Κωστής Μακρής

Κοιτάζω το φως τού ήλιου καθώς χαϊδεύει τα φύλλα των δέντρων.

Σκέφτομαι ότι η λέξη «χαϊδεύει» είναι ακραία και υποκειμενικά ερωτική και έτσι μου αρέσει να σκέφτομαι για το φως του ήλιου είτε είναι χειμώνας είτε καλοκαίρι και βρίσκομαι ξαπλωμένος δίπλα σε μια παραλία κάτω από τον ήλιο.

Σκέφτομαι επίσης ότι αγαπάω το φως ― του ήλιου, του φεγγαριού, μιας λάμπας, ενός κεριού ή άλλης πηγής φωτός― όσο και το σκοτάδι, όταν κοιμάμαι ή χαζολογάω τη νύχτα με το βλέμμα στον ουρανό, με ή χωρίς αστέρια.

Φως και σκοτάδι.

Το καθένα έχει μέσα του την υπόσχεση του άλλου.

Είναι στιγμές, όπως στο σούρουπο ή στο χάραμα, που δείχνουν τόσο αγαπημένα που δεν ξέρεις να πεις αν είναι μισόφωτο αυτό που βλέπεις ή μισοσκόταδο.

Η λέξη αγάπη, αυτή η ακατανόητη μέχρι τώρα ―για μένα― έννοια, μόνο περιφραστικά μπορεί να αποδοθεί.

Θέλω να σκέφτομαι την αγάπη σαν τη σχέση του ηλιοφωτός με τα δέντρα.

Μια σχέση που ―απλώς― «είναι».
Χωρίς σκοπιμότητες αλλά με μια άδηλη χαρά που μπορεί να βρίσκεται μόνο μέσα στη σκέψη μου αλλά επειδή κι εγώ είμαι ένα φυσικό ον και πολλές φορές η ικανότητά μου να σκέφτομαι με ωθεί να παρακάμπτω τον ωφελιμισμό τής σκέψης μου και να σκέφτομαι χωρίς στόχους και σκοποθηρίες, βλέπω σ’ αυτό το «είναι» κάτι σαν την πεμπτουσία της αγάπης.

Όλοι κερδίζουν.

Τι κερδίζει το φως;

Την ύπαρξη, μέσα από την αξιοποίησή του από το δέντρο.

Θα έλεγα κι ότι ζει.
Στο σινεμά αυτό μπορεί να το λέγαμε «υποκειμενικό πλάνο τού δέντρου» ή ανθρωποποίηση της σχέσης τού δέντρου με το φως.
Ένα είδος αποδοχής και δικαίωσης του φωτεινού δώρου με ευγνωμοσύνη· κι όσο κι αν οι λέξεις «δώρο», «δικαίωση» και «ευγνωμοσύνη» είναι έννοιες που δύσκολα μπορούμε να τις ορίσουμε επιστημονικά και αδιαφορούν για τη διαδικασία της φωτοσύνθεσης ―από την πλευρά τού δέντρου― ή την ταχύτητα και τις άλλες ιδιότητες του φωτός, αλλά βρίσκονται πιο κοντά σε μια ηθική που μόνο με περιφράσεις μπορεί να νοηματοδοτηθεί, άλλο τόσο οι έννοιες της ύπαρξης και της ζωής είναι αυτοδίκαια πανίσχυρες λέξεις και έννοιες.

Τι κερδίζει το δέντρο;

Κι αυτό κερδίζει την ύπαρξη με ζωή.

Και μέχρι τώρα δεν ξέρω κέρδος μεγαλύτερο από την ύπαρξη ενός ζωντανού οργανισμού.

Γίνομαι κι εγώ δέντρο.
Υπάρχω και ζω και δέχομαι με αγάπη και χαρά το φως τού ήλιου.

Υπάρχω. Ζω. Αγαπάω.

Η ουσία τής αγάπης είναι η ζωντανή ύπαρξη και η ουσία τής ζωντανής ύπαρξης είναι η αγάπη.

Όλα τα άλλα είναι το πλαίσιό μου και το ―κατά την αντίληψή μου― πλαίσιο όλων των πραγμάτων.

23 Απριλίου 2019

*Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr