Πάνος Μπιτσαξής

• Στη προεκλογική περίοδο ένας αιφνίδιος έρωτας καταλαμβάνει τις πολιτικές δυνάμεις, αληθινό coup de foudre, όπως παραδίδουν οι Γάλλοι, έρως κεραυνοβόλος, για όσους στις δημοσκοπήσεις απαντούν «δεν ξέρω, δεν απαντώ». Εκεί θεωρούν ότι κρίνονται οι εκλογές. Όλοι κρέμονται από τα χείλη τους και περιμένουν εναγώνια την απάντηση τους, προσπαθούν να τους θέλξουν, να τους μαγέψουν, να τους πλανέψουν. Όπως  ο ερωτοχτυπημένος κοιτάει τα sms μήπως στέρξει το αντικείμενο του πόθου και μετά ώρες ατελείωτες, σκέφτεται τι εννοεί,τι υπονοεί, τι θέλει, τι αρνείται, τι υπόσχεται, αν «πέφτει»σε απλά ελληνικά. Κι εκείνοι, οι άπονοι, εκεί να επιμένουν. Πείσμονες μέχρι τη τελευταία ώρα. Σταθερά  στην άρνηση «δεν ξέρω, δεν απαντώ». Σήμερα η κατηγορία αυτή προσεγγίζει το 20%. Οι ψυχροί δημοσκόποι της συλλογικής ψυχής λένε πως τελικά θα κατανεμηθούν περίπου κατά το λόγο των αποφασισμένων. Βυθομετρούν με εμβρίθεια τις προθέσεις τους,με έμμεσες πονηρές ερωτήσεις για το παρελθόν και το παρόν. Τους «ψωνίζουν», τους «κόβουν», και πιθανολογούν.Βάσιμα συνήθως.

•Αμέσως μετά τις εκλογές ο έρωτας σβήνει. Το ερωτευμένο πολιτικό σύστημα αδιαφορεί . Το κατατρύχουν οι  νέες έγνοιες. Οι «δεν ξέρω, δεν απαντώ» χάνουν τη λάμψη τους σαν τις περιζήτητες που λένε αλαζονικά όχι και μεγαλώνουν και δεν τις θέλει κανείς.

•Οι δημοσκοπήσεις δεν ασχολούνται με τρεις άλλες κατηγορίες που, αν τις μετρούσαν, θα καταλάμβαναν την συντριπτική πλειοψηφία. Στη πρώτη ανήκουν  όσοι θα δήλωναν «Απαντώ αλλά δεν ξέρω». Πρόκειται για μια μεγάλη μερίδα ψηφοφόρων, κανονικών και εντίμων πολιτών, που απαντούν ΝΔ χωρίς να ξέρουν τι θα φέρει η επιλογή τους. Εδώ που τα λέμε ποιος μπορεί να το ξέρει αυτό με τη πολυπλοκότητα και τις αντιφάσεις αλλά και την ιστορία της Ελληνικής Δεξιάς. Παίρνουν το ρίσκο, και από μια άποψη λογικά, να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ και ότι αυτό σημαίνει. Αλλά ουδόλως ενθουσιάζονται με την ιδέα της όλο και πιο πιθανής διολίσθησης στον εθνικισμό και την νεοπαγή φαυλότητα. Αισθάνονται ότι δεν διαθέτουν επιλογές. Είναι όμως έτσι; Προφανώς όχι, αλλά οι ίδιοι διστάζουν να τις δουν.

•Η δεύτερη κατηγορία είναι όσοι θα έλεγαν «απαντώ, αλλά δεν ξέρω και δεν με ενδιαφέρει να μάθω,  έχω άλλες   δουλειές». Το ελλοχεύον και επικίνδυνο «φρενοκομείο», όπως το χαρακτήρισε κάποτε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Θα διαχυθεί στη Χρυσή Αυγή  ,στην Ελληνική Λύση, στους ΑΝΕΛ, στις διάφορες αντιμνημονιακές τέως ΣΥΡΙΖΑ παραφυάδες και άλλα φληναφήματα. Θα φοβάται τους ψεκασμούς, τον Σόρος, τις σκοτεινές δυνάμεις, τις μυστικές υπηρεσίες, τον καπιταλισμό, τα κουνούπια drones και θα αναδείξει κάθε πιθανό και απίθανο σούργελο που θα εκβιάζει και θα τριγυρνά τα κόμματα.

•Η τρίτη κατηγορία είναι όσοι λένε «ξέρω αλλά δεν απαντώ». Είναι οι πραγματικά σκεπτόμενοι πολίτες οι οποίοι ζυγίζουν την κατάσταση και αναζητούν την χρήσιμη και δημιουργική επιλογή. Αυτή είναι η πιο ενδιαφέρουσα και σεβαστή κατηγορία.  Έγραφα στο παρελθόν ότι η μόνη μειονότητα στην Ελλάδα, που χρήζει αναγνώρισης και νομικής προστασίας, είναι η μειονότητα των σκεπτομένων Ελλήνων.

•Εγώ ανήκω στην ιδιαίτερη ομάδα που πιστεύουν πως ξέρουν και απαντούν . Το «πιστεύω πως ξέρω» δεν είναι το ίδιο με το «ξέρω». Είναι στάση μακριά από την οίηση του αλάθητου, μακριά από τη διάθεση επιβολής, διαλεγόμενη συνεχώς εντός και εκτός της, ανοιχτή στον αντίλογο και τη κριτική, με σεβασμό σε κάθε άποψη που παράγει η έντιμη και δημιουργική σκέψη.

•Επιλέγω το Ποτάμι ως λύση κυβερνησιμότητας και εγγύηση αναζήτησης λύσεων. Ως συνεργαζόμενη δύναμη στην επόμενη κυβέρνηση της ΝΔ. Ως κριτική συμπολίτευση χωρίς να συμμετέχει σε αξιώματα και καρέκλες. Ως δύναμη αποτροπής της ανακύκλωσης των δεινών που έφεραν τη κρίση. Δεν μπορώ να φανταστώ τη Ν.Δ. μόνη να αλλάζει τη ζωή μας. Εκτός από την αριστερή, υπάρχει και η δεξιά αυταπάτη και δεν είναι πολύ καλύτερη. Το ΚΙΝΑΛ; Προς το παρόν, ειλικρινά, δεν ξέρω τι θέλει και πού το πάει, αλλά και ποιος τελικά θα το πάει. Μακαρι να αποκτήσει σαφή πλεύση·

17 Μαρτίου 2019

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr