Μην μπερδευτείτε.Δεν έγινα υπουργός ούτε βουλευτής όπως παλιοί μου φίλοι και σύντροφοι νυν νεοδημοκράτες. Ετσι όπως σκέπτομαι και γράφω δεν με θέλει κανεις αλλά κυρίως δεν το θέλω εγώ και μάλιστα καθόλου. Το μόνο που θέλω είναι το μάχιμο λειτούργημα του συνηγόρου και τον αιρετικό του λόγο. Με κανέναν κατα τα λοιπά , τογε νυν εχον. Είναι από την εκδήλωση στη Βουλή για τον ΓΑ Μαγκάκη. Την φωτό μου την έστειλε ο αγαπητός μου και σεβαστός φίλος, πανάξιος εισαγγελικός λειτουργός σε αποστρατεία πλέον, Βασίλης Μαρκης, ως ενθύμιο μου έγραψε. Εγώ σπάνια κρατώ φωτό είμαι εξαιρετικά αμελής. Δεν έχω όπως μου έλεγε εκεί ο Απόστολος Κακλαμάνης, αειθαλής και διαυγής, το μικρόβιο της «αυτό αναφορικότητας». Αλλά αυτή την φάση, άνευ άλλης σημασίας, θέλω να τη κρατήσω στη μνήμη.

•Ήταν μια ευκαιρία να θυμηθώ το δάσκαλο μου. Να μιλήσω για το κύριο μέλημα του όταν ανέλαβε και το έργο στο οποίο συνετέλεσα τότε με τις μικρές μου δυνάμεις. Ο τίτλος είναι «η θωράκιση της Δημοκρατίας». Οτι έγινε τότε σωστό ή λάθος είχε στη βάση του αυτό το σκοπό. Πάντα επίκαιρο. Τότε και τώρα. Το 1982 η δημοκρατια είχε σταθεροποιηθεί από την πιθανότητα εκ νέου κατάλυσης.Υπαρκτός κίνδυνος στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 70.Κινδύνευε και κινδυνεύει και τώρα από την αισθηση παντοδυναμίας αυτό είπα. Την ουσιωδη αλλοίωση της. Την αποδυνάμωση των θεμελιωδών δικαιωμάτων και των θεσμών της. Ιδιως όταν αυτό γίνεται ανεπαισθήτως οπως λέει ο Καβάφης. Ο τεχνικός όρος είναι «νοσφιση». Άγνωστη για τους περισσοτερους λέξη ευτυχώς.

Πώς; με την ασυδοσία του ακαταδιωκτου, με την χειραγώγηση της Δικαιοσύνης, με τον πειρασμό του μεγάλου αδελφού, με την αποδυνάμωση των ανεξάρτητων αρχών, των θεσμικών αντιβάρων, με τη συρρίκνωση δικαιωμάτων. Όταν το έτσι θέλω γίνεται υπέρτατος νόμος.   Δεν έχει σημασία πώς λέγεται ο εκάστοτε παντοδύναμος. Το 1982 λεγόταν ΠΑΣΟΚ. Κάποια στιγμή λεγόταν Συριζα. Τώρα το λένε Μητσοτάκης. Το ανακλαστικό της προστασιας του πολύτιμου αγαθού της Δημοκρατίας πρέπει πάντα να μπορεί να λειτουργεί. Contra omnes. Εναντίον όλων και υπέρ όλων.