Ο Γιώργος Χατζηδιάκος είναι Σύμβουλος Ανθρώπινου Δυναμικού και Οργάνωσης Εταιρειών

Κάποτε

Γυμνοί από σκέψεις.

Πολύ πριν ασπρίσουν τα μαλλιά μας, στα  χρόνια που ανέμελα  ήταν.

Κρύβαμε την ευτυχία, στα πιο απλά  πράγματα.

Όπως

Το δάκρυ πίσω από το θάμπωμα του ήλιου.

Τον ψίθυρο των λουλουδιών, στο αγκάλιασμα της  βροχής.

Στο  πρώτο φτερούγισμα  της καρδιάς και τη αγωνία που νοιώθαμε όταν τα τρεμάμενα αδέξια δάκτυλα, προσπαθούσαν, μια καρδιά  να ζωγραφίσουν στο κλειστό παράθυρο της αγαπημένης.

Ξεδιπλώναμε  τα  όνειρα μας,  κάτω από μουσικότητα του έναστρου ουρανού, έχοντας για συντροφιά την αύρα της.

Στο πέρασμα ενός πεφταστεριού, ευχή κάναμε.

Η μέρα δεν μας γλίστραγε, τη κρατάγαμε καλά.

Ζούσαμε για τη στιγμή.

Υπήρχαμε

Επαναστατούσαμε.

Σαν τις φλόγες χορεύαμε  γύρω από τη ζωή, ακόμα και όταν νοιώθαμε πως  κανένας δίπλα  μας  δεν υπήρχε.

Ποτέ δεν λέγαμε ποιος είσαι εσύ;

Μόνο, εμείς είμαστε εσείς,  Εσείς είσαστε εμείς.

Γεμάτοι αγάπη αγκαλιαζόμασταν.

Μιλούσαμε την ίδια  γλώσσα, και τη διάλεκτο που  λησμονημένη τώρα είναι.

Με όποιον σμίγαμε στο δρόμο καλημέρα  λέγαμε.

Το καλάθι της ψυχής κρατούσαμε αγνό, αφήνοντας τους ανθρώπους να πιάσουν στασίδι δίπλα μας.

Φυτεύαμε το σπόρο της αγάπης και θερίζαμε ζωή.

Θαυμάζαμε τα ατέλειωτα καλοκαίρια.

Ποτίζαμε τις  πίκρες  μας,  με τη χαρά του άλλου.

Κουβαλούσαμε πάνω μας  την  άρνηση του εφήμερου.

Τους γέροντες αγαπούσαμε, κάθε τους κίνηση και ευλογία

Όπως όταν ευλαβικά έσκυβαν  προς τη μάνα γη, τα στάχυα να χαϊδέψουν, όσα είχαν απομείνει, με το πρόσωπο τους να λάμπει, στη σιγουριά της σοδειάς.

Όλα γύρω μας πύρινα, Πυρά μες στην πυρά…

Δύο κόσμοι, ένα σύμπαν, μια ευχή.

Τώρα

Θολά τ’ αστέρια μας κοιτάζουν, το φως τους  τρεμάμενο σαν μεθυσμένο,  μας  τυλίγει,

Όπως το άγχος των γύρω μας.

Πίσω από τα χρυσά λόγια, κρύβονται  Απατηλοί άνθρωποι,

Το  εγώ τους γίνεται  ένας.

Γεμάτη  αντιθέσεις η συμφωνία των αισθήσεων, πλησιάζει αυτήν  των παραισθήσεων.

Τα τραγούδια μας λυπητερά γεμίζουν  καθημερινά τις κάμαρες.

Οι πόρτες σφαλιστές, στο φόβο.

Χορτάσαμε από γυμνά  λόγια.

Πάνω στη ζάλη του  πονοκεφάλου,  ψάχνουμε την ανθρωπιά.

Στα πλανεμένα βήματα  του θεού, αποζητάμε την αγάπη.

Το ρολόι όμως τρέχει, όπως και μεις

Ο καθένας  μας, προτού πλαγιάσει κάτι προσμένει.

Προσευχή κάνει

Στο  πρωινό που θα τον βρει, να σμίξουν τα βλέμματα με τα χέρια.

Με τον άνθρωπο του.

Με την Ελπίδα.