Δημήτρης Κατσούλας

Τους έφεραν και τους δυο για νοσηλεία λόγω του βεβαρημένου της υγείας τους από κορονοϊνό με δυο ασθενοφόρα το ένα πίσω από το άλλο και με αναμμένους τους φάρους μέρα μεσημέρι τι κι αν ο ένας καταγόταν από το Άργος κι ο άλλος από Ασπρόπυργο (Θανάση τον έλεγαν) στο ίδιο νοσοκομείο, το «Σωτηρία», διότι το αναπνευστικό τους σύστημα άρχισε να παίρνει την κατιούσα. Παρ’ όλα αυτά ο Πέτρος – που μπήκε πρώτος στον προαύλιο χώρο του νοσοκομείου και παρελήφθη από το προσωπικό – σε καμία των περιπτώσεων έτσι και του υποδεικνυόταν η διασωλήνωση(το είχε αποφασίσει αυτό) δεν θα δεχόταν με τίποτα, έχοντας μελετήσει πολλά άρθρα συμβουλευόμενος ταυτόχρονα και καθηγητή ιατρό όπου όλα αυτά συνέτειναν στο συμπέρασμα ότι το 60% των διασωληνωμένων (εκτός πια και δεν επιδέχονται άλλη ιατρική αντιμετώπιση υποχρεωτικά μπαίνουν σε αυτή τη φάση και ο θεός βοηθός) δεν είχε επιστροφή στη ζωή, οπότε ήταν αποφασισμένος ή να ακολουθούσε την φαρμακευτική αγωγή που θα του χορηγείτο και όπου τον οδηγούσε αυτή ή εάν το νοσηλευτικό προσωπικό επέμενε για διασωλήνωση ήταν αποφασισμένος να θέσει φαρδιά πλατιά την υπογραφή του και να αποχωρήσει  προσφέροντας τη θέση του σε άλλον ο οποίος ούτως ή άλλως θα ήταν του θανατά, όπως πίστευε. Μαζί του, φεύγοντας από το σπίτι πήρε και μια γλάστρα με ζουμπούλια για να του θυμίζει το σπίτι του, τον κήπο του, γιατί θεός ήξερε εάν και πότε θα τον επισκεπτόταν ξανά για συνεχίσει τις καλλιέργειές του, καθότι καιρός πρόσφορος τώρα για την περιποίησή του.

Οδηγούμενος με το φορείο σε ‘κείνον τον μακρύ θάλαμο ειδικά προοριζόμενο για ασθενείς covid19 και την εν συνεχεία τακτοποίησή του και την ειδική αγωγή που θα ελάμβανε, παρέμεινε λόγω ελλείψεως χώρου σε μια γωνία κοντά στο παράθυρο και με ειδικό παραβάν χρώματος μονόχρωμου πορτοκαλί πέριξ όπου αφού τακτοποιήθηκε από τους θεράποντες ιατρούς του επετράπη να τοποθετήσει και την γλάστρα του στην έξωθεν μεριά του παραθύρου για να έχει τη μοσχοβολιά του ζουμπουλιού του, να κουβεντιάζει μαζί του, κι όπως επιβαλλόταν και προβλεπόταν μάλιστα η πόρτα και το παράθυρο να παραμένουν ει το δυνατόν αρκετές ώρες ανοιχτές για εξαερισμό, να φυσά και ο βοριάς καθότι στον τρίτο όροφο ως ασθενής, να παρασέρνει τα ξερά φύλλα και να γεμίζει ο διάδρομος, να έχει θέα προς το δασάκι έξω από το νοσοκομείο και τα παιδιά στα διαλλείματα να τον ξεσηκώνουν με τις φωνές τους. Εξ άλλου χαιρόταν τη διαδρομή που έκανε η γυναίκα του οσάκις ερχόταν να τον επισκεφτεί κάτω από δρακόντεια μέτρα και προφυλάξεις φορώντας εκείνη τη λευκή στολή με τις πράσινες σταυρωτές ραφές, ειδική μάσκα με προσωπίδα και ανταλλάσσοντας μόνο για λίγα λεπτά κινήσεις του τί κάνεις, πώς πάμε, θα τη βγάλουμε καθαρή αγάπη μου; κι έπειτα ν΄ απομακρύνεται σε ΄κείνον τον εξωτερικό του κτιρίου διάδρομο σηκώνοντας τον γιακά του παλτού της αφήνοντάς τον μόνο για λίγο να χαίρεται τον λευκό λαιμό της, τα μαλλιά της που είχε κομμένα αρκετά κοντά πριν λίγες ημέρες γιατί άρεσαν και στον Πέτρο καθότι παντρεμένος δυόμισι χρόνια με ένα γιο έντεκα μηνών στο σπίτι με τη φίλη εναλλάξ με τους παππούδες να τον προσέχουν και με όλες τις καθημερινές προφυλάξεις λαμβάνοντες κι επάνω στα «μέλια» του έρωτά τους.

Και οι ημέρες κυλούσαν, και τα βράδια μονότονα εναλλάσσοντο. Από το παράθυρο όταν δεν τον έπιανε ύπνος αφουγκραζόταν τα πουλιά προς τα ξημερώματα να ξυπνούν κουνώντας τα κλαριά των πεύκων, των ελάτων και των κουμαριών και προς τα μεσημέρια να ζευγαρώνουν τα δε βράδια να αποτραβιούνται στις φωλιές τους. Το παράθυρο – ειδικά τα πρωϊνά – πάντα ανοιχτό για να εξέρχονται οι οσμές της νύχτας από τα χνώτα και τις ανάσες αλλά περισσότερο από εκείνη τη φαρμακίλα που όλα τα νοσοκομεία μυρίζουν. Κακό δεν είναι, ίσα ίσα που εξαπλώνεται σε όλους τους χώρους προφυλάσσοντας ασθενείς και προσωπικό νοσοκομείου διότι είναι μέτρον τι αποστειρώματος και υγιεινής.

Παρέμεινε στο νοσοκομείο περίπου είκοσι πέντε ημέρες. Αποκαταστάθηκε και η αναπνοή του, διακρίνει τώρα τα αρώματα, οι γεύση του που είχε χαθεί για περισσότερο από δέκα πέντε ημέρες επανήλθε, αυτός ο πονοκέφαλος που του άνοιγε τα μηνίγγια έφυγε σαν να τον φύσηξε δροσερό αεράκι αναζωογονητικό, τα φάρμακα που του χορηγήθηκαν όπως φαίνεται πέτυχαν τον σκοπό τους και τον δυνάμωσαν, η θεραπεία αποδείχθηκε επιτυχώς στοχευμένη, ο ιός οπισθοχώρησε στα χαντάκια και στα γκρεμνά και στα λαγκάδια βαριά λαβωμένος. Όταν πλέον ήρθε η ώρα να φύγει φώναξε τον σε διπλανό του δωμάτιο φίλο του από τον Ασπρόπυργο και του ανέθεσε την περιποίηση της γλάστρας με τα ζουμπούλια. «Είναι υπό την ευθύνη σου φίλε, να μου τα προσέχεις, να τους μιλάς, να τα χαϊδεύεις», του είπε. Κι εκείνος του το υποσχέθηκε.

«Όταν θα βγεις κι εσύ από εδώ, πάρε τη γλάστρα μαζί σου και θα περάσω κάποια στιγμή από το σπίτι σου για να φτιάξουμε και τον δικό σου κήπο. Εμένα αυτός ο διάλογος μαζί της με έσωσε αδερφέ μου, και μη σου φαίνεται υπερβολή. Η φύση που τη λησμονήσαμε και την περιφρονήσαμε χρόνια τώρα, επόμενο ήταν να μας εκδικηθεί Θανάση. Όλα τα άλλα περί συνομωσιών και διασποράς του ιού λες και είναι σε χωράφι οργωμένο, είναι τουλάχιστον ανοησίες Θανάση…».