Η Ελένη Καραγιάννη είναι Αθλήτρια Τριάθλου και ζει στη Ρόδο

Ξυπνάς το πρωί και είσαι κουρασμένη γιατί κάθε μέρα που ξημερώνει περνούν τα χρόνια, πρέπει να ετοιμάσεις το πρωϊνό της οικογένειας, να ταΐσεις το σκυλί σου, να ετοιμάσεις το μεσημεριανό να ετοιμαστείς και να πας στη δουλειά σου, να εργασθείς.  

Πάντα σ’ άρεσε να εργάζεσαι γιατί αυτό σου δίνει αυτοπεποίθηση, σε προσδιορίζει.  Πολλές φορές έχουμε καλές σχέσεις με την οικογένειά μας, άλλες φορές όχι, μπορεί κάτι όχι και τόσο ευχάριστο να μας συμβαίνει στο σπίτι αλλά όταν πηγαίνουμε στη δουλειά μας, ..κουβαλώντας όλα αυτά που έχουμε μέσα μας, όλα όσα μας βασανίζουν, κάνουμε μία παύση, τα ξεχνάμε και γινόμαστε κάτι ανταγωνιστικό. 

Συνεχίζουμε και πάλι από κει που σταματήσαμε, απ’ το σπίτι, ξεκινάμε να ετοιμαζόμαστε, τι θα φορέσουμε, πως θα είμαστε, μας αρέσουμε; Αυτό εξαρτάται από το πώς νιώθουμε μέσα μας, και αυτό εξαρτάται πολλές φορές από το τι εισπράττουμε από τους γύρω μας.  Ολόκληρη και περίπλοκη διαδικασία να πάμε στη δουλειά.

Πολλές φορές ακούμε μουσική στο δρόμο στο αυτοκίνητό μας, ή με τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς ξεχνιόμαστε από τη φλυαρία κάποιου, παρατηρούμε τους γύρω μας.  Σημασία έχει να φθάσουμε στην εργασία μας πολλές φορές λίγο καθυστερημένα και τρέχουμε να προλάβουμε…

Πάμε στο γραφείο, προσπαθούμε να συντονιστούμε μόλις περνάμε την πόρτα της δουλειάς «γυρνάμε τον διακόπτη» κι αρχίζουμε να σκεφτόμαστε τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις μας.  Σαν εργαζόμενες γυναίκες αρχίζουμε να «εκπαιδεύουμε» τους εαυτούς μας σε δεξιότητες και ικανότητες που δεν γνωρίζαμε ότι έχουμε.  Υπάρχον οι ικανότητες στο να φέρουμε κάποια εργασία εις πέρας και άλλες στην επικοινωνία, στη διαχείριση του χρόνου μας, στη διαχείριση των σχέσεων και των συναναστροφών μας.  Εκεί μπορεί να μη μας σεβαστούν δεν έχουν όλοι την ίδια παιδεία και καλλιέργεια.. πρέπει να συνεχίσουμε να είμαστε υγιείς.

Προσπαθούμε να μεταμορφωθούμε σε σούπερ γυναίκες ηρωίδες που θα σώσουμε τον κόσμο να παραδώσουμε κάτι καλύτερο στα παιδιά μας.  Ξέρουμε ότι οι αντιλήψεις της κοινωνίας μας για τις γυναίκες όσο κι αν διαμαρτύρονται τα φεμινιστικά κινήματα δεν άλλαξαν στο τίποτα.  Οι γυναίκες θα είναι πάντα σε μειονεκτική θέση, οι άντρες όχι δυστυχώς αυτή είναι η κοινωνία μας και όσο και να λέμε ότι υποστηρίζουμε τις γυναίκες δυστυχώς αυτό δεν ισχύει στην πράξη.

Αναφερόμαστε  για σεβασμό στους πολλαπλούς ρόλους των γυναικών που ενώ υποτίθεται ότι έχουν χειραφετηθεί και έχουμε ισότητα, τελικά πολλαπλασιάστηκαν οι ευθύνες των γυναικών σε όλα τα επίπεδα. 

Είναι οι σύγχρονες γυναίκες αυτές που πολεμάνε για την ισότητα, για ένα καλύτερο κόσμο, για τα παιδιά τους.  Όλες οι γυναίκες κατά βάση αντιμετωπίζουν τις ίδιες δυσκολίες αναλόγως των επιλογών τους.  Γυναίκες  που οι ευθύνες δεν τις άφησαν να γίνουν μάνες κι άλλες έγιναν μάνες και πατεράδες μαζί.  Άλλες πολεμάνε για την ισότητα των φύλων και άλλες για τα δικαιώματα των ζώων.  Τελικά τι μένει; Τι θυμόμαστε, τις δυσκολίες, τις εμπειρίες και τις αδικίες.  Η κατακτήσεις αυτών των γυναικών είναι να αναγνωρίζουν στους εαυτούς τους ότι πάλεψαν σε έναν άνισο αγώνα με αξιοπρέπεια και έμειναν όρθιες. 

Συναντάμε νεαρά κορίτσια που ξεκινάνε τα πρώτα τους βήματα και μοιάζουν οι καταστάσεις σαν να βρισκόμαστε στη μηχανή του χρόνου… πριν αρκετά χρόνια ήμουν κι εγώ κάπως έτσι με φόβο και αγωνία, δεν ξέρουν, έχουν άγνοια κινδύνου, είναι ακόμα παιδιά, ευχόμαστε να μην δυσκολευτούν να έχει αλλάξει κάτι σε όλη αυτή την πορεία.  Κι όμως όση έτοιμη γνώση κι αν έχουμε να προσφέρουμε δεν είναι ποτέ αρκετή γιατί ο κόσμος δεν είναι ποτέ ίδιος, παρόλα αυτά την επιλογή να είμαι εργαζόμενη δεν θα την άλλαζα.

Ελένη Ν. Καραγιάννη
Αθλήτρια Τριάθλου