Ο Μάνος Στεφανίδης είναι Ιστορικός Τέχνης και Αναπληρωτής Καθηγητής στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ

Αυτό που συμβαίνει σήμερα, τώρα, στην Ιταλία και την Ισπανία είναι αδιανόητο. Αυτές οι εκατόμβες των νεκρών που φεύγουν μόνοι, απομονωμένοι, εγκαταλελειμμένοι, συνθέτουν την απόλυτη φρίκη. Είναι δαντική κόλαση. Είναι εικόνες που παραπέμπουν σε άλλες εποχές τις οποίες η ανθρωπότητα είχε την αφέλεια ή την αλαζονεία να πιστεύει ότι δεν θα τις ξαναζήσει. Κι όμως. Είναι δίπλα μας. Στη γειτονιά μας…

Για αυτό και δεν είναι ώρα για ανεύθυνες, κομματικές αντιπαραθέσεις. Η κατάσταση του Συστήματος Υγείας είναι διάτρητη αλλά αυτό δεν είναι κάτι που συνέβη χτες. Ούτε είναι τώρα η ώρα για απόδοση ευθυνών. Οι οποίες ασφαλώς και υπάρχουν αλλά δεν βαρύνουν αποκλειστικά και μόνο έναν.

Η υγεία στην Ελλάδα είναι μια παλιά, πονεμένη ιστορία με απίστευτα κυκλώματα, εμπορευματοποίηση του ανθρώπινου πόνου, επιστήμονες μόνο κατ’ όνομα που εξευτέλισαν τον όρκο τους, νονούς, καταχρήσεις, σπατάλες, ρεμούλες, λαμόγια, χρυσοκάνθαρους, επίορκους μεγαλογιατρούς, φακελάκια, φαρμακευτικές εταιρείες, διαπλοκή, υπερτιμολογήσεις, υπερχρεωμένα ταμεία, καταλήστευση του δημοσίου χρήματος κλπ.

Ένας χρόνιος καρκίνος που έχει ρημάξει εξακολουθητικά και διαχρονικά τη χώρα. Στην παρούσα φάση η εκλεγμένη κυβέρνηση φαίνεται ότι τα πάει πολύ καλά. Τουλάχιστον προς ώρας. Ότι προστατεύει με επάρκεια τη δημόσια υγεία, παρά τις τεράστιες ελλείψεις του συστήματος και τις διαπιστωμένες δυσλειτουργίες. Με το προσωπικό να δίνει φιλότιμα τη μάχη κάνοντας το αυτονόητο. Το καθήκον του. Εδώ πρέπει να εστιάσουμε όλοι τη προσοχή μας. Και πρωτίστως οι υπεύθυνοι. Δεν αρκούν τα ευχολόγια.

Από την άλλη, συλλογίζομαι: Έχουμε αποφύγει τα χειρότερα;

Η κυβέρνηση έχει πάρει εγκαίρως τις ορθές αποφάσεις. Με το πολιτικό, επιτέλους, να υπερισχύει του οικονομικού. Απέδειξε ότι προστατεύει τις ζωές μας. Είναι κανείς, διερωτώμαι, πού εύχεται να αποτύχει η κυβέρνηση; Υπάρχει κανείς τόσο διεστραμμένος, ή έστω, τόσο ηλίθιος; Η υπεύθυνη στάση του Αλέξη Τσίπρα πρέπει να είναι παράδειγμα για τις υπόλοιπες εξημμένες κεφαλές της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Εντάξει, το ταξικό μίσος είναι εύκολο και, εν πολλοίς, ανέξοδο. Πού είναι όμως και η ταξική αγάπη; Η συντροφική αλληλεγγύη, η υπευθυνότητα;

Πίστευα και εξακολουθώ να πιστεύω σε μίαν αριστερά του ανθρωπισμού, της προσφοράς, της διεθνιστικής αγάπης που νοιάζεται για τους ανίσχυρους και τους κατατρεγμένους. Το ” Έκαστος κατά την ανάγκη του” ως συμπλήρωμα του “Αγαπάτε Αλλήλους”. Σήμερα η πατρίδα βρίσκεται σε υπαρξιακό κίνδυνο και η κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη ανταποκρίνεται με επάρκεια. Παρά τα φάλτσα και τη φθορά που υφίσταται κάθε εξουσία. Τίποτε όμως δεν έχει κερδηθεί ακόμη εκτός ίσως από τον διανυθέντα χρόνο. Προλάβαμε εκεί που οι άλλες, ευρωπαϊκές χώρες καθυστέρησαν. Η κατάσταση βέβαια παραμένει κρισιμότατη. Γι’αυτό υπομένουμε, επιμένουμε και πειθαρχούμε. Μένουμε σπίτι.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr