Συχνά αναρωτιέμαι αν το πολιτικό προσωπικό (sic)της χώρας μας, έχει διαβάσει Όμηρο.

Φυσικά όχι μόνο αν απλά διάβασε, αλλά και αν διδάχθηκε και κάτι και ποιο ήταν αυτό το κάτι.

Όλα ξεκίνησαν από την αρπαγή μιας ωραίας.

Τώρα κατά πόσο ήταν αρπαγή ή συναίνεση ένας Δίας το ξέρει.

Το αποτέλεσμα ήταν ότι για τα μάτια-και όχι μόνο-μιας ωραίας, ποιος είδε τους εθνικιστές Δαναούς και δεν τους φοβήθηκε.

Θυσίες για να γαληνέψει η θάλασσα, βασιλιάδες, πρίγκηπες, στρατά και μια τεράστια αρμάδα, ξεχύθηκαν στο Αιγαίο,
για να καταλάβουν την αντίπερα όχθη και να πάρουν πίσω το παρθενικό αίμα που πίστευαν ότι τους ανήκε.

Οι έριδες όμως μέσα στο συμΒούλιο διαδεχόταν η μια την άλλη επειδή η Τροία δεν έπεφτε.

Την κρατούσαν γερά οι εθνομηδενιστές Τρώες, που και αυτοί όμως Έλληνες ήταν αφού μετείχαν της ελληνικής παιδείας.

Έφτασαν να έχουν μέχρι και ερωτικά γινάτια μεταξύ τους οι πρωτοκλασάτοι Δαναοί Αγαμέμνονας και Αχιλλέας
και στο τσακ γλύτωσαν σκοτωμούς αν δεν παρενέβαιναν οι Θεές του Ολύμπου.

Στο τσακ διέσωσαν το ιερό χρέος να μη καταλήξει θλιβερή χρεοκοπία.

Χαμός.

Μέχρι που συνειδητοποίησαν το αδιέξοδο του πράγματος μόνιασαν και τη λύση ανέλαβε να δώσει ο ίδιος ο ποιητής.

Επινόησε τον Δούρειο Ίππο.

Τρεις χιλιάδες χρόνια έχουν περάσει από τότε και αυτό το ξύλινο άλογο έμελλε να διατρέχει και κατατρέχει την ιστορία μας.

Σαν εφιάλτης έρχεται και ξανάρχεται στον ύπνο μας, με τα σωθικά του να ανοίγουν και να ξεχύνονται οι μαχητές
μη αφήνοντας τίποτε όρθιο αρκεί να βρουν την ωραία.

Αν πραγματικά την βρήκαν, οι μύθοι το αφήνουν αδιευκρίνιστο.

Όπως επίσης αφήνουν αδιευκρίνιστο και το αν όλο αυτό το μακελειό έγινε απλά και μόνο επειδή η ωραία ήταν ωραία,
ή μήπως επειδή ήταν και αξέχαστα θελκτική στο κ@ρεκλ@το.

Μη ζητάτε λεπτομέρειες, διότι αν υποχρεωθώ να χρησιμοποιήσω την κλειδαρότρυπα θα με κόψει ο διαχειριστής.

Αχ! βρε Όμηρε, δεν ήξερες την τύφλα σου τι εστί Έλληνας.

Αλεξάνδρος Μπέμπης