Επικοινωνούμε μέσω ενός κοινού άγχους, μέσω μιας γενικευμένης ανασφάλειας. Ανταλλάσσουμε μη προσδιορισμένο φόβο. Δεν μπορούμε να μετρήσουμε τον χρόνο, να τον τιμολογήσουμε ψυχικά.

Μοιάζει να έχει πάθει συλλογική καθίζηση η κοινωνία. Η πανδημική νόσος στην πραγματικότητα είναι η απορία, το ερώτημα, το ζητούμενο για το αύριο.

Αποδομείται το συλλογικό υποκείμενο, υποχωρεί έναντι του ναρκισσισμού των μικρών διαφορών. Θεριεύει ο ατομικισμός παντού.

Ακόμη και μέσα στο ίδιο το στενό οικογενειακό και εργασιακό περιβάλλον εδραιώνονται πλέον εύκολα σχέσεις εξουσίας, κυριαρχίας και υποταγής.

Αναδύονται αρχέγονα ένστικτα( ασυγκράτητες ενορμήσεις, παροξυσμοί βίας-επιθετικότητας, νευρωτικές και σχιζοειδείς συμπεριφορές).

Ο βίος άλλαξε. Η ζωή έχει μεταλλαχθεί. Πολύ πριν την ακρίβεια, πριν τον πόλεμο, πριν την πανδημία( στην χώρα μας και πριν από τα μνημόνια).

Το σύστημα είναι επιθετικό, εντελώς αποικιοκρατικό για τον ψυχισμό. Κατακτά ανθρώπινο χρόνο με συνεχόμενες κρίσεις εδώ και χρόνια (χρηματοπιστωτική, δημοσιονομική, πανδημία, ενεργειακή, κλιματική, τώρα πολεμική και πληθωριστική, η επόμενη αύριο ίσως να είναι επισιτιστική)

Και εμείς αρνούμαστε πεισματικά να τις αποδώσουμε με το πραγματικό τους όνομα (καπιταλιστική κρίση υπερσυσ-σώρευσης). Οπότε και τις βιώνουμε υπαρξιακά ως ενιαία, διαρκή και γενικευμένη κρίση πανικού.

Ο άνθρωπος και ο βίος του αλλάζει διότι αναδιαρθρώνεται το λογισμικό του. Και αυτό συμβαίνει διότι είναι ο καπιταλισμός από το 2008 μέχρι σήμερα που αναδιαρθρώνεται. Μετατοπίζει όρια, εκκαθαρίζει κεφάλαιο( ανθρώπινο, εμπράγματο, άυλο). Δημιουργεί νέα σχεσιακά οικονομικά υποκείμενα σε νέες αγορές, σε νέους χωροχρόνους κερδοφορίας για το κεφάλαιο.

Αποσυντονίζει το ανθρώπινο συναίσθημα, την ηθική νοημοσύνη, την φαντασία και την δημιουργικότητα. Και το κάνει όπως ακριβώς αναδιατάσσει ολιγοπώλια και οικονομικούς ανταγωνισμούς.

Μέσα μας κυκλοφορεί ο καπιταλισμός, όχι μόνο τα συμβάντα, όχι απλά τα δρώμενα. Εντός μας έχει σωματοποιηθεί το διαχρονικό συστημικό άγχος, η πολιτισμική δυσφορία.

Είμαστε εξ ολοκλήρου υποκείμενα του συστήματος, διαρκώς σε έγκληση και αναφορά, με διαρκώς συρρικνωμένο ατομικό και συλλογικό ιστορικό χρόνο.

Και αυτό γιατί τα συμβάντα είναι προσομοιωτικά, είναι ανεστραμμένη πραγματικότητα. Σαν να έχουν μεταφερθεί από το πραγματικό στο συμβολικό.

Γεωπολιτικοί αναδασμοί και διεθνές στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα συμφερόντων χρησιμοποιούν τον πόλεμο ως γενικευμένη απειλή, αλλά η πραγματικότητα είναι άλλη.

Είναι ο καπιταλισμός που συνεχίζει να αποικίζει τον ατομικό χρόνο για να εκμεταλλεύεται το διαρκώς μεταβαλλόμενο ψυχικό μας λογισμικό.

Και το κάνει σπρώχνοντας στα όρια τους τα αρχέγονα ένστικτα αυτοσυντήρησης. Είναι το εμπόρευμα-φόβος, το προϊόν – θάνατος που έχει ροή, που κυκλοφορεί στα δίκτυα, στις οθόνες.

Και καθυποτάσσει τις μάζες, αναβάλλει την απόλαυση, ακυρώνει την επιθυμία.

Κοινώς, αναστέλλει τον βίο….