Μόνο στη Ρόδο

Αποστόλου Παύλου 50, Βενετοκλέων, 

Pane di capo: Λεωφόρος Ρόδου-Λίνδου (ύψος ΙΚΑ), Λεωφόρος Κρεμαστής & «Πηγές Καλλιθέας»

Νίκος Βασιλειάδης

Το «καλοκαιρινό» διήγημα του Νίκου Βασιλειάδη «…μια μπουκίτσα λουκούμι περγαμόντο…» είναι στη διάθεσή των εκλεκτών αναγνωστών του iporta.gr. Εδώ ο πρόλογος

Η αρπαγή του ωραίου “γαϊδάρου”

Κοιτώντας πίσω στον χρόνο, θυμάμαι όλα εκείνα τα βιβλία που διάβαζα μικρός στο νησί κάθε καλοκαίρι, βιβλία που ο αριθμός τους μεγάλωνε αφού σχεδόν κάθε βδομάδα μόλις που τελείωνε το ένα έτρεχα στο βιβλιοπωλείο απέναντι από το μαγαζί του θείου μου και μετά από απίστευτες ώρες ψαξίματος και αναποφάσιστης περισυλλογής επέλεγα ένα καινούριο. Στην επιλογή του βιβλίου μεγάλη σημασία είχε το εν λόγω βιβλίο να πληροί τις εξής προϋποθέσεις. Ωραίο εξώφυλλο, περιπετειώδης τίτλος και αρκετά μεγάλος όγκος για να μπορέσει να με βγάλει μια βδομάδα τουλάχιστον ώσπου να ανανεωθεί το χαρτζιλίκι για να μπορώ να αγοράσω άλλο.

Ανατρέχοντας λοιπόν στην μνήμη θυμάμαι πω έχω ακόμη στην βιβλιοθήκη μου μια έκδοση του Πήτερ Παν, ένας αγαπημένος ήρωας που είχε στοιχειώσει το μυαλό μου βρίσκοντας μετά από την πολλοστή ανάγνωσή του ότι υπήρχε κάτι κοινό στις ζωές μας. Εκείνος ζούσε τα αιώνια παιδικά του χρόνια σ’ ένα απομονωμένο μικρό νησί (τη Χώρα του Ποτέ) και εγώ ζούσα τα παιδικά μου χρόνια τότε σε ένα απομονωμένο νησί, την Σύρο. Εκείνος έκανε παρέα με νεράιδες, ινδιάνους και πειρατές και εγώ πλάθοντας τους δικούς μου φανταστικούς κόσμους δημιουργούσα τα δικά μου παιχνίδια με πειρατές και ξωτικά χωρίς να δυσκολεύομαι να εξομοιώσω το πραγματικό με το φανταστικό.
‘Ήταν η εποχή που η διασκέδασή μου ήταν εμπλουτισμένη με πειρατές, δράκους, διαστημόπλοια, μαγικά ξόρκια. Τι περισσότερο λοιπόν θα μπορούσα να ζητήσω; Τώρα το πώς κατόρθωνα να μπλέκω στις ιστορίες μου αυτές όλες αυτές τις ετερόκλητες φυλές και είδη μαζί και να τις τοποθετώ στην Σύρο είναι κάτι που παραμένει ακόμη μυστήριο άλυτο μέσα στο μυαλό μου.

Για παράδειγμα θυμάμαι πολύ καλά πως κάποια στιγμή είχα βρει ένα πολύτιμο χαρτόδετο βιβλίο του Τιμολέοντα Αμπελά για την ιστορία του νησιού. Ρούφηξα πραγματικά τις κιτρινισμένες του σελίδες που μιλούσαν για την Σύρο και στάθηκα ιδιαίτερα σε εκείνη την εποχή της λατινοκρατίας, όπου η Σούδα όπως την έλεγαν την Σύρο στα χρόνια του Βυζαντίου και Λασούδα αργότερα από τους Λατίνους, όταν το νησί κυβερνιόταν από τους δούκες της Νάξου που τους αποκαλούσαν Βαρόνους της Λασούδας.

Εκεί πλάστηκε σαν τον Ριχάρδο τον Λεοντόκαρδο στην φαντασία μου ο γενναίος χαρακτήρας του Γουλιέλμου Σανούδου που πολέμησε με τον Γεώργιο Γκίζι τον λόρδο της Τήνου με αιτία έναν γάιδαρο που κάποιοι πειρατές σε μια βραδινή τους εξόρμηση για πλιάτσικο έκλεψαν από τα κτήματα του Γκίζι στην Τήνο και τον πούλησαν στον Γουλιέλμο Σανούδο στην Σύρο.

Αυτός ο πόλεμος του γαϊδάρου στα 1286 και η πολιορκία της Σύρου από τους στρατιώτες του Γκίζι από την Τήνο, πυροδότησε την παιδική μου φαντασία που αμέσως εξόπλισε με τα καλύτερα σπαθιά και τις πιο γρήγορες σαΐτες τους ιππότες της Σύρου που έτρεξαν να υπερασπιστούν το νησί τους από τους εισβολείς. Ένας άλλος λοιπόν Τρωικός πόλεμος υφαινόταν μέσα στο μυαλό μου, με αφορμή όχι την όμορφη Ελένη, αλλά έναν χαριτωμένο γάιδαρο, όπου ιππότες από τα νησιά μάχονται στην προκυμαία ενάντια σε στρατιώτες ανάκατους με πειρατές μπουκανιέρους, κουρσάρους μονόφθαλμους, με άγρια όψη, ξύλινο πόδι και γάντζο στο χέρι κραδαίνοντας τα σπαθιά τους και πολεμώντας κρεμασμένοι από τους ιστούς των πειρατικών πλοίων.

Ασκέρι ολάκερο να ορμά με τις σκάλες να κατέβει στην πόλη να ξεχυθεί στα σοκάκια, να ορμήσει , ως συνήθως,  μια –δυο ώρες στο χωριό κι ό,τι αρπάξει, με πρώτο βέβαια τρόπαιο τον ωραίο γάιδαρο. Τους Συριανούς να τρέχουν να κλειστούν στους πύργους και πολλοί μέσα στον Σαν Τζώρτζη και με συντροφιά τις ψαλμωδίες των καπουτσίνων μοναχών να παρακαλούν τον άγιο στρατηλάτη να κατέβει από την εικόνα, να καβαλήσει το άλογό τους και να σπεύσει να συντροφεύσει τον γενναίο Γουλιέλμο να σώσουν το νησί.

Μια ιστορία πραγματική που έγινε ονειροφαντασία στα παιδικά μου χρόνια και αγαπημένο θέμα εξιστόρησης στην μικρή μας παρέα που φρόντιζε συνδράμοντας με τις προσωπικές φαντασιώσεις του καθενός να την εμπλουτίζει κάθε φορά με χαρακτήρες που είχαν αναφορές είτε στον Πίτερ Παν, είτε στον κάπτεν Φλιντ από το νησί των θησαυρών, είτε στους τρεις σωματοφύλακες ή στον κάπτεν Νέμο. Αν τότε αποφασίζαμε να καθίσουμε και να γράψουμε εκείνη την ιστορία σίγουρα θα ήταν η ωραιότερη ιστορία που γράφτηκε ποτέ.

(Συνεχίζεται αύριο…) ΕΔΩ  τα δημοσιευμένα κεφάλαια του διηγήματος