• Πριν πέντε μέρες έγραψα ένα σημείωμα. «Στείλτε τον στον Κορυδαλλό για να τελειώνουμε με αυτό το θέμα». Δεν μπήκα ούτε και τώρα θα μπω σε νομική συζήτηση. Το ζήτημα δεν είναι νομικό. Πολύ πρακτικά και απλά μίλησα για τη παγίδα της ηρωοποίησης που έστησε έντεχνα ο Κουφοντίνας. Μια παγίδα στην οποία, από κακή εκτίμηση  πέφτει όλο και βαθύτερα η κυβέρνηση. Γιατι το διακύβευμα είναι στην τελική ανάλυση γελοίο. Ο Κουφοντίνας έχει εκτίσει στο Κορυδαλλό 16 χρόνια. Ας εκτίσει εκεί και τα υπόλοιπα. Σιγά το θέμα. Εκεί κρατούνται και οι λοιποί της εγκληματικής του οργάνωσης. Ας πάει να τα βρει μαζί τους για το τι έφταιξε για την αποτυχία της επανάστασης, τι γίναν τα λεφτά των ληστειών, ποιος κάρφωσε ποιον και ποιος ήταν πιο ψηλά στην ιεραρχία των δολοφονιών. Έγινε ξαφνικά το Δομοκός ή Κορυδαλλός κεντρικό ζήτημα του δημοσίου διαλόγου. Έγινε δηλαδή ακριβώς αυτό που ήθελε ο  Κουφοντίνας. Πόσο «χάνος» πρέπει να είσαι για να καταπιείς αυτό το δόλωμα, Μιχάλη μου; Άντε τώρα από το πουθενά ξανά μανά να διαχειρίζεσαι συλλήψεις υποστηρικτών, επιθέσεις και τον κίνδυνο αναβίωσης μιας τρομοκρατικής απειλής που την είχαμε ξεχάσει. Μετά από τόσο κόπο και τόση προσπάθεια και με καλά αποτελέσματα. Να φτάσουμε στη τρέλα να ασχολείται η διεθνής αμνηστεία. Για ποιον; Για ένα τύπο που βουτήχτηκε στο αίμα, απείλησε τη Δημοκρατία και επιμένει ότι είχε δίκιο.

• Διαβάζω εμβριθείς και αξιόλογες αναλύσεις για τη σωφρονιστική νομοθεσία και όλο και πιο πολύ την ομπρέλα του δόγματος «η δημοκρατία δεν εκβιάζεται». Ποιος σας το είπε ότι δεν εκβιάζεται; Το μεγαλύτερο μέρος του δημοσίου βίου είναι η διαχείριση εκβιασμών. Από κάθε πιθανό και απίθανο εκβιαστή. Οπαδούς, μπαχαλάκηδες, συντεχνίες, εκλογικές πελατείες που ζητούν προνόμια, οικονομικά ισχυρούς, οργανωμένα συμφέροντα, δανειστές, εκδοτικά συγκροτήματα, νταβατζηδες, μηχανισμούς τρολαρίσματος, φαύλους υπουργούς, ισχυρούς τοπάρχες να συνεχίσω ή φτάνει; Το θέμα δεν είναι αν η δημοκρατία εκβιάζεται αλλά πώς απαντάς στον εκβιασμό. Και σας διαβεβαιώ πως έχω δει τα πάντα. Κυβερνήσεις και πρωθυπουργούς να υποκύπτουν, να αντιστέκονται, να νικάνε , να ηττώνται, να συμβιβάζονται. Πάντων χρημάτων μέτρο το αποτέλεσμα.  Εκεί κρίνονται όλα.

• Δεν είμαι αμοραλιστής. Κάθε άλλο. Η ηθική στη πολιτική είναι αναγκαία. Αρκεί να μη σε κάνει να χάνεις το μείζον αναζητώντας τη ματαιότητα του ελάσσονος, του ασήμαντου του δευτερεύοντος.