τις νύχτες όμως, λες και ζωντανεύει το άτιμο. Το ακούω ακόμα κι από την κρεβατοκάμαρα. Αν μάλιστα του δώσω λίγη σημασία τότε κάνει κάτι σαν αντίλαλο μέσα στο κεφάλι μου. 

Πολύ κουβέντα για ένα ρολόι, θα μου πείτε.  Μα το ρολόι στην θέση της καρδιάς ακούγεται κι αυτό πιο δυνατά τις νύχτες. Ψέματα;  Καρδιά μου τί να σε κεράσω, που λέει και το τραγούδι. 

Όλες οι σκέψεις κάνουν αυτόν τον ακοίμητο  μυ να αλλάζει ρυθμό εντός μου. Λες πως μπορείς να μετρήσεις με ακρίβεια το ένα χτύπημα από το άλλο, αλλά δεν είναι η μόνη αλήθεια του.  Κι έχει πολλές αλήθειες που ζουν μέσα στα κρυφά δωμάτιά του, της. Πολλά κλειδιά που κλειδώνουν και ξεκλειδώνουν τις βαλβίδες του, της. Η καρδιά, καρδιά μου, μερικές φορές δεν αντέχει άλλο. Αυτό κρατήστε το για σίγουρο. Το υπογράφω σαν να λέμε. Την πολύ χαρά ίσως και να την αντέχει, αλλά αυτή η στεναχώρια την διαλύει. Χάνεται το μέτρημα και η σειρά. Το βήμα. 

 Μετριέται η στεναχώρια άραγε; Η θλίψη, η απογοήτευση; Μπορεί και να μετριέται τελικά. Σε χτύπους.  Η μαχαιριά στην καρδιά είναι που είναι πάντα η χαριστική. Ρέει το αίμα της και χάνεται.  Κόκκινη βροχή που στάζει από τον ουρανό. Από τα σύννεφα στάζει πάνω μας. Σαν να βρέχει αδικία, δυστυχία, απελπισία, αηδία. Το αίμα των αθώων ψυχών. 

Και πόσα μπορούν να αντέξουν οι καρδιές μας πριν να  χάσουν το ρυθμό τους τελικά; Πριν να γίνουν πέτρα. Όχι από λάθος, όχι από αδιαφορία. Μιλάμε για τις καρδιές που νιώθουν. Που ημερώνουν με μια αγκαλιά και χτυπάνε σαν τρελές στην μεγάλη αγάπη. Οι κανονικές, οι ανθρώπινες.  

¨Μα πώς πάει η καρδιά σου;¨  έτσι δεν λέμε; Πώς πάει η καρδιά σου να κάνεις ετούτο και  κείνο και το άλλο,  το τρομερό, το αδιανόητο και εκείνο το άλλο  που δεν λέγεται. Εσύ στις φωτογραφίες. Για σένα λέω. Πώς; Εκτός κι αν δεν έχεις καρδιά. Πράγμα αδύνατο. 

Κάποιες  καρδιές σίγουρα θα πάνε λάθος. Χαλασμένες, ξεκούρντιστες, άρρωστες, θα είναι, αλλά χτυπάνε. Και δεν θα έπρεπε. Όπως δεν θα έπρεπε να πω αυτό που λέω, αλλά και μένα δεν βαστάει η δική μου η καρδιά όλα αυτά που ακούω, διαβάζω, ζω, και κάνει σαν το  ρολόι στο τοίχο της κουζίνας την νύχτα. Χτυπάει εντός μου εκκωφαντικά κι όλοι οι άλλοι ήχοι σβήνουν σαν να τους καταπίνει το σκοτάδι. Το σκοτάδι εντός εκείνων των άκαρδων.