Δημήτρης Κατσούλας

Νοιώθεις πραγματικά ελεύθερος και το απολαμβάνεις όταν ξανοίγεσαι στην εθνική οδό πηγαίνοντας για την δουλειά σου με εναλλασσόμενες μόνο δυο ταχύτητες στο κιβώτιο του αυτοκινήτου, την 5^η και την 6^η εκεί που πριν λίγο καιρό για να διανύσεις τα ίδια χιλιόμετρα ‘έπηζες’ σ’ ένα ατελείωτο ‘ξεκίνησε- σταμάτησε’, κι αυτό λόγω φόβου επειδή την πρώτη κυκλοφορία την κατείχε ο ιός. Όχι πως τώρα έπαψε να υπάρχει, αλλά να…, τα εμβόλια από την μια που τον ‘κουτσούρεψαν’ αρκετά κι από την άλλη τα μέτρα που εφαρμόζονται στην πλειονότητά τους. Κι όταν λέμε εφαρμόζονται δεν εννοούμε και την πλήρη παραδοχή τους αλλά το χρηματικό πρόστιμο κατά βάση είναι εκείνο που ‘εκλογικεύει’ τον άλλον, κι ας μη μεταφράζεται αυτό σε αυξητικά ποσοστά του κυβερνώντος κόμματος. Κάποιο φίλο που επέμενε ότι ‘η νοοτροπία άλλαξε, έγινε εθισμός μετά από δύο χρόνια συνεχών παρεμβάσεων της πολιτείας, και δεν υπάρχει περίπτωση να κυκλοφορεί άνθρωπος χωρίς τουλάχιστον μάσκα’, τον πήρα μαζί μου κάποιο πρωινό ανηφορίζοντας τον Ταϋγετο για την Σπάρτη για να δει κατά πόσο από τους τσοπάνηδες, τους κυνηγούς, τους περιπατητές, τους ποδηλάτες κι άλλες κοινωνικές ομάδες εφαρμόζονται τα μέτρα…

Προς το μεσημέρι με την επιστροφή μου και  μπαίνοντας στον ιστό της πόλης Καλαμάτας, εκεί πλέον βλέπεις τον κόσμο να κυκλοφορεί με μάσκες, ο ένας ν’ αποφεύγει τον άλλο τηρώντας βασικά τις αποστάσεις τόσο στα παγκάκια όσο και – απαραιτήτως και με έλεγχο – στα καταστήματα. Εκείνο που μου έκανε εντύπωση κι εδώ οφείλω να το ομολογήσω, είναι η τάξη που τηρείται από τους πάντες είτε νέοι είναι αυτοί είτε μεσήλικες και γεροντότεροι έξω από τα φαρμακεία. Υποδειγματική θα την χαρακτήριζα χωρίς δόση υπερβολής, και τούτο συμβαίνει επειδή οι μεν νεότεροι πείστηκαν πλέον για την παραχώρηση της θέσης τους στους μεγαλύτερους, οι δε μεγαλύτεροι διακατεχόμενοι από το γεροντικό τους πείσμα στέκονται εκεί προκειμένου να προμηθευτούν τα φάρμακά τους, αρνούμενοι τρόπος του λέγειν την εξυπηρέτηση από νεότερα συγγενικά τους πρόσωπα.

Οι έλεγχοι της αστυνομίας, η εξαγγελθείσα διάθεση οκτώ χιλιάδων αστυνομικών με πεζή περιπολία, μηχανές και περιπολικά ουδέποτε έκανε την παρουσία της αισθητή. Εμένα τουλάχιστον που καθημερινώς κινούμαι έξω, πότε σε εθνικό, άλλοτε σε επαρχιακό ή αγροτικό δίκτυο δεν με έχει ελέγξει κανένας, κι αυτό ισχύει από αρχής των επιβληθέντων μέτρων αλλά κι αν έχει τύχει κάποιον να ελέγξουν αυτό γίνεται εντός των ορίων επιβολής προστίμου τις περισσότερες φορές και πολύ ολιγότερο για υπόδειξη και συμμόρφωση.

Πάντως, ένας κόσμος πάει κι έρχεται σαν ζαβλακωμένος στις πλατείες, συγγενείς αν συναντηθούν προσποιούνται τους ανίδεους, οι οικογένειες μαζεύονται τα βράδια γύρω από το τζάκι κρατώντας τις προαπαιτούμενες αποστάσεις και κοιτάζονται με υποψία μη τυχόν και κάποιος κουβαλά τον ιό είτε εμβολιασμένος είναι είτε όχι, η κυρία Αντωνία που συνάντησα στο δρόμο καθότι ήταν ζαλωμένη με ξύλα και της απηύθυνα ένα ‘Καλησπέρα…’, με κοίταξε, με αναγνώρισε και μου ‘κανε σινιάλο να κλείσω το παράθυρο του αυτοκινήτου και μετά να μιλήσουμε, στην όμορφη γειτονοπούλα Λένα όπου τώρα ανοίγει τα φτερά της στο θέατρο λέγοντάς της (για να την εμψυχώσω πιο πολύ) ότι θα πρέπει επιτέλους να επιτρέψει σε κάποιο αγόρι να περάσει τα δάχτυλά του μέσα από τα κύματα των μαλλιών της, με στραβοκοίταξε άγρια σαν να μου ‘λεγε: ‘αποκλείονται οι πάσης φύσεως επαφές…’, κάτι το οποίο με έβαλε σε σκέψεις σχετικά με το πού βαδίζει αυτή η κοινωνία, πότε επιτέλους θα βγούμε από αυτόν τον βραχνά που λέγεται ιός και τα κύματα που σέρνει κοντά του κάθε λίγο και λιγάκι.

Εσμέν θαρραλέοι και βαθιά ελπίζοντες. Κάποιοι ειδικοί προσβλέπουν το ξεπάστρεμά του ολίγον τι πριν τη λήξη της επομένης χρονιάς. Η επαναφορά της κοινωνίας στις προγενέστερές της συνήθειες έχει σημασία, κι αυτό νομίζω πως θα πρέπει να είναι το κυρίως έργο των ψυχολόγων από τη στιγμή εκείνη και μετά.