Η Ματίνα Ράπτη -Μιληλήέχει πτυχίο Κοινωνιολογιας και η πτυχιακή της εργασία ήταν πάνω στην κακοποίηση ανηλίκων. Γράφει μικρές ιστοριες που εχουν να κάνουν με το σήμερα και το χθες. Της αρέσει να παρατηρεί τους ανθρώπους γύρω της και να ακούει τις ιστορίες τους.

Δεν ξέρω αν το κατάλαβες αλλά η αντίστροφη μέτρηση έχει ήδη αρχίσει. Η γνωστή εταιρία παιχνιδιών που αγαπάς να μισείς δεν σε αφήνει έτσι κι αλλιώς να το ξεχάσεις… Κάθε μέρα ένας ακόμα φιόγκος προστίθεται στο δέντρο που στήνεται στο μυαλό σου. Κάθε μέρα βλέπεις παντού γιορτινά φώτα, οι βιτρίνες βάζουν τα καλά τους και τα αυτοκίνητα στους δρόμους σαν να διπλασιάζονται μαγικά! Κάθε μέρα οι άνθρωποι τρέχουν όλο και περισσότερο, βιάζονται, αγανακτούν μέσα στα αυτοκίνητά τους. Κάθε μέρα λίγο λίγο μπαίνεις σε κλίμα γιορτινό, στρώνεις χαλιά, στρώνεις τραπεζομάντηλα πιο… κόκκινα, θέλεις να είσαι συνέχεια κοντά σε εμπορικά κέντρα, έξω από μαγαζιά, μέσα σε μαγαζιά, να μιλάς για αγορές να γράφεις λίστες με δώρα και έξοδα. Κάθε μέρα το νιώθεις όλο και πιο έντονα, είσαι όλο και πιο κοντά στα Χριστούγεννα.

Σκέφτεσαι τις κούτες, τα κουβαλήματα, τις προετοιμασίες. Κάθε χρόνο εύχεσαι για τις τέλειες γιορτινές μέρες, κάθε χρόνο εύχεσαι να χιονίζει την παραμονή και ονειρεύεσαι τον τέλειο Χριστουγεννιάτικο δέντρο στο σαλόνι σου. Κάθε χρόνο βλέπεις τις ίδιες Χριστουγεννιάτικες ταινίες και κάθε χρόνο μια αφηρημένη μαμά ξεχνάει τον πανέξυπνο Βενιαμίν της οικογένειας να κάνει Χριστούγεννα μόνος στο σπίτι. Κάθε χρόνο τα ίδια. Κι όμως, κάθε χρόνος είναι τόσο διαφορετικός από τον προηγούμενο! Το παράδοξον του. Λες, γιατί; Και αρχίζεις να το σκέφτεσαι πίνοντας ένα φλιτζάνι αχνιστή σοκολάτα σε μια κούπα που έχει για χερούλι τον σκούφο του Αϊ Βασίλη. Ίσως γιατί υπάρχουν πολλοί τρόποι να περάσεις τα Χριστούγεννα σου και ίσως ίσως να μην τους έχεις δοκιμάσει όλους ακόμα, αν και θα το ήθελες. Χριστούγεννα με οικογένειες, χωρίς οικογένειες, σε ξένα σαλόνια, σε οικεία σαλόνια, με παλιούς φίλους, με νέους φίλους, με απλούς γνωστούς, με αγνώστους . Σε ξενοδοχεία, σε μπαράκια, σε μπουάτ, σε ρεμπεταδικα, σε μεγάλες πίστες, σε χειμερινούς προορισμούς, σε εξωτικούς προορισμούς, στο εξοχικό σου ή φιλοξενούμενος σε φιλικά εξοχικά. Με την απλότητα του Ευτύχη, ή με την χλιδή του Δούση. Με κέφι, με ανυπομονησία, με κούραση, με χαρά, με στεναχώρια ( όλα μέσα στην ζωή είναι άλλωστε και οι άνθρωποι φεύγουν, δυστυχώς… )

Μέσα σε όλα πέρασες και κάτι αλλόκοτα Χριστούγεννα μοναξιάς (τότε με την πανδημία, θυμάσαι; Τι ήταν κι αυτό;!) Και ίσως να σκέφτεσαι, μα τί μπορεί να κάνει αυτά τα τόσο διαφορετικά Χριστούγεννα να είναι και τόσο ίδια; Ναι, ξέρω, πολύ κλισέ και αναμενόμενη ατάκα, αλλά εδώ δεν υπάρχει άλλη απάντηση εκτός από την αγάπη. Η αγάπη είναι που κάνει τα Χριστούγεννα να έχουν σημασία. Χωρίς αυτήν οι μέρες που έρχονται δεν έχουν κανέναν νόημα και καμία διαφορά από οποιαδήποτε άλλη χειμωνιάτικη μέρα. Χωρίς την αγάπη τί νόημα έχει αυτήν τη μέρα να πας στην εκκλησία, να ανοίξεις το σπίτι σου, να μοιραστείς το φαγητό σου, να χαρίσεις δώρα, να φορέσεις τα καλά σου, να ανοίξεις την καρδιά σου και την ψυχή σου. Θα μου πείς, τις άλλες μέρες δεν πρέπει να υπάρχει αγάπη; Ερώτημα ρητορικό.

Κι έτσι όπως οι μέρες κυλούν αντίστροφα και βγαίνουν από τις κούτες τους τα στολίδια και από τα μπαμπάκια τους οι μπάλες και τα λαμπιόνια του δέντρου σου και αρχίζει να μυρίζει το σπίτι σου κανέλα και έλατο, έτσι ζεσταίνεται σιγά σιγά και η καρδιά σου και ετοιμάζεται για την στιγμή που θα ενωθεί με τις άλλες καρδιές, μια γλυκιά χριστουγεννιάτικη ( ιδανικά χιονισμένη) βραδιά . Κι εκεί που τα έχεις τακτοποιήσει στο μυαλό σου και ακούς ήδη τα καμπανάκια από ένα έλκηθρο κάπου ψηλά στον ουρανό κι έχεις καταλήξει στο να αποδεχτείς το παράδοξο του πράγματος, εκεί ακούς το γέλιο ενός μωρού και καταλαβαίνεις πως αυτά τα Χριστούγεννα που θα έρθουν θα είναι πραγματικά διαφορετικά και μοναδικά (ιδανικά ευλογημένα).