Δημήτρης Κατσούλας

Δεν είναι μόνο το γεγονός της θανάτωσης των τριών παιδιών στην Πάτρα από την ίδια τους τη μητέρα είτε με την χρήση κεταμίνης για το ένα εξ αυτών είτε της απόφραξης των αναπνευστικών οδών – όπως ισχυρώς εικάζεται – για τα άλλα δύο που κυριαρχεί στο στερέωμα των ειδήσεων μονοπωλώντας όλα τα δελτία τόσο τηλεοπτικά όσο και ραδιοφωνικά όπου έχουν προστρέξει να μεταμορφώσουν τον κάθε έναν πολίτη αυτής της χώρας σε δικαστή πολύ πριν η δικαιοσύνη αποφανθεί, είναι και το ότι ευθέως πλέον τίθεται το ερώτημα: συμβαίνει πράγματι κάτι με την κοινωνία μας που συμπεριφέρεται έτσι στήνοντας δίκες, καταδίκες και λαϊκά δικαστήρια σαν αυτό που είδαμε έξω από το σπίτι της ήδη προφυλακισμένης Ρούλας Πισπιρίγκου στην Πάτρα; Τείνοντας πάντως το μικρόφωνο σε οιονδήποτε εξ αυτών, ο καθείς εκφράζει και την δική του ετυμηγορία χωρίς ουδείς να μπορεί να σταθεί ψύχραιμος και εγκρατής αφήνοντας απερίσπαστη την δικαιοσύνη να μιλήσει πρώτη. Όλοι δηλώνουν βιαστικοί και ανυπόμονοι, όλοι συμπεριφέρονται έτσι λες κι αν ήταν δυνατόν να κατασπαράξουν  εδώ και τώρα τη μητέρα φόνισσα και το περιβάλλον της ολόκληρο.

Όλος αυτός ο κόσμος άγεται και φέρεται ως κινουμένη άμμος με ευθύνη των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης και των ειδικών τηλεμαϊντανών οι οποίοι δηλώνουν γνώστες των πάντων, τοποθετούμενοι επί παντός επιστητού. Μέχρι και καυγάδες μεταξύ ανδρογύνων διαβάζω πως παρατηρούνται, μεταξύ πατέρα και γιού, μητέρας και κόρης, συγκατοίκων της ιδίας πολυκατοικίας, και τούτο ως απόρροια του ότι έτυχε κάθε ένας εξ αυτών να έχει παρακολουθήσει και διαφορετικό τηλεοπτικό κανάλι που ‘έπαιζε’ την Ρούλα, μεταφέροντας ασφαλώς τις όποιες απόψεις και ερμηνείες που έκαστος έχει εισπράξει για το ίδιο τούτο το γεγονός. Την εποχή αυτή, τις ημέρες αυτές κυρίαρχο ρεπορτάζ παραμένει μόνο το δικαστικό. Εμφανιζομένης της θανατώσεως των τριών κοριτσιών της Πάτρας, έπαψαν να εμφανίζουν  ενδιαφέρον ‘οι διεθνολόγοι’, ‘οι καθηγητές περιβαλλοντικής μηχανικής’, ‘οι πολεμικοί αναλυτές’, ‘οι γενετιστές’, ‘ οι λοιμωξιολόγοι’ και λοιπές ειδικότητες, λες και σταμάτησε ο πόλεμος στην Ουκρανία, λες και ο Πούτιν υπέγραψε την διάλυση των πυρηνικών και ησυχάσαμε, λες και μας ‘αποχαιρέτησε’ ο κορωνοϊός, διευθετήθηκαν τα ενεργειακά αυτού του πλανήτη και ως μόνο θέμα βαθείας αναλύσεως παραμένει αυτό της Ρούλας Πισπιρίγκου και του συντρόφου της Μάνου που μάλλον ακόμα και μέχρι σήμερα προσπαθεί ο δόλιος να βρει τη διαφορά που υφίσταται μεταξύ των εννοιών των λέξεων δισκογραφία και δικογραφία καθότι ότι ο Μάνος μεταξύ των πολλών ειδικοτήτων με τις οποίες  καταπιανόταν και δήλωνε ήταν κι αυτή του μουσικού, της οργάνωσης studio και τα τοιαύτα, αλλά και η απασχόλησή του με το εάν η σχέση που είχε συνάψει η σύντροφός του με φίλο του βρισκόταν σε πιο ανεβασμένο… σεξουαλικό επίπεδο ή ήταν κατώτερο των δικών του επιδόσεων καθ’ ον χρόνο δήλωνε φουλ ερωτευμένος με την Ρούλα. 

Ευλόγως μπορεί να αντιτάξει κάποιος ότι εφόσον έχουμε μια δικαιοσύνη η οποία κινείται με ρυθμούς κατά τι ανώτερους της χελώνας, επόμενο είναι ο λαός – όπως είναι ‘εκπαιδευμένος’ στην ‘εδώ και τώρα’ απονομή δικαιοσύνης – εάν μπορεί να αναμένει κι άλλο. Ο λαός έξω, παντού το φωνάζει, ότι είναι έτοιμος ‘να πιεί αίμα’, ‘ζητά εκδίκηση’, δεν μπορεί, λέει, να συγκρατηθεί άλλο. Άραγε, τούτων δοθέντων μάλλον εύκολα εξάγεται το συμπέρασμα ότι κάτι πραγματικά συμβαίνει, κάποια ‘βλάβη στις κεραίες’ της κοινωνίας μας έχει σημειωθεί, κάποια αντανακλαστικά δεν λειτουργούν ούτε ανταποκρίνονται στον βαθμό και στους χρόνους που θα έπρεπε. Ένα μεγάλο μέρος ευθύνης στην διαμόρφωση αυτού του κλίματος θα πρέπει να την επωμιστούν οι τηλεμαϊντανοί δημοσιογράφοι, και τούτο συμβαίνει επειδή δεν θέτουν ως πρώτιστο μέλημά τους την έρευνα και την αποκάλυψη των πραγματικών στοιχείων ως είναι η αποστολή τους αλλά επιδίδονται τεχνηέντως σε παραμορφωμένους φακούς περνώντας τα γεγονότα προς τα έξω είτε ‘πασπαλισμένα’ με κόκκους καραμελοχρώματος και υπερτονισμού είτε τιθέμενοι άνωθεν της δικαιοσύνης υποκαθιστώντας την στην ουσία. Και εάν αυτοί οι δακτυλοδεικτούμενοι τηλεμαϊντανοί λειτουργούν ως πραματευτάδες της είδησης και των αφεντικών τους, υποχρέωση ημών των υπολοίπων είναι να είμαστε πρώτα φίλοι με τα παιδιά μας τα οποία ως σφουγγάρι απορροφούν τα εκπορευόμενα από τους δέκτες, να τους μιλήσουμε με απλά λόγια για τα τεκταινόμενα στην κοινωνία, να τους υποδείξουμε ποιοι είναι αυτοί τους οποίους πρέπει να αποφεύγουν και να μη επιτρέπουμε στον κάθε έναν τυχάρπαστο και εγκληματία να μπαίνει μέσω του δέκτη μας από νωρίς το απόγευμα έως τα βαθιά μεσάνυχτα στο σαλόνι μας διηγούμενος την όποια ιστορία του, αφού πρώτα αυτή έχει περάσει από τα ‘εργαστήρια’ των επιτήδειων και ξεφουρνίζεται εκπορευόμενη προς το κοινό σε πολλές εκδόσεις, έτοιμη προς κατανάλωση.

Είναι λυπηρό μερικοί τοιούτοι επιτήδειοι και ‘μανούλες’ της παραμορφωτικής δημοσιογραφίας να υπεισέρχονται στην διαμόρφωση συνειδήσεων χρησιμοποιώντας τη δύναμη του γυαλιού που τους φιλοξενεί κάθε φορά μουτζουρώνοντας την πλειονότητα των τιμίων συναδέλφων τους οι οποίοι είτε έχουν διακριθεί σε πολλές αποστολές πληρώνοντας μάλιστα βαρύ φόρο με τη ζωή τους εν ώρα καθήκοντος είτε ευρίσκονται απολυμένοι και σε κακή οικονομική κατάσταση επειδή οι εφημερίδες στις οποίες εργάζονταν έκλεισαν ή προέβηκαν σε μείωση του προσωπικού τους με εξαναγκαστική έξοδο μη έχοντες πλέον τη δυνατότητα να επικοινωνήσουν την αλήθεια προς το κοινό τους το οποίο τόσα χρόνια τους εμπιστεύτηκε ως φορείς της ελεύθερης και ακηδεμόνευτης δημοσιογραφίας, αναμένοντες απλά το τέλος.

Τέλος, υποχρέωση των πολιτών είναι η απομόνωση, η περιθωριοποίηση και η καταδίκη όλων αυτών των φονισσών τύπου Ρούλας, των βιαστών τύπου Ρουμάνου που ασελγούσε στην δεκάχρονη κόρη του, η δολοφονία του 19χρονου οπαδού του Άρη Θεσσαλονίκης Άλκη με το δρεπάνι που πάγωσε όλη την Ελλάδα, το αγωνιώδες τέλος με τον πνιγμό της Καρολάιν και ων ουκ έστιν αριθμός, στην δε δικαιοσύνη εναπόκειται η τιμωρία όλων αυτών με τις αυστηρότερες των ποινών.