Στοά Νικολούδη, ιστορική, σιωπηλή, άδεια, σχεδόν μεταφυσική. Δεν είναι μόνο το ότι ως στοά θεωρείται κάποιος διάδρομος που ενώνει έναν κεντρικό δρόμο με έναν άλλο. Μοιάζει επίσης η στοά να οδηγεί από την μία πραγματικότητα σε μιαν άλλη, διαφορετική. Τελευταία επισκέπτομαι τις ξεχασμένες στοές αυτής της πόλης. Μικροί κόσμοι ασφαλείς μέσα στο ημίφως τους, με τα παλιά μαγαζιά, κλειστά ή ημίκλειστα πια, κυρίως ουζερί για τα γύρω γραφεία. Ένα μυστικό, ένα αίνιγμα από το παρελθόν πλανιέται. Χώροι σαν ασπρόμαυρες, παλαιικές φωτογραφίες.

Σκέφτομαι πως τα όντως ατμοσφαιρικά αρχιτεκτονήματα – κι όχι τα σκηνογραφημένα – πρέπει να κρίνονται από το εάν μπορεί να ανέβει μια θεατρική παράσταση, ένα αυθόρμητο ” δράμα ” σε αυτά. Εδώ ο χώρος μοιάζει ιδανικός. Ιδανικά φωτισμένος, ιδανικά σιωπηλός.

Προσέξτε τις τρεις φιγούρες στο βάθος του πλάνου : Είναι ερινύες ή εξάγγελοι; Σίγουρα έρχονται από πολύ μακριά και ασφαλώς κομίζουν ειδήσεις. Καλές ή δυσοίωνες; Ένα κυανό φως μπλεδίζει πάντως εκεί κάτω. Ελπίδα; Καθίστε αναπαυτικά όπου η φαντασία σας ορίζει και συγκεντρωθείτε. Σε λίγο αρχίζει το έργο!

ΥΓ. Με την έκπληξη πάντα να καραδοκεί: Εν προκειμένω από το σπίτι – μουσείο και σπηλιά των θησαυρών – η καθόλου απρόσμενη θεατρικότητα – του Διονύση Φωτόπουλου το, μοναδικό, πορτραίτο του νεαρού Μάνου Χατζιδάκι από τον Διαμαντή Διαμαντόπουλο (περισσότερα προσεχώς στο υπό έκδοση βιβλίο μου).